به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، ازاین‌پس، بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

امام علی علیه‌السلام در حکمت سی و هفتم می‌فرماید: «فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا یَنْتَفِعُ بِهَذَا أُمَرَاؤُکُمْ وَ إِنَّکُمْ لَتَشُقُّونَ عَلَی أَنْفُسِکُمْ فِی دُنْیَاککمْ وَ تَشْقَوْنَ بِهِ فِی أُخْرَاککمْ آخِرَتِکُمْ، وَ مَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ، وَ أَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْأَمَانُ مِنَ النَّار.»

«به خدا سوگند که امیران شما از این کار سودی نبردند، و شما در دنیا با آن خود را به‌زحمت می‌افکنید، و در آخرت دچار رنج و زحمت می‌گردید و چه زیان‌بار است رنجی که عذاب در پی آن باشد و چه سودمند است آسایشی که با آن، امان از آتش جهنّم باشد.»

این سخن را امام زمانی بیان فرمود که در مسیر حرکتش به شام کشاورزان و دهبانان شهر انبار با او ملاقات کردند و به‌عنوان احترام به امام از مرکب پیاده شده و با سرعت پیشروی او حرکت کردند.

این مراسم را که نشانه خضوع فوق‌العاده در برابر امرای ستمگر بود انجام دادند و امام علیه‌السلام فرمود: این چه کاری بود که کردید؟
عرض کردند این رسوم و آدابی است که ما امیران خود را با آن بزرگ می‌داریم.

امام علیه‌السلام فرمود: به خدا سوگند زمامداران شما از این عمل بهره‌ای نمی‌برند و شما با این کار در دنیا مشقت بر خود هموار می‌سازید و در قیامت بدبخت می‌شوید.

سپس افزود: چه زیان‌بار است مشقتی که به دنبال آن عقاب الهی باشد و چه پرسود است آرامشی که با آن امان از آتش دوزخ فراهم گردد.

«تَشُقُّونَ» از ماده «شقاء» به معنای مشقت و «تَشْقَوْنَ» از ماده شقاوت به معنای بدبختی است و «دَعَة» همان آرامش است.

در کتاب صفین بعدازاین جمله چنین آمده که امام علیه‌السلام فرمود: این کار را دیگر تکرار نکنید.

 در زمان‌های گذشته معمول بوده و هم اکنون نیز در بعضی از نقاط جهان معمول است که اهل یک کشور یا اهل یک شهر برای تعظیم امرا و سلاطین اعمالی انجام می‌دادند که نشانه نهایت ذلت بود.
 
 آنها نیز از این رفتار خشنود می‌شدند، چراکه علاقه داشتند همواره شهروندانشان خود را ذلیل و خوار وبی مقدار در برابر آنها بدانند تا فکر قیام در مغزشان خطور نکند و سلطه آنان باقی بماند.

 ولی اسلام که به انسان‌ها شخصیت داده و آدمی را مسجود فرشتگان و اشرف مخلوقات می‌داند و جهان را مسخر او می‌شمرد، اجازه نمی‌دهد افراد باایمان برای بزرگداشت امرا تن به کارهای ذلیلانه بدهند. به‌یقین اگر به‌جای علی علیه‌السلام معاویه بود آنها را به این کار تشویق می‌کرد؛ ولی امام به آنها هشدار داد و به سه دلیل آنان را بر حذر داشت.

نخست این که امرا هیچ‌گونه نفع عاقلانه‌ای از این کار نمی‌برند، بلکه ممکن است باعث غرور و کبر آنها شود و شخصیت خود را گم کنند.

دیگر این که زحمت فوق‌العاده‌ای بر دوش توده‌های مردم می‌افتد و گاه ممکن است در چنین شرایطی افرادی ضعیف زیر دست‌وپا بمانند.
 
سوم این که این عمل ناصالح مایه گرفتاری در آخرت می‌شود، زیرا نوعی شرک محسوب می‌شود.
 
به‌عکس، اگر آنها به احترامات معقول قناعت کنند و به‌جای این مشقت، آرامش را برای خود بپذیرند، آرامشی که امان از آتش دوزخ را نیز به همراه دارد، هم امرا گرفتار کبر و غرور نمی‌شوند و هم مردم مشقت توأم با ذلت را نمی‌بینند و هم در آخرت سربلند خواهند بود.

انتهای خبر/۲۲۴۲۲۴