به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، از این پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

در حکمت ۶۵ نهج‌البلاغه آمده است:

«فَقْدُ الْأَحِبَّةِ غُرْبَةٌ»

«از دست‌دادن دوستان غربت است».

روشن است که انسان در وطن علاقه‌های فراوانی دارد که در مسائل مادی و معنوی از آن‌ها بهره می‌گیرد و احساس تنهایی نمی‌کند؛ چون در وطن خویش است و در مشکلات بدون پناه نیست، آرامش خاطر دارد و احساس امنیت می‌کند.

ولی در غربت و دوری از وطن همه این‌ها را از دست می‌دهد، خود را تنهای تنها می‌بیند؛ بدون یار و یاور و بی‌پناه و بدون آرامش.

امام می‌فرماید: انسان اگر در وطن خویش هم باشد؛ ولی دوستان را از دست دهد گویی در غربت و دور از وطن است.

همین مضمون در نامه ۳۱ که اندرزنامه امام به فرزند دلبندش امام حسن مجتبی علیه‌السلام است به‌صورت دیگری نقل شده فرمود: غریب کسی است که دوستی ندارد.

در حدیث دیگری از پیغمبر اکرم صلی‌الله علیه و آله نقل شده است که فرمود: انسان به‌وسیله برادران دینی خود کثرت و فزونی می‌یابد.

اضافه بر این‌ها، انسان دارای روح اجتماعی است و جوامع بشری در سایه همین روح به وجود آمد. تمدن‌ها، پیروزی‌های علمی و پیشرفت صنایع و علوم همه مولود این روح اجتماعی است.

به همین دلیل انسان پیوسته تلاش و کوشش می‌کند دوستان بیشتر و بهتری پیدا کند و آن‌ها که علاقه به انزوا دارند و از انتخاب دوست عاجزند در واقع بیمار هستند.

حال اگر دوستانش را از دست دهد گرفتار حالتی می‌شود که گویی بخشی از وجود خود را ازدست‌داده است.

پیام این کلام حکمت‌آمیز این است که هر مسلمانی باید بکوشد و دوستان بیشتری برای خود فراهم سازد؛ ولی مسلم است که هر کسی شایسته دوستی نیست؛ بلکه باید دوستانی انتخاب کرد که کمک بر دین و دنیا باشند.

انتهای خبر/