به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، از این پس هر روز را با یاد و خاطره شهیدان عزیزمان، پرچم‌دار آزادی و عزت ایران اسلامی خواهیم ساخت و در پرتو فداکاری‌های آنان، راه صدق و ایثار را برای نسل‌های آینده روشن‌تر خواهیم کرد.

شهید سید محمدحسینی بهشتی در دوم آبان ۱۳۰۷ هجری شمسی در اصفهان به دنیا آمد. وی از چهارسالگی به مکتب رفت و در اندک زمانی قرائت قرآن و خواندن و نوشتن را آموخت و با ورود به دبیرستان به دلیل علاقه به تحصیل علوم دینی، مدرسه را رها و در سال ۱۳۲۱ وارد حوزه علمیه شد.

 در سال ۱۳۲۵ به قم عزیمت کرد و در کنار تحصیل علوم دینی، در سال ۱۳۲۷ موفق به دریافت دیپلم ادبی در امتحانات متفرقه شد. در همان سال، وارد دانشکده الهیات معقول و منقول شد و در سال ۱۳۳۰ با دریافت درجه لیسانس به قم بازگشت و در دبیرستان حکیم نظامی مشغول تدریس زبان انگلیسی شد.

 در سال ۱۳۳۱ ازدواج نمود که حاصل این پیوند، دو پسر و دو دختر بود. وی در سال ۱۳۳۳، دبیرستان دین و دانش قم را تأسیس نمود و تا سال ۱۳۴۲ سرپرستی آن را برعهده داشت.

 در فاصله سال‌های ۱۳۳۵ تا ۱۳۳۸، دوره دکترای فلسفه الهیات را گذراند سپس، با شرکت فعال در مبارزات سال‌های ۴۱ و ۴۲ از سوی ساواک مجبور به عزیمت از شهر قم به تهران گردید. این شهید بزرگوار به ۵ زبان دنیا مسلط بود: زبان آلمانی، عربی، فرانسوی و انگلیسی و فارسی.

 شهید بهشتی در دفتر حزب جمهوری ۱۵ دقیقه سخنرانی کرد، در ۵ دقیقهٔ اول سخنرانی به مسئله برگزیدن نامزدی برای انتخابات ریاست‌جمهوری صحبت کرد و بر این نکته تأکید کرد که کاندیدای موردنظر باید پیرو خط امام باشد.

 ۵ دقیقه دوم از عدم پوستر بازی در انتخابات و تبلیغ‌کردن به شیوه اروپایی‌ها سخن گفتند و در ۵ دقیقه آخر درباره انتخاب رئیس‌جمهور سخن گفتند، در این هنگام شهید شهریاری نماینده مردم بوشهر با صدای بلند از رئیس‌جمهور شدن شهید بهشتی و آیت‌الله خامنه‌ای سخن گفت و آیت‌الله بهشتی در پاسخ از واژه نخیر استفاده کردند و هنوز می‌خواستند سخن بگویند که بمب منفجر شد.

 بهشتی ۷ تیر سال ۱۳۶۰ شمسی، در دفتر حزب جمهوری اسلامی بر اثر انفجار بمب به شهادت رسید.

متن وصیت‌نامه محمدحسینی بهشتی

 اینجانب سید محمدحسینی بهشتی، دارنده شماره شناسنامه ۱۳۷۰۷ از اصفهان

توصیهٔ شهید به همسر، فرزندان و بستگان

 به همسرم، فرزندانم و سایر بستگانم وصیت می‌کنم: که در زندگی بیش از هر چیز به فروغ الهی که در دل انسان‌هاست، اهمیت دهند و باایمان به خدای یکتای علیم، قدیر، سمیع، بصیر، رحمان و رحیم، پیامبران بزرگوارش و پیروی از خاتم پیامبران «ص»، کتاب قرآن، ائمه معصومین سلام‌الله علیهم اجمعین، اهتمام به ذکر و یاد خدا، نماز با حضور قلب، روزه، عبادات دیگر، انفاق، ایثار، صدق و جهاد بی‌امان در این راه و حضور پیگیر در جماعت و انس با مردم، راه سعادت را به روی خود باز گردانند.

ما بی‌شناسنامه نیستیم

 ۲۷ رجب ۱۴۰۰ هجری قمری، ما بی‌شناسنامه نیستیم، ما از مردم جدا نمی‌باشیم؛ ما بی‌شناسنامه نیستیم، اولاد زجرکشیده آل عبا (ع)، فرزندان زندان‌های بی‌نام و نشان و حبس‌ها و دخمه‌های فراموشی.

 ما بی‌شناسنامه نیستیم، اهل قنوتیم، ساکن دهستان نیایش و بچه جنوب عشقیم، کبوتران قباپوشی که بال در خون شهیدان کربلا نهاده‌ایم و عمری بر شاخه‌ها مرثیه‌خوان ذبح بنی‌آدم، ما از امتزاج دو ایمان بدوی روستایی از تصادم دو عدم ساده به وجود آمده‌ایم، با هیچ‌کس هیچ فرقی نداریم و نمازمان را اول وقت می‌خوانیم.

 ما محصول آن لحظاتی هستیم که خسته از بیل و رنجور از داس، خیمه دعایی برافراشته‌اند، ما ساده نشینان کاخ ویرانه فقر و فناییم؛ پنجره‌هایی که رو به‌سوی افق سبز توکل باز می‌شوند؛ 

 ما مثل کتابی در هر گوشه خاک و در هر لحظه از روزگار باز می‌شویم و دیگران را از خود باخبر می‌کنیم؛ 

 ما مثل وضو ساده و پاکیم؛ عین افطار بی‌آلایش و معصومیم؛ 

 ما را می‌شود در هر گوشه مسجد پیدا کرد؛ در هر جنسی جستجو نمود با هر دردی دریافت؛ 

 ما مثل تلاوت غمگینیم، مثل تکبیر حالت خنجر داریم و دوستان ما شیران روز و پارسایان شب هستند.

 از نوح به بعد تا کربلا و هویزه و تا هویزه حضور داریم، پشت هر سنگی روییده‌ایم، با هر بوته‌ای رسیده‌ایم، بر هر شاخی بر داده‌ایم؛ ما در این آب و خاک سبز می‌شویم؛ ما بی‌شناسنامه نیستیم.

انتهای خبر/