به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، ازاین‌پس، بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

امام علی علیه‌السلام در حکمت سی و چهارم می‌فرماید: «أَشْرَفُ الْغِنَی، تَرْکُ الْمُنَی»

«بهترین بی‌نیازی، ترک آرزوهاست.»

«مُنی» جمع «أُمنیة» به معنای آرزو است و در این عبارت نورانی امام علیه‌السلام منظور آرزوهای دورودراز و دور از منطق عقل و شرع است.

بدیهی است این گونه آرزوها غنا و بی‌نیازی را از انسان سلب می‌کند، زیرا از یک سو چون همه آنها به‌وسیله خود انسان دست‌نیافتنی است او را وادار به متوسل‌شدن به این‌وآن می‌کند و باید در مقابل هر انسانی خواه شریف باشد یا وضیع، باارزش باشد یا بی‌ارزش، دست حاجت دراز کند و این با غنا و بی‌نیازی هرگز سازگار نیست.

از سوی دیگر برای رسیدن به چنین آرزوهایی باید در مصرف‌کردن ثروت خود بخل ورزد و همه آن را ذخیره کند و عملاً زندگی فقیرانه‌ای داشته باشد. از سوی سوم چنین کسی آرامش روح و فکر خود را باید برای رسیدن به این آرزوها هزینه کند.

در روایتی در غررالحکم آمده است: سودمندترین داروی اضطراب و نگرانی ترک آرزوهای دورودراز است.

تمام این وابستگی‌ها زاییده آرزوهای دورودراز است؛ هرگاه آن آرزوها از صفحه فکر انسان پاک شود، انسان به غنا و بی‌نیازی پرارزشی دست می‌یابد و به همین دلیل امام علیه‌السلام ترک این آرزوها را برترین و بهترین غنا شمرده است.

در تعبیر دیگری که در حکمت ۳۷۱ آمده است امام علیه‌السلام می‌فرماید: هیچ گنجی بی‌نیازکننده‌تر از قناعت نیست، همان قناعتی که نقطه مقابل آرزوهای طولانی محسوب می‌شود.

امام هادی علیه‌السلام طبق روایتی که علامه مجلسی آن را از دره الباهره نقل کرده است، فرمود: غنا و توانگری آن است که دامنه آرزو را کم کنی و به آنچه خدا به تو داده است خرسند باشی و فقر آن است که نفس آدمی سیری‌ناپذیر و شدیداً از رسیدن به همه آرزوها نومید باشد.

انتهای خبر/۲۲۴۲۲۴