به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، در آیه آخر سوره حشر می‌خوانیم:

هُوَ اللَّهُ الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‌ يُسَبِّحُ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ «۲۴»

اوست خداوندِ آفريننده، پديدآورنده و صورت بخش، بهترين نام‌ها و صفات براى اوست. آنچه در آسمان‌ها و زمين است، تسبيح‌گوى اويند و اوست تواناى بى‌همتا و با حكمت.

سوره‌ای از قرآن کریم که با تسبیح الهی آغاز و با تسبیح الهی پایان می‌پذیرد، جلوه‌ای از یگانگی و حکمت خداوند را آشکار می‌سازد. در این سوره، واژه «بارئ» به معنای پدیدآورنده‌ای است که مخلوقاتش را متنوع و متمایز می‌آفریند؛ آفریننده‌ای که در آفرینش خود از هیچ الگو یا نمونه‌ای پیروی نکرده، بلکه خود سرچشمه‌ی تصویر و شکل موجودات است.

در آیات نخست و پایانی سوره، جلوه‌هایی از عزت و حکمت الهی یادآوری می‌شود: آغاز سوره با جمله‌ی «سَبَّحَ لِلَّهِ» و انجام آن با «يُسَبِّحُ لَهُ» بیانگر این است که تمام هستی در تسبیح خداوندِ عزیز و حکیم است.

از این آیات، پیام‌های ژرفی برداشت می‌شود:

خالقیت بی‌مانند خداوند: او «الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ» است؛ پدیدآورنده‌ای که هیچ مخلوقی همانند دیگری نیست.  
شایستگی تسبیح الهی: چون او دارای همه کمالات است، همه‌ی موجودات شایسته‌ی تسبيح اویند.  
شعور در هستی: تسبیح همه‌ی موجودات نشانه‌ای از علم و ادراک در سراسر آفرینش است.  
یادآوری برای انسان: تسبیح موجودات، تذکری است برای کسانی که غافل از ذکر خدایند.  
قدرت همراه با حکمت: او توانا و فرزانه است؛ نه ستمگر و نه تجاوزگر.  

در پایان، سوره با ستایش پروردگار جهانیان به اتمام می‌رسد: «وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ»

انتهای خبر/۲۲۴۲۲۴