به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، از این پس هر بامداد را با نوری از آیات آسمانی قرآن کریم آغاز می‌کنیم؛ تلاشی کوچک؛ اما پرمعنا برای جاری‌ساختن نسیم وحی در کوچه‌پس‌کوچه‌های زندگی‌مان.

خداوند در آیه ۲ سوره حشر می‌فرماید:

«هُوَ الَّذِي أَخْرَجَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ دِيَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ ۚ مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ يَخْرُجُوا ۖ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا ۖ وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ ۚ يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ»

«اوست که کافرانِ از اهل کتاب را در نخستین بیرون راندن دسته جمعی از خانه‌هایشان بیرون راند.

 [شما اهل ایمان] رفتنشان را گمان نمی‌بردید، و خودشان پنداشتند که حصارها و دژهای استوارشان در برابر خدا [از تبعید و در به دری آنان] جلوگیری خواهد کرد؛ ولی [اراده کوبنده] خدا از آن‌جا که گمان نمی‌کردند به سراغشان آمد و در دل‌هایشان رعب و ترس افکند به گونه‌ای که خانه‌هایشان را به دست خود و به دست مؤمنان ویران کردند. پس ای صاحبان بینش و بصیرت! عبرت گیرید.»

سه قبیله از یهودیان به نام‌های «بنی‌نضیر»، «بنی‌قریظه» و «بنی‌قینقاع» به مدینه هجرت کرده و در آن جا ساکن شدند و با پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله پیمان عدم تعرض بستند، امّا بعد از جنگ احُد گروهی از آنان با مشرکان مکّه همراه شد و علیه مسلمانان توطئه کردند، پیامبر آگاه گردید و با آنان برخورد کرد.

یکی از بزرگان آنان به نام کعب بن اشرف کشته و میان یهودیان تزلزل ایجاد شد و به قلعه‌ای پناهنده شدند. مسلمانان با دستور پیامبر قلعه را محاصره کردند. 

بعد از چند روز محاصره و جنگ، یهودیان پذیرفتند که از مدینه خارج شوند. آن‌ها هنگام رفتن مقداری از اموالشان را که توانستند را با خود بردند و آن مقدار که نتوانستند؛ مانند خانه‌های خود را تخریب نمودند تا سالم به دست مسلمانان نیفتد. 

 در قرآن، بارها ترس در دل دشمن، به عنوان یکی از امدادهای الهی شمرده شده است، ازجمله: «قَذَفَ فِی قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ»، «سَأُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ کَفَرُوا الرُّعْبَ» «۲» «سَنُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ کَفَرُوا الرُّعْبَ» «۳» آری، ترس سبب فرار دشمن و پیروزی مسلمانان بدون خونریزی می‌شود.

 در حدیث می‌خوانیم: سه لشکر برای یاری حضرت مهدی علیه‌السلام می‌آیند، لشکری از فرشتگان، لشکری از مؤمنان و ایجاد رعب و وحشت در دل دشمنان. «۴»

 اندیشه کردن و عبرت گرفتن یک عبادت است، چنانکه در روایات می‌خوانیم: «کان اکثر عبادة ابی ذر التفکر و الاعتبار» «۵»، بیشترین عبادتِ ابوذر، اندیشیدن و عبرت آموختن بود.
 نه مِهر الهی در انحصار محاسبات ما است، «یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ» «۶» و نه قهر او.

 «فَأَتاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَیْثُ لَمْ یَحْتَسِبُوا»
 خداوند در دل‌ها تصرّف می‌کند. گاهی آرامش نازل می‌کند: «أَنْزَلَ السَّکِینَةَ فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ» «۷» و گاهی ترس می‌افکند. «قَذَفَ فِی قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ» 

پیام‌های آیه ۲ سوره حشر 

 ۱- قهر خداوند نسبت به یهودیان پیمان‌شکن کافر، حکیمانه است. «الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ هُوَ الَّذِی أَخْرَجَ»
 ۲- نشانه عزّت خداوند، تار و مار شدن یهودیان پیمان‌شکن و توطئه‌گر است.
 «الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ هُوَ الَّذِی أَخْرَجَ»
 ۳- تمام پیروزی‌ها را از او بدانیم. هُوَ الَّذِی أَخْرَجَ الَّذِینَ کَفَرُوا...

انتهای خبر/