به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، از این پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

در حکمت ۷۲ نهج‌البلاغه آمده است:

«الدَّهْرُ یُخْلِقُ الْأَبْدَانَ، وَ یُجَدِّدُ الْآمَالَ وَ یُقَرِّبُ الْمَنِییَةَ وَ یُبَاعِدُ الْأُمْنِییَةَ؛ مَنْ ظَفِرَ بِهِ نَصِبَ وَ مَنْ فَاتَهُ تَعِبَ»

«دنیا بدن‌ها را فرسوده و آرزوها را تازه می‌کند، مرگ را نزدیک و خواسته‌ها را دور و دراز می‌سازد، کسی که به آن دست‌یافت خسته می‌شود و آن که به دنیا نرسید رنج می‌برد.»

باگذشت روزگار، انسان هر روز بخشی از توان خویش را از دست می‌دهد، درحالی‌که آرزوهای تازه در دلش جوان می‌شود. همین فاصله میان ضعف جسم و قدرت آرزوها، او را به تناقضی دائمی می‌کشاند؛ جایی که مرگ نزدیک می‌شود؛ اما آرزوها همچنان دور می‌مانند.

امام علی «ع» تأکید می‌کند: رسیدن به خواسته‌های دنیوی، خستگی و نگه‌داشتن آن‌ها رنج بیشتری به دنبال دارد و ناکام ماندن نیز جز حسرت و اندوه چیزی نمی‌زاید. در حقیقت، نه کامیابی دنیا آرامش‌بخش است و نه ناکامی آن؛ هر دو انسان را گرفتار می‌سازد.

راه رهایی را در غنیمت شمردن امروز می‌داند؛ چراکه دیروز بازنمی‌گردد و فردا در پرده ابهام است. تنها سرمایه حقیقی، عمل صالحی است که برای آخرت فرستاده می‌شود؛ بنابراین آن‌چه باقی می‌ماند نه مال و مقام که توشه‌ای برای زندگی جاوید است.

انتهای خبر/