وقت دولت تمام است!
_ تا موعد برگزاری انتخابات دولت دوازدهم جمهوری اسلامی ایران فقط حدود 6 ماه زمان باقیست.
به دیگر سخن اینکه دولت یازدهم و شخص رئیسجمهور روحانی، حدود 3.5 سال از مهلت خود را سپری کرده و تنها حدود 6 ماه تا پایان ایام صدارت خود وقت دارد.
اکنون و با یادآوری این نکته، اما منباب گزارش به مخاطبان نیز باید بیان کرد که اتاق فکر دولت رئیسجمهور روحانی هنوز امیدوار است که در این 6 ماه باقیمانده یک معجزه بزرگ بوسیله برجامِ رئیس جمهور روحانی رخ بدهد و مردم به یکباره با چیزی به نام «دستاوردهای اقتصادی دولت یازدهم» همنشین شوند، انس بگیرند و دست آخر هم در انتخابات ریاست جمهوری دولت دوازدهم، دوباره به آقای روحانی رأی بدهند!
گزارش بالا (که با فرض تفکیک معنای مهلت خدمتگزاری و نیاز به زمان برای تلاشهای انتخاباتی ارائه شد) فیالواقع تحلیلی است که این روزها به کرّات از درون قرارگاه مشترک دولت و اصلاحطلبان به گوش میرسد و هر بار نیز تلاش میکند تا وعدهگاهی جدید را در مقابل چشم مخاطبان خود بیافریند.
اما این تحلیل امیدوارانه در مقابل خود با یک سؤال ساده مواجه است.
و آن اینکه: «آیا اساساً ممکن است دولتی بتواند ظرف مدت 6 ماه و صرفاً با امید بستن به یک قرارداد خارجی، شقّالقمر کند و به ناگاه با پاک کردن سابقه کندی و کمدستاوردی خود در ذهن مردم، طرحی نو دراندازد»؟!
حتی اگر برجام هم یک شبه از «درخت گلابی» به «لوبیای سحرآمیز» تبدیل شود اما رئیسجمهور روحانی و نزدیکانش باید بدانند که ملموس شدن این لوبیای سحرآمیز یا گلابی یا هر چیز دیگری برای بیش از 80 میلیون ایرانی و آنهم در ظرف مدت 6 ماه به هیچ وجه کار ممکنی تصور نمیشود.
به نظر من، پاسخ این معادله ریاضی حتما منفی خواهد بود زیرا 6 ماه به هیچ وجه زمان مناسبی محسوب نمیشود.
چه اگر حتی با وارد کردن مؤلفههای غیر ممکنی مثل «افزایش یارانه» و یا «لغو یک شبه تمام تحریمها» نیز به این معادله نگاه کنیم اما باز هم جواب منفی میشود زیرا هر دوی این فروض غیر ممکن در حالتی برای اثرگذاری 6 ماهه قابل تصور میشوند که دولت اجرا کننده آنها سوابقی در اجرا و تحقق آنها داشته باشد.
این در حالی است که ما از دولتی صحبت میکنیم که پرداخت یارانه را «شبِ عزای» دولت و رفتاری پوپولیستی معرفی کرده و درباره تحقق وعدههای برجامی خود که لغو تمام تحریمها در لحظه، فقط یکی از آنهاست نیز نمره منفی گرفته است.
در واقع در حال بیان این معنا هستم که اگر هم کسی مدعی باشد دولت میتواند با فرمولهایی خاص و فقط در مدت 6 ماه مانده به برگزاری انتخابات، دست به حرکات خارقالعاده بزند اما این ادعا وقتی قابل اعتناست که ما در حال صحبت پیرامون دولتی باشیم که دچار رفتارهای پارادوکسیکال نباشد و یا در مرتبهای دیگر، از دولتی حرف زده باشیم که توانسته باشد یکی و فقط یکی از وعدههای معروفش در قبال قرارداد خارجیاش را عملی ساخته باشد.
به مقولات و معادلات تصویر شده در بالا البته باید دورنمای ناامیدکننده «برجامِ روحانی» را نیز افزود که به هیچ وجه خبری از تحقق کامل وعدههای برجامی در آن نیست و تحلیلگران در کنار ماجرای معروف «شکلاتهای احتمالی برجام» بحث میرایی آنرا به اقتراح گذاشتهاند.
قضیهای که البته برنده شدن «دونالد ترامپ» در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا و دشمنیهای ابراز شده از سوی او با «برجام» نیز بر اتقان مطلب افزوده است.
با این حال، حتی اگر در فرضی کماحتمال، برجام هم یک شبه از «درخت گلابی» به «لوبیای سحرآمیز» تبدیل شود اما رئیسجمهور روحانی و نزدیکانش باید بدانند که ملموس شدن این لوبیای سحرآمیز یا گلابی یا هر چیز دیگری برای بیش از 80 میلیون ایرانی و آنهم در ظرف مدت 6 ماه به هیچ وجه کار ممکنی تصور نمیشود.(اشاره ما به مبحث تأثیر و تأثر انتخاباتی فعالیتهاست نه به مقوله خدمتگزاری که حکماً میدانیم یکساعت هم برای آن غنیمت است.)
و شاید از همین روست که شاهدیم دولت و حامیان اصلاحطلب او به قولی در حال «کشیدن ترمز وعدههای برجامی» هستند، از «صبر» سخن میگویند و یا در حالت خوشمزهتر، حوالت به دولت آینده رئیسجمهور روحانی میدهند...
*روشهایی برای یک زمان تمام شده...
با عنایت به آنچه که گفته شد و با توجه به اینکه زمان 6 ماهه پیش رو عملاً یک وقت سوخت شده برای معرفی دستاورد به مردم تلقی میشود، به نظر میرسد که اتاق فکر دولت یازدهم برای پیروزی مجدد در انتخابات آینده راهی ندارد جز اینکه به روشهای پارتیزانی روی بیاورد.
روشهایی در گستره «انتقاد از رقبا»، «تشویق برای لباس نپوشیده پادشاه»، «فسادنمایی از محیط پیرامون»، «ابراز خرسندی فراوان از شکلاتهای برجامی مثل ورود چند هواپیما به ایران» و...
روشها و گریزگاههایی که البته هیچکدام راهی مطمئن و مسیری اصولی تلقی نمیشوند و یک اتفاق فکر تبلیغاتی_انتخاباتی مجبور است در هنگامی که میداند وقت خود را از دست داده و سوابقی هم در رفتارهای غیر علمی و بیان گازانبری! دارد، به آنها تمسّک بجوید.
و از همین روست که برخی تحلیلگران معتقدند دولت رئیسجمهور روحانی میتواند اولین دولت تکدورهای تاریخ جمهوری اسلامی ایران باشد. دولتی با رفتارهای 4 ساله و آرزوی 8 ساله...
انتهای پیام/