بر اساس آموزه های دین مبین اسلام،"قدرت"،اولا" ابزار است و نه هدف. و ثانیا" منبع قدرت،حضرت حق است.منبعی که باور و ایمان به آن،رویارویی و نبردی نامتقارن با کسانی را رقم میزند که فقط ثروت و سازمان و امثال آنرا،منبع تولید "قدرت" قلمداد می کنند.

نمونه صاحبان قدرتی که با اتکا به ثروت و سلاح و سازمان و مانند آن به اعمال قدرت پرداخته و می پردازند در طول تاریخ و در زمانه ما بسیارند و چون قدرت آنها از جنس قدرت مادی است،چشم های ظاهر بین فقط آنان را می‌بیند و تنها قدرت آنان را باور می کند.اما در کنار یا بهتر بگویم در برابر این قدرتمندان مادی،صاحبان قدرت از نوع دیگری بوده و هستند که یا فاقد چنین منابع قدرتی هستند و یا قدرتی هم وزن با قدرت های مادی ندارند لیکن چنان بر اراده دیگران اثر می گذارند(از تعاریف پرکاربرد قدرت) که هیچ قدرت مادی نه توان درک و هضم آنرا دارد و نه گاهی توان هم آوردی با آنرا.پیامبران و اهل بیت علیهم‌السلام،نمونه های عالی برخورداران از این جنس قدرت محسوب می شوند و پس از آنها، همه آنانی که قدم در راه بندگی خداوند گذاشته اند.

بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران،خمینی کبیر،که این روزها یکبار دیگر نام و یاد او زنده می شود،باب چنین قدرتی را در دوران معاصر ما را گشود و با بکارگیری چنین قدرتی،یکی از مظاهر چنان قدرتی را ساقط و به دوران سلطنت و مستبد پهلوی خاتمه بخشید.

برای ما که خمینی(ره) و خامنه‌ای را مشاهده و تجربه کرده‌ایم،تکرار این الگو در کشورهای دیگر بسیار معنی دار است و این اتفاقی است که در لبنان و عراق و بحرین و سعودی و نیجریه و ... دشمنان اسلام را به تکاپو واداشته تا سرآمدان این الگو را در کشورهای خود تحت فشار گذاشته یا اگر بتوانند با شهادت و زندان و امثال آن،آنها را از نقش آفرینی بازدارند.

شهادت شیخ نمر در عربستان سعودی،دستگیری و شکنجه شیخ زکزاکی در نیجریه و تصمیم به تبعید شیخ عیسی قاسم در بحرین نمونه‌هایی از این تلاش های مذبوحانه است. اما آنچه نویسنده را به نگارش این یادداشت ترغیب کرد،توفیق دیداری بود که در معیت عزیزی، بتازگی با حضرت آیت الله سیستانی در نجف اشرف حاصل شد.

مرجعی بسیار متواضع،باهوش و ساده زیست،با بیانی ساده اما عمیق و با دفتری محقر و بدون هرگونه تشریفات اما صاحب قدرتی کم نظیر در عراق ! وقتی انسان زندگی چنین شخصیت هایی را با ساکنان کاخ های رنگارنگ مقایسه می کند،تفاوت جنس قدرت آنها را نیز بهتر درک می کند.

در این دیدار،همراه عزیزی به فتوای جهاد این مرجع بزرگ عراق علیه داعش اشاره کرد و این مرجع بزرگ با همان تواضع مثال زدنی اش گفت:" این همه آوازه ها(مطلق آن آواز خود) از شه بود گرچه از حلقوم عبدالله بود"

این در حالی بود که دعوت حضرت آیت الله سیستانی در سال 93( که تا حدودی نگاه ایشان به ولایت فقیه را هم روشنتر نمود)،غوغایی به پا کرد و میلیون ها عراقی را داوطلبانه به میدان مبارزه با داعش کشاند. استقبال مردم عراق، بویژه جوانان آنقدر گسترده و غیرقابل تصور بود که نگرانی از احتمال اختلال در کارهای اداری و خدماتی موجب شد از ایشان درخواست شود دعوت خود را محدود کنند.

دعوت مرجع بزرگ عراق برای مبارزه واقعی با تروریسم،بدون هیاهوهای مدعیان جهانی صادر شد اما چون از دست و دهان "عبدالله" صادر شده بود،تروریست‌های داعش را ناکام گذاشت و عراق را نجات داد.

مرجع 85 ساله عراق، به رغم فاصله حدودا" یکصد متری منزلش با حرم امیرالمؤمنین،بیش از ده سال است بنا به ملاحظاتی،حتی به زیارت مولای خود نرفته است اما نه تنها مسائل عراق را که تحولات منطقه و ایران را نیز با دقت دنبال می کند.

آیت الله سید علی حسینی سیستانی که از این دیدار فقط اشاره به آیه شریفه فالهمها فجورها و تقویها را دادند و اینکه هر کس خودش میداند مرتکب فجور می شود یا تقوی و نیاز چندانی به تفصیل ندارد!نمادی دیگر از "قدرت عبدالله" در زمانه ما،در کشور عراق است.

شاید بتوان بخشی از قدرت بندگان صالح متصل به منبع اصلی قدرت،یعنی خدای متعال را در این عبارت یافت که:"من اصلح ما بینَه و بینَ الله اصلح الله ما بینَه و بینَ الناس و کلام آخر اینکه:"من کان لله کان الله له"

انتهای پیام