هیهات! از 4 درصدی‌ها، برای پابرهنه‌های روح‌الله، ارباب درست نمی‌شود! گوش ما، فرمان‌ از ولی‌امر می‌برد و اگر اینگونه نبود و اگر اطاعت ما از قوانین مملکت نبود، شنبه 30 اردیبهشت 96 را چنان به کام‌تان تلخ می‌کردیم که برای ابد، از خاطرتان محو نشود! ما این روزها، در مقام عمل نشان دادیم انتخابات اگر سرشار از اشکالات متعدد هم برگزار شود، باز هم خروج از قانون نمی‌کنیم و هرگز به خاطر منویات خود، امنیت مملکت را مخدوش نمی‌کنیم اما شما باز هم ما را متهم کردی به خشونت، تا از میزان انصاف خود، برای همگان رونمایی کنی! قدر مسلم، هر جا اگر تخطی از اقتصاد و معیشت شود، سایه نقد ما بر سر دولت شما بلند است! اینجا «جمهوری اسلامی» است! بسی مایه افسوس است که حضرتعالی به جای شکر خدا بابت رواداری اصحاب نقد، در نخستین موضع‌گیری بعد از انتخابات، مخالفان خود را «خشونت‌طلب» می‌نامید! خشونت‌طلب اما برازنده همان افرادی است که نه تحمل شکست دارند و نه جنبه پیروزی! شکست اگر می‌خورند، ادعای تقلب می‌کنند و پیروز اگر می‌شوند، پیروزی خود را پیروزی صلح بر جنگ، می‌خوانند! آقای روحانی! تفوق صلح بر جنگ، آن روز تثبیت شد که شهید مدافع حرم امنیت، با تقدیم خون مطهر خود، مچ جنگ را به نفع صلح خواباند اما به این هزینه که دختر ۳ ساله‌اش، هر شب با روضه‌ رقیه بنت‌الحسین، سر بر بالین بگذارد! آری! پیروزی صلح بر جنگ، آن روز محفوظ شد که برادران ما در جبهه خان‌طومان، مشغول بیرون نگه‌داشتن دشمن از خاک پاک وطن بودند! همان روز اما برادران عده‌ای دیگر، اشتغال به بدترین و بزرگ‌ترین مفاسد اقتصادی و مالی داشتند!  کاش... کاش می‌شد از قاسم سلیمانی و شیربچه‌هایش در سپاه قدس می‌خواستیم فقط برای چند روز، جنگ با لعین داعشی را رها کنند تا جنابعالی ملتفت می‌شدی پیروزی صلح بر جنگ، دقیقا یعنی چه! ما اما هرگز چنین تمنایی از مدافعان حریم امنیت نخواهیم داشت، ولو آنکه سهم برادران ما گلوله تانک باشد و سهم برادران بعضی‌ها سهام بانک! و تا بوده، همین بوده! خدایا! بشنو... این، قصه مملو از غصه دختربچه 3 ساله‌ای است که پدرش را برای امنیت این کشور داد تا فرد پیروز انتخابات، عروسک محزون این شب‌های او را خشونت‌طلب بخواند! خدایا! پناه ما تویی در این وانفسای غم! ما اما کوتاه‌بیا از راه تو نیستیم! و باز هم، تنها تو را می‌پرستیم! نه! هیچ چیز عوض نشده! الا آنکه انگیزه ما برای دفاع از دین تو، بیشتر شده باشد! خدایا! تو را سپاس بابت طعنه‌هایی که به ما می‌زنند! گمانم این کنایه‌ها نبود، ما در منجلاب زندگی روزمره غرق می‌شدیم! تو اما بر ما «عافیت» را نمی‌پسندی! و جز در جامه رزم، دوست نداری ما را تماشا کنی! باشد! ما با افتخار، سربازان جنگ با زر و زور و تزویر، باقی خواهیم ماند! خدایا! در این راه سخت اما نورانی، لطف و عنایت خود را از ما مگیر! خدایا! شب عملیات الی بیت‌المقدس، با وجود آن همه شهید، چه کسی فکر می‌کرد قریب یک ماه دیگر، خرمشهر آزاد شود؟! خدایا!‌ ای پیروزکننده شکست‌خورده‌ها! و ‌ای رهایی‌بخش آدم! شکست آدمیزاد، آن روز بود که دستش از دامان آفتاب کوتاه شد! و روزگار غیبت، آغاز شد! خدایا! قرون متمادی است که ابنای آدم، لذت هیچ بردی را نبرده‌اند! و تا «مهدی فاطمه» را نفرستی، باورم هست هیچ یوسفی، از قعر هیچ چاهی بیرون نیامده!