به گزارش شیرازه،  نگاهی به رفتارشناسی روحانی پس ازپایان رقابت های انتخاباتی نشان می دهد که حتی در کنفرانس های خبری که با سوال خبرنگاران روبه رو می شود، به شدت از سوالات چالشی گریزان است یا آنکه در پاسخ به آنها پاسخ های مشروط و انحرافی می دهد.

حسن روحانی در یک هفته گذشته علاوه بر سخنان و اظهارات روزانه ای که در هیات دولت دارد، در دو گفتگو و سخنرانی مهم حاضر شد. ارائه گزارش 100 روزه از عملکرد دولت دوازدهم در روز سه شنبه و سخنرانی در روز دانشجو در دانشگاه سیستان و بلوچستان و پخش زنده آنها.

هرچند انتظار می رفت روحانی در روز دانشجو وبه مناسبت این روز در یکی از دانشگاه های پایتخت به خصوص دانشگاه تهران به سخنرانی بپردازد و در مقابل سوالات جدی تر تشکل ها و گروه های دانشجویی پاسخگو باشد، وی ترجیح داد به دانشگاهی کم حاشیه تری برود و این روز مهم را بدون چالش از سر بگذراند.

هرچند در 15 مهر وی در دانشگاه تهران به مناسبت آغاز سال تحصلی جدید حضور یافت ولی مجالی برای بیان دغدغه ها و انتقادات دانشجویان و تشکل های دانشجویی پیش نیامد و مراسم با تک گویی های روحانی و حاشیه های چون طرح دوباره مذاکره امام حسین در کربلا به پایان یافت. مونولوگ روحانی در مقابل افکار عمومی در حضور وی در گفتگوی زنده تلویزیونی برای ارائه گزارش 100 روزه نیز که دو مجری صدا و سیما نیز حضور داشتند تکرار شد. سوالات خنثی و غیرچالشی، مجری های صدا و سیما از رئیس جمهور هموار آزار دهنده بوده ولی رئیس دستگاه اجرایی نیز خود را موظف به پاسخگویی صریح و جدی نمی بیند.

به طور کلی هیجان مناظرات انتخاباتی به آن خاطر است که روسای جمهور که برای دومین بار در رقابت های انتخاباتی شرکت می کنند، مجبور به حضور در برنامه ای دیالوگ محور می شوند. رئیس جمهور می بایست در مقابل انتقادات سخت و عریان رقبا پاسخ قانع کننده ای به افکار عمومی ارائه دهد و هرگونه بیان آمارها و گزاره های غیرواقعی به سرعت با واکنش طرف مقابل و رسانه ها روبه رو می شود.

همانگونه که در انتخابات ریاست جمهوری 96 و در مناظرات 6 نامزد نهایی شاهد بودیم، رئیس جمهور بالاجبار برای پاسخگویی کامل به انتقادات مجوز حضور اسحاق جهانگیری در رقابت ها را صادر کرد تا یک تیم دو نفره تشکیل دهند و به رقابت بپردازند. در زمان هایی که روحانی از دادن پاسخ های آماری و مستند جا می ماند، این جهانگیری بود که به کمک وی می شتافت و روحانی را نجات می داد.

هرچند روحانی در مناظرات انتخابات امسال نسبت به سال 92 کم فروغ تر ظاهر شد ولی او در سخنوری از توانایی خوبی برخوردار است ولی سخنوری وی در حالتی که تنها خود وی سخنران است و حالت چالشی ندارد، بروز و ظهور بهتری پیدا می کند.

به نظر می رسد، همانند انتخابات که روسای جمهور مستقر مجبور به پاسخ های صریح تر به افکار عمومی در مقابل رقبای خود هستند، این گونه بسترها می بایست پس از انتخابات نیز فراهم باشد و مسئول دستگاه اجرایی براساس آیین نامه یا قانون در برنامه های دیالوگ محور در مقابل منتقدان حضور پیدا کرده و به انتقادات  از عملکرد خود و برنامه هایش دفاع کند و در صورت وجود نقدهای منصفانه و دلسوزانه، در برنامه های مورد نقد تجدیدنظر کند یا به اصلاح آنها بپردازد.

مونولوگ محور بودن سخنرانی ها و حتی حضور رئیس جمهور در برنامه هایی چون مراسم 16 آذر یا ارائه گزارش به مردم در صدا و سیما، تنها به تکرار و مانور بر اظهاراتی خواهد انجامید که مردم بارها آنها را شنیده و دیگر تاب و تحمل تکرار  شعارها و وعده ها و حتی عملکردی که در واقعیت چندان محلی از اعراب از آن نیست را ندارند.

ولی گفت و شنود ها و حضور چالشی تر رئیس جمهور در برنامه هایی که می بایست به صورت صریح تر و با آمارهای دقیق و واقعی به دفاع از عملکردش در مقابل نقدها و کارشناسان حرفه ای بپردازد، شرایطی را فراهم می سازد که سکاندار دستگاه اجرایی، به دنبال فرار از پاسخگویی نباشد.