این وقایع در حالی در مدارس استان روی می‌دهد که همگان می‌دانند که مدرسه محل تعلیم و تربیت و ارائه آموزش مهارت‌های زندگی و تحصیلی به فرزندان معصوم است نه مکانی برای رقص و پای‌کوبی و کتک‌کاری و مسائلی ازاین‌دست که در برخی مدارس استان فارس شاهد آن هستیم.

البته ذکر این نکته بسیار ضروری است که هیچ انسان عاقلی با ایجاد فضای نشاط و شادی به‌ویژه برای نسل نوجوان و جوان مخالف نیست، اما بحث بر سر این است که این فضا کجا، چگونه و در چه زمانی باید فراهم شود؟ آیا برای دانش‌آموز یادگیری مهارت‌های زندگی، اخلاق والای انسانی و... با تکیه‌ بر آموزه‌های اصیل و انسان‌ساز در مدارس در اولویت است یا رقص و پای‌کوبی با آلات و ادوات موسیقی؟

امروز که فضای مجازی کنترل نشده به‌اندازه کافی امواج مسموم و قبح شکن را در بین نسل جوان به‌ویژه دانش‌آموزان ترویج می‌دهد و به قول یکی از مسؤولان فرهنگی استان، «دانش‌آموزان در کف مدارس تلف می‌شوند و کسی نیست به دادشان برسد»، به نظر می‌رسد باید با دقت و ظرافت بیشتری به بحث تعلیم و تربیت نسل جوان اقدام کرد که البته این هنر و ظرافت نیز در هر مدیر یا مسؤول تربیتی وجود ندارد.

اتفاقات روی‌داده در مدارس استان فارس بی‌گمان ناشی از ضعف مدیریتی و عدم اشراف کامل به مباحث تعلیم و تربیت است، وگرنه چه دلیلی دارد دانش‌آموز در مدرسه و آن‌هم در جشن تکلیف، چادربه‌سر شروع به رقاصی کرده و بدون آنکه بداند به آموزه‌های دینی در یک مراسم کاملاً معنوی توهین کند. به وجود آمدن چنین وضعیتی یعنی ناتوانی و عدم شناخت کافی از مباحث تربیتی در برگزاری یک مراسم ساده و درعین‌حال بسیار مهم که در آینده فرزندان تأثیر بسزایی دارد.

امروز متأسفانه به دلیل همین ضعف‌ها، مدارس نقش تربیتی خود را به‌شدت ازدست‌داده و در خوش‌بینانه‌ترین حالت، بحث آموزش و کلاس کنکور و رقابت برای نمره در مدارس باب است، بدون اینکه توجه داشته باشیم نسلی را برای آینده تربیت می‌کنیم که هیچ‌گونه عمق و محتوایی در رفتارش مشاهده نمی‌شود و روزبه‌روز نیز این فضای سطحی و بی‌محتوا گسترده و گسترده‌تر می‌شود.

به‌راستی نقش معاونت پرورشی در مدارس ما کجاست؟ این معاونت عریض و طویل در مدارس ما چه تأثیر محسوس و بسزایی گذاشته است؟ آیا در حال حاضر جز یک معاونت نمایشی، چیز دیگری از آن دیده می‌شود؟ از معاونتی که برای برگزاری یک طرح ساده فرهنگی یا مذهبی در مدارس عاجز است، چگونه می‌توان انتظار شق‌القمر تربیتی داشت؟ و یا از مشت و لگدزدن معلم هنر به دانش‌آموز تعجب کرد؟ و یا به‌جای رقص و پای‌کوبی، توقع داشت به دختران معصوم، زیبایی‌های عفت و حیا را آموزش دهد؟

به‌هرحال وضع مدارس ما با توصیفاتی که رفت چندان مطلوب نیست و اگر به وضعیت تربیتی دانش‌آموزان بیش‌ازپیش و عمقی‌تر از قبل توجه نکنیم بسا خسارات جبران‌ناپذیری که در آینده بابت آسیب‌های اجتماعی باید پرداخت کنیم، خساراتی که در حال حاضر نیز اگر چشم بصیر داشته باشیم، در حال پرداخت آن هستیم و ناتوانی مدیران فرهنگی با هجمه برنامه‌ریزی‌شده رسانه‌های معاند و ضد انسانی خارج از مرزها، درواقع تبری یک‌دست شده و ریشه فرهنگ غنی و اصیل ایرانی و اسلامی ما را از بیخ و بن می‌زند و هیچ فریادرسی هم به فریاد آن نمی‌رسد.