زاغه نشینی در همسایگی حرم
زاغه نشینی و بی سرپناهی در کوچه ای منتهی به حرم "سید تاج الدین قریب" توسط فردی رها شده در اجتماع که از بیماری اعتیاد رنج می برد و به گفته خودش مبتلا به اچ آی وی مثبت است، توان رسیدن به جایگاه امن الهی را از پاها گرفته و دیگر فکر زیارت با درد دل عجین می کند.
شیرازه؛ عصر یک روز زمستانی به هوای زیارت کوچه پس کوچه های دروازه کازرون شیراز را برای رسیدن به امامزاده ای لازم التعظیم، طی می کنیم. در حال طی کردن مسیر از کوچه های پر پیچ و خم، اذن ورود می خوانیم و دل را تا رسیدن مهیای دیدار می کنیم.
این مسیر اگر چه طی چند سال گذشته اندکی بیشتر از سالیان قبل مورد توجه قرار گرفته و شهرداری منطقه تاریخی را در کنار خود می بیند اما جز زیبا کردن در و دیوار، ظاهراً باید فکری اساسی برای مردمی باشند که حال و روز ظاهرشان، خوب به نظر نمی رسد.
توقع می رود فرهنگ و مذهب دوستان ویترین های فعالیت هایشان در شهری که مدعی مذهب و فرهنگ مداری است را در مسیر مکان های شاخص ببرند تا علاوه بر استفاده شهروندان، توجه توریست ها و مسافران را به خود جلب کند.
اما آنچه طی این قسمت از شهر مشاهده می شود نمایه ایی از دردهای بزرگی به وسعت دنیاست.
زاغه نشینی و بی سرپناهی در کوچه ای منتهی به حرم "سید تاج الدین قریب" توسط فردی رها شده در اجتماع که از بیماری اعتیاد رنج می برد و به گفته خودش مبتلا به اچ آی وی مثبت است، توان رسیدن به جایگاه امن الهی را از پاها گرفته و دیگر فکر زیارت با درد دل عجین می کند.
صحنه دردآور است. عده ای انسان با وضعی اسفناک، سر در زانو بغل کرده، و چسبیده به دیوار کوچه ها چرت میزنند.
ظاهراً معتادان و کارتن خواب ها سنگفرش های قدوم زائران این حرم شده اند!
نگاه ها و قلب های این فراموش شدگان که باید با اشک وضو بگیرند از شرم محو سرنگ ها شده، نه می توانند از این نشعگی فرار کرده و پایپ و سرنگ هایشان را با پاهای بی جانشان لگدمال کنند و نه سرزندگی آدم های قبراق و خماری خود را می توانند نبینند.
با خود فکر می کنم شکل گیری این گونه معضلات در قلب مذهبی شیراز معضلی یک شبه نبوده که بگوییم مسئولانمان آنها را ندیده و یا حداقل به گوششان نرسیده است.
اعتیاد، ایدز، فرار همه اینها عباراتی دردآور، متولد شده بی تدبیری و بی توجهی قدرتمندانی است که باید تاکنون راه حل ها و راهکارهای مناسبی اندیشیده می شد و الان باید مدتها قبل از این راهکارها عملیاتی می شد نه اینکه در آستانه نوروز معتادان و کارتن خواب هایمان را به استقبال میهمانان نوروزی بفرستیم.
سرم را از زمین میگیرم و به آسمان نظاره می کنم. چشمم به گنبد "سید تاج الدین قریب" می افتد. در دل دعا میکنم تا حداقل در این ایام مسئولان به نیم نگاهی به زاغه نشینی در دل شهر داشته باشند و به داد این افراد بی سرپناه آنچنان که شایسته است برسند.
*نیلوفر پرتو
این مسیر اگر چه طی چند سال گذشته اندکی بیشتر از سالیان قبل مورد توجه قرار گرفته و شهرداری منطقه تاریخی را در کنار خود می بیند اما جز زیبا کردن در و دیوار، ظاهراً باید فکری اساسی برای مردمی باشند که حال و روز ظاهرشان، خوب به نظر نمی رسد.
توقع می رود فرهنگ و مذهب دوستان ویترین های فعالیت هایشان در شهری که مدعی مذهب و فرهنگ مداری است را در مسیر مکان های شاخص ببرند تا علاوه بر استفاده شهروندان، توجه توریست ها و مسافران را به خود جلب کند.
اما آنچه طی این قسمت از شهر مشاهده می شود نمایه ایی از دردهای بزرگی به وسعت دنیاست.
زاغه نشینی و بی سرپناهی در کوچه ای منتهی به حرم "سید تاج الدین قریب" توسط فردی رها شده در اجتماع که از بیماری اعتیاد رنج می برد و به گفته خودش مبتلا به اچ آی وی مثبت است، توان رسیدن به جایگاه امن الهی را از پاها گرفته و دیگر فکر زیارت با درد دل عجین می کند. صحنه دردآور است. عده ای انسان با وضعی اسفناک، سر در زانو بغل کرده، و چسبیده به دیوار کوچه ها چرت میزنند.
ظاهراً معتادان و کارتن خواب ها سنگفرش های قدوم زائران این حرم شده اند!
نگاه ها و قلب های این فراموش شدگان که باید با اشک وضو بگیرند از شرم محو سرنگ ها شده، نه می توانند از این نشعگی فرار کرده و پایپ و سرنگ هایشان را با پاهای بی جانشان لگدمال کنند و نه سرزندگی آدم های قبراق و خماری خود را می توانند نبینند.
با خود فکر می کنم شکل گیری این گونه معضلات در قلب مذهبی شیراز معضلی یک شبه نبوده که بگوییم مسئولانمان آنها را ندیده و یا حداقل به گوششان نرسیده است.
اعتیاد، ایدز، فرار همه اینها عباراتی دردآور، متولد شده بی تدبیری و بی توجهی قدرتمندانی است که باید تاکنون راه حل ها و راهکارهای مناسبی اندیشیده می شد و الان باید مدتها قبل از این راهکارها عملیاتی می شد نه اینکه در آستانه نوروز معتادان و کارتن خواب هایمان را به استقبال میهمانان نوروزی بفرستیم.
سرم را از زمین میگیرم و به آسمان نظاره می کنم. چشمم به گنبد "سید تاج الدین قریب" می افتد. در دل دعا میکنم تا حداقل در این ایام مسئولان به نیم نگاهی به زاغه نشینی در دل شهر داشته باشند و به داد این افراد بی سرپناه آنچنان که شایسته است برسند.
*نیلوفر پرتو
نظرات بینندگان
