شیرازه، جنبش دانشجویی به مثابه سایر جامعه در سالهای اخیر با چالش بزرگی در ارتباط با رسانه و فضای مجازی روبرو شده است. سابقا یک تشکل برای معرفی و اثرگذاری خود نیاز داشت فعالیتهای وسیعی انجام دهد تا بتواند از طریق فعالیتهای حقیقی در زبانها تبلیغ شده و در رسانه‌های مکتوب یا اندک رسانه‌های مجازی آن زمان تبلیغ شود اما اکنون با گسترده شدن راههای ارتباطی، همان تشکل که بعضاً از میان چندهزار دانشجوی دانشگاه قادر به جذب ۱۰ نفر هم نبوده بدون دغدغه برای فعالیتهای کف میدانی و جذب و ساماندهی تشکیلاتی، میتواند با استفاده از قدرت فضای مجازی ظهور و بروز یابد؛ بنوعی میتوان گفت فرد‌گرایی در تشکلها ممکن‌تر شده و فعالیتهای جمعی که سختی‌های خاص خود را دارند کمتر مورد توجه قرار میگیرد.

ضعف عملکرد تشکیلاتی و کاهش اعضای فعال و تقلیل فعالیتها به بروز رسانه‌ای سبب ضعف تحلیلی اعضای تشکلهای دانشجویی شده و طبل توخالی شدن آنها موجب شده کمتر از گذشته، مسوولین و سیاست‌گذاران از واکنشهای جنبش دانشجویی نسبت به خطاها ترس داشته باشند درضمن رسانه‌محور شدن تشکلها سبب شده بجای آنکه رسانه بروزدهنده جریانات جامعه باشد، رسانه خود جریانات را ایجاد کند و برای ظهور اجتماعی اقدام به مصاحبه و ارتباط با تشکلها کند.

فلذا برخلاف آنچه رهبر معظم انقلاب بارها تاکید کرده‌اند فضای غیرسیاسی بر دانشگاه ها حاکم شده و تشکیلات دانشجویی اثرگذاری کمتری بر فضای دانشگاه دارد، پس شاهد هستیم که برای مثال ۱۶ آذر که یادآور شهادت سه دانشجو در دوران طاغوت است که اگر با پندآموزی از خون شهیدان دانشجو در دوران دفاع مقدس تکمیل شود یادآور رسالت سنگینی است که امامین انقلاب برای قشر دانشجو ترسیم نموده‌اند اما شاهدیم یا در سکوت میگذرد یا به جشنهای بعضا سخیف تبدیل شده یا تریبون جناحهای سیاسی میگردد.

بخشی از جنبش دانشجویی که با سرخوردگی، بی‌تحلیلی و عدم انگیزه روبروست عمدتا کنش فعالی ندارد یا بی‌کنشی خود را حتی تئوریزه میکند؛ بخشی که خواستار جذب و ارتباط با دانشجوهاست ساده‌ترین راهها را برای ارتباط با بدنه دانشجوها برقرار میکند و آن برگزاری جشن و سیرک و استندآپ کمدی و حتی کنسرت است، این شیوه اگر بصورت حداقلی و در چارچوب شرع استفاده شود برای برنامه‌های تلفیقی ایدئولوژیک به همراه بخشهای جذاب جشن قابل قبول است اما در اکثر موارد خود به شأنیت تشکلهای دانشجویی ضربه زده و آنها را بی هویت تر از قبل میکند.

دسته سوم هم که فعالیتهای سیاسی مشغولند گاه بجای تبدیل شدن به تریبون های مطالبه‌گری از مسوولان، زمینه‌ساز حضور سیاسیون وابسته به جناحها در دانشگاه میشوند تا یک طرفه از این ظرفیت سوءاستفاده کنند. ارتباط کف میدانی با مردم و دانشجویان و تلاش برای اثرگذاری و جذب آنها بجای تلاش صرف برای جوسازی رسانه‌ای راهکار برون رفتی است که توسط برخی تشکلها در سطح کشوری در حال پیگیری است.

جریان انقلابی دانشجویی امروز اگر بتواند استقلال خود را حفظ کند و وامدار احزاب نشود و انقلابی بماند و تنها گفتمان امامین انقلاب را فریاد کند و همچنین مطالبه‌گر از مسوولین در مقابل حقوق مردم باشد تا عدالت‌طلب باشد یقینا میتواند با استفاده صحیح از قدرت رسانه، جایگاه و اثرگذاری تشکلهای دانشجویی را بسیار بیش از گذشته خود کند.

در استان فارس و شهر شیراز هم باید از تشکلهای دانشجویی انقلابی  پرسید در سالهای اخیر چقدر نسبت به مطالبه‌گری از مسوولین پیگیر بوده‌اند؟ در شرایطی که شفافیت سلیقه‌ای در شورای شهر شیراز مصوب شده و مواردی نظیر حقوق و مزایا، سفرهای خارجی و استخدامها شفاف نشده‌اند، تشکلهای دانشجویی چه اقدامی در مقابل این اقدام کرده‌اند؟ رفت‌وآمد ۴ استاندار و سرپرست در طی ۶ سال از دولت مدعی تدبیر، استفاده از عناصر حامی فتنه در برخی نهادهای دولتی، گسترش بی‌قیدوبندی فرهنگی در سومین حرم اهل بیت(عهم) و تلاش جریانهای نفوذی برای جایگزینی تابلوی مذهبی شیراز با تابلوی تاریخی پیش از اسلام، بی‌توجهی نمایندگان مجلس به مستضعفین و حاشیه‌نشینها و اولویت دادن منافع جناحی بر اولویتهای شهری و موارد بسیار دیگر منتظر آنست که دانشجویان انقلابی وارد صحنه شده و با کنار گذاشتن محافظه‌کاری و تنبلی پیگیر این دست مسائل از مسوولین شوند و چه فرصتی بهتر از ۱۶ آذر برای دعوت از مسوولین و الزام به پاسخگویی ایشان؟

اما خالی کردن صحنه توسط جریان انقلابی به معنای آنست که گوی و میدان در اختیار گروههای دیگری قرار میگیرد و مطالبه‌گری های انحرافی توسط جریان انقلابی‌نما، بروز جریانات کمونیستی مدعی حقوق دانشجو و تحرکات ضدانقلابی جریان فتنه راه خود را برای اثرگذاری باز میکنند اما با فعالیتهای عمقی و دقیق جریان انقلابی دانشجویی میتوان جلوی این آسیبها را به راحتی گرفت.
*امید نیکو