بال گمشده ما را آورده اند!
«به استقبال گلِ سرخ صادقی که پادگان تیپ تکاور انصارالحجه (عج) فسا را عطربارانِ اجابت خواهد کرد»
عطر سیب در شهر، بیدار شده است. پیشامد مبارک وصل است. شهر را هوای حضور برداشته است. «ز تربت شهدا، بوی سیب می آید...». لشکر باران، صف می کشند برای چیدن عطرش.
بزم حماسه است در شهرستان که نَه! سیبستان سرخ فسا؛ شهری که به شماره شهیدانی که از کربلا تا امروز، امتداد دارند، «عطش عشق» را مستجاب شده است، اما سیراب، نَه... و نخواهد شد! این را هزار و صد و چند گل سرخ صادقی که از دامنش سر به فلک ساییده اند، می گویند.
شهری شهید داده که بیش از هزار بار، مفهوم عاشقی را به تصویر و تماشا کشیده است.
آری؛ سال هاست فسای از جان گذشته را به بزرگی شهیدانش می شناسند؛ به مادرهایی که رود، رود، لالاییِ «لا اله الا الله» می خوانند پشت سر تابوت های سرخ و سپید و سبز.
و حالا دوباره گل به گل، شکفته در سلام و صلوات و صبح صادق، خبر همه گیر می شود.
جان های شهیدشناس به زیارت شهادت دعوتند. به زیارت یکی از شمار لشکری که از کعبه راه افتاد و در کربلا ایستاد تا به حسین (ع) برسد؛ یکی از خیل «رندان تشنه لب» که از آب علقمه ننوشیده و خیلی خیلی به خدا نزدیک شده است.
یکی که سال هاست پلاکش را به آسمان بُرده اند تا بی تعلق لالایی ها و دلتنگی های مادرانه و دلواپسی های خواهرانه، زودتر از زمین رد شود.
به مهمانی صدایمان زده اند... تقارن نجیب عزای عظیم دریامردی که شروع و شفیع شیعه است با آمدن ابدی شهیدان گمنام به فسا دوباره تکرار می شود. این بار نوبت به زمین زیبنده پادگان تیپ تکاور انصارالحجه (عج) رسیده است که در صبح شهادت شیخ الائمه، حضرت امام جعفر صادق (ع) و هفدهمین بهار آرمیدن 5 پرستوی گمنام در تپه شهدای فسا، بشود آخر دنیا و اول بهشت یکی از تقدیمی ها به خاک کربلا.
لیاقتی بس عجب نیست مَقرِ مقدس و مستحق بوسه! سربازان گمنام خدا را؛ چه آنکه فرموده اند حضرت رحمه للعالمین –که جان عالمی به فدایش- جایی که رزمندگان و جهادگران، قدم گذاشته و محل تمرین و رزم شان بود را می بوسیدند.
به مهمانی صدایمان زده اند... مهمانی جسم جمع و جوری که پُرِ رَدپای فرشته هایی است که به دنبال سُرب گلوله ها از صبوری سینه اش گذشته اند.
به مهمانی صدایمان زده اند... «تو را ز کنگره عرش می زنند صفیر»... بال گمشده ما را آورده اند!
بال و پَر می دهند پای این تابوت ها...
«از فُطرس مَلَک به همه پرشکسته ها// حَیِّ عَلی کرامت گهواره حسین(ع)» را که یادت نرفته است؟
به مهمانی صدایمان زده اند و اینجا فساست با مردمی از عشیره عشق علی علیه السلام که بوی بهشت را ترانه تشییع می کنند تا دست هایشان را به آسمان برسانند.
به مهمانی صدایمان زده اند و من هم از شرم بر قلم جاری شده ام؛ شاید هنوز راهی برای رسیدن باقی مانده باشد؛ شاید به فریادم برسید تا یک روز همه هستی مرا هم در پرچم ببرند؛ وگرنه:
حیف است که در راحت و رخوت بروم
از تیغ غم تو، بی شهادت بروم
ای عشق، جوانی ام فدایت؛ مپسند
بعد از صد و بیست سال حسرت بروم
میلاد کریمی
نظرات بینندگان
