مادرِ سه مسیح!
برای مادر شهیدان اعتصامی فرد که هم پرواز پسرانش شد
پایگاه خبری تحلیلی شیرازه؛
فرق مادر شهید، با تمام مادران دیگر زمین، خلاصه می‌شود به این:
فرق مادر شهید، با تمام مادران دیگر زمین، خلاصه می‌شود به این:
مادر شهید، پیش از آنکه مادر شهید می‌شود
«شهید» می‌شود... (1)
***
سه تا پسرش، شهید شده بودند. اَزَش پرسیدم چند سالته مادر جان؟
گفت:«هزار سال»!
خندیدم. گفت:«شوخی نمی کنم. اندازه هزار سال بِه م سخت گذشته.»... (2)
***
پایان هزاره صبر است؛ هزاره ایستادگی؛ هزاره سختی...
مادر مانای شهیدان اعتصامی فرد، احرام حضور و تشرف بسته و رفته آن طرف سایه ها تا دلش قرار بگیرد؛ تا دوباره صورت های گُل انداخته پسرها را ببیند و قربان، صدقه شان برود؛ تا نگاه رشیدشان، جوانش کند؛... تا از نزدیکترین جا به خدا سلام کند.
مادری بهارآور که زندگی اش آن قدر برکت داشته تا رود، رود پشت سرش جاری شویم؛ هر چند همه هم که باشند، کفایت نمی کند، وقتی از بزرگی اش بی خبر مانده ایم و نمی دانیم چقدر تاریخ به امثال این مادرها بدهکار است!
یک لیلای مقدس که حداقل سه بار برای همیشه، چشمانش پَرپَر شده اند؛ نَه... روزی سه وعده؛ هر وعده، سه بار؛ هر بار، سه زخم، هر زخم، سه صلوات و قیام و قنوت شُکر.
و من نمی دانم از این شهادت تا آن شهادت چند نافله باران، فاصله بوده است؟
بانویی باشکوه که بوی یک بغل داغ عاشورایی داشت و اعتبار هنوز و همیشه ی بهار نارنج های پَرپَر این شهر شُهره به شیدایی است.
مادری محکم که مثل همه مادرهای خوبی که می شناسیم، خودش برای پروانه های پُرآوازه اش-که فردای فسا در نگاهشان قد می کشید- بال و پَر دوخته است؛ بی هراس ترس از اینکه سهمش، بال های پَرپَر باشد!
مادری که:
مدام داغ جوان دیده است و در تشییع
ندیده است کسی اشک سوگواری او (3)
بانویی که زندگی را خوب می شناخت و آن قدر معجزه بلد بود که سه مسیح به دنیا بیاورد تا بمانند؛ تا موریانه ها نام کوچک ما را به تاراج مبَرَند!
مادر مردپروری که پاره های دلش را به آسمان هدیه داد تا زخم زمین، پیرش نکند؛ زخم ترکش هایی که از در و دیوار اتاقی که عمری در آن به تماشای چشم های قاب شده بچه ها قناعت کرده بود، می بارید. زخم زبان را نمی دانم، اما... خدا نکند.
مادر شهیدان اعتصامی فرد که فقط مادر سه سردار از سرزمین کربلا نیست؛ مادر انقلاب است؛ مادر ایران است که پسرانش را چونان حقی مظلوم به اسلام و ایران و انقلاب ادا کرد و تفسیری «ام البنین»گونه از اهل بیت استقامت و اصحاب صبر، ارائه نمود.
مثل امروزی که دیگر امثال او ذره ذره به آسمان نزدیک می شوند و از ما دور، را باید عزا گرفت، اما مهمتر از مُرده پرستی های عادت شده و شعاری معمول، باید از خودمان بپرسیم امثال این مادرها -که آبروی صبوری هستند در شهر ما-، چه کرده اند که پسران شان این طوری بزرگ شده اند؟
و مثل مایی چه باید بکنیم که:«اگر فرزند باید، این چنین باد»؟
سبک شناسی تربیت و زندگی مؤمنانه و مجاهدانه مادر شهید لازم است.
تا دیرتر نشده باید دست به کار شد و لحظاتی از زندگی مادران و پدران مانده و رفته شهدا را همراهی کرد؛ زندگی هایی که اصلا عجیب و غریب نیست و شاید برای خیلی از مادرهای آینده این مرز و بوم، تکرار شود.
میلاد کریمی
پانوشت:
1.سروده مریم سقلاطونی، کتاب شعر «بادها از جنوب می‌آیند»
2.روایتی کوتاه از مادران شهدا «مجموعه یادگاران-انتشارات روایت فتح»
3.سروده میلاد عرفان پور
نظرات بینندگان
