پایگاه خبری تحلیلی شیرازه؛ حسن روحانی در مجمع سالیانه بانک مرکزی گفت: «بخشی از اقتصاد ما به سیاست و به ویژه سیاست خارجی مرتبط بود و ما این را می‌دانستیم، اینکه کسی بگوید سیاست خارجی بی فایده است و ما مشکلات را بدون دخالت سیاست خارجی حل می‌کنیم، فقط به درون نگاه می کنیم ممکن نیست؛ من بلد نیستم البته اقتصاددان هم نیستم؛ اگر اقتصاددانی بلد است که در شرایطی که تمام روابط خارجی تخریب شده و در شرایطی که مردم احساس کنند هر روز سخت‌تر می‌شود و تحریم‌های بین المللی به ما فشار آورد و در فروش محصولات از جمله نفت مشکل داشته باشیم، اقتصاد هم دست نخورد بیاید بگوید؛ من حداقل بلد نیستم»

در گفتگو با فرزاد وثوقی نویسنده و تحلیلگر پرسیدیم: با توجه به این سخنان چند سوال را از مطرح است: آیا در همین شرایط فرضی توصیف روحانی از اوضاع ،می شود مشکلات اقتصاد را حل کرد؟
اول باید عرض کنم که سخنان آقای رئیس‌جمهور را  می‌توانیم یک نوع کنایه سیاسی برای جبران یک شکست بزرگ اقتصادی حساب کنیم.
 در عین حال امروز شاهدیم که تمام برنامه های اقتصادی دولت جناب روحانی که در دوران تبلیغات انتخابات پیشین به مردم برای کسب محبوبیت وعده داده بودند با شکست مواجه شده است.
اقتصاد مورد نظر آقای دکتر روحانی یک اقتصاد باز توأم با روابط حسنه با دوبل جهان بود و گشایش هایی که از این اقتصاد بین‌المللی برای داخل کشور فراهم شود که البته تاکنون این اتفاق با وجود برخورداری از زمان دو دوره ریاست جمهوری نیفتاده است.
 
بله می‌توان گفت که با برداشتن قوانین خسته و تاریخ مصرف گذشته که شاید برخی مربوط به ۶۰ سال پیش باشد و با کمال تعجب وتاسف در اقتصاد ما ساری و جاری است می‌توان اقتصاد را بازنگری و بازسازی کرد.

چنانچه فعالین اقتصادی ما در استان و در سطح ملی بارها به آن اشاره داشته اند که اگر قوانین اقتصادی ما در بحث تجارت بازسازی  و نوسازی بشود فعالین اقتصادی ما می تواند در بحث تجارت و نوآوری، کارهای بزرگی را انجام بدهند اما  متاسفانه این  قوانین خسته و قدیمی که در کشور ما وجود دارد مانع از فعالیت و پویایی تجار و فعالین اقتصادی ما شده است. هرچند باید توجه کرد که  فساد در دستگاه های دولتی و  اجرایی بسیار زیاد شده و  فساد به بزرگترین مانع در راه سرمایه‌گذاری که نه مانع فعالیت فعالین اقتصادی ما تبدیل شده است.
  این فساد باعث کند شدن چرخ کارگاه ها و کارخانه های بزرگ و کوچک شده که باعث شده این ها فعالیت، قابلیت و اشتغال خود را از دست بدهند و اشتغال موجود هم تحت تاثیر شدید آن قرار گرفته است.

چرا دولت روحانی روابط خارجی را فقط در ارتباط با چشم آبیها تعریف کرده در حالیکه کشور های منطقه، همسایگان شمالی، کشورهای آفریقایی، کشورهای آمریکای لاتین و کشورهای شرق آسیا علی رغم همه تحریمها بازارشان کاملا مستعد ارتباط با ایران است. اما دولت هیچ انگیزه ای برای ارتباط با این کشورها ندارد. به نظرمی رسد جمله روحانی که «تمام روابط خاریج ما مختل است» جمله درستی نباشد؛ دولت تلاشی برای برقراری ارتباط نکرده است،  می توانستیم با بسیاری از کشورها ارتباط برقرار کنیم . چرا ما فقط دنبال چهارتا کشور اروپایی رفته ایم؟
در مورد مسائلی که فرمودید البته این موضوع که دولت آقای دکتر روحانی دنبال آمریکایی‌ها(چشم آبی ها) رفته باشد خب به نظر نمیاید چندان صادق باشد چون که مذاکرات برجام پنج باضافه یک بوده و در سطح کشورهای اروپایی و آمریکایی که شامل تمامی سطوح بین المللی می شود شده است.
در واقع کشورهای آمریکایی و مشتقات آن شامل کشورهای آمریکای لاتین و اروپاییان که کاملاً مشخص است و چند سالی در حوزه نفوذ خود دنبال گسترش یورو بودند تا جایگزین دلار کنند و چندان موفق نشدند. اروپا تا این سمت ما تا ترکیه هم که بیایم را شامل میشود. حتی کشورهای آفریقایی که خوب یا بد متاسفانه اقتصادشان متکی به اقتصاد بلوک غرب یا بلوک شرق است و این وابسته بودن اقتصاد این کشورهای توسعه نیافته و به اصطلاح خودمانی جهان سوم باعث میشود که این تأثیرات را هم به ما برگرداند.

یعنی اینها بدون اجازه کشورهای توسعه یافته صاحب تکنولوژی و صاحب ثروت، نمی توانند اقتصادشان را با اقتصاد کشورهای دیگر مانند ما مطابق کنند.

 به نظر می رسد بر اساس مشاهدات و مطالعاتی که ما داشتیم رشد اقتصادی آمریکا که تنها صنعت فیلمسازی و سینمایی اش  چندین برابر درآمدهای نفتی کشوری مثل ماست یا سایر کشورهای خاورمیانه و با وجود برخورداری از آن رشد تکنولوژی مناسبی که دارند نبض اقتصاد جهانی را به دست گرفته و متاسفانه قادر به این زورآزمایی در سطح جهانی است که می تواند هم کشور های اروپایی را تهدید کند و هم موضع جنگ سرد بین بلوک شرق را حفظ کند. از این جهت است که ما باید راهی را انتخاب کنیم که هم بتوانیم با اینها صحبت کنیم و با زبان دیپلماسی، با زبان صلح و حرف خودمان را هم به کرسی بنشانیم و از آن گفته های خودمان آرمان ها، شانیت، اسلامیت، فرهنگ و دیانت خودمان کوتاه نیاییم.
البته با  استناد به تاریخ ایران و جهان نمیشود گفت که آمریکا هم یک کشور روئین تن و یک کشور غولی است و شکست ناپذیر است  که تمدن های مصر و روم و ایران در دوران گذشته با عظمت های تاریخی، با عظمت اقتصادی روزگار خودشان ظهور  و افول  کرده اند و باید به علت ظهور و افول آنها هم پرداخت.
اما در شرایط فعلی اگر دوباره به سرا غ فروش نفت خام باز گردیم -بدون فراوری- ما دوباره نفت خام فروش هستیم و باز سراغ مسائل دیگر اقتصادی نمی رویم که در تمام این مدت که از سالهای پیروزی انقلاب در ایران میگذرد هیچ راهبرد عملیاتی برای خلاصی از بن بست نفت  پیدا نکرده ایم و پی در پی در این مدت چهار دهه گذشته در حال دفاع نظامی بوده ایم هر چند ظرفیت‌های گردشگری داشتیم، منابع معدنی داشتیم ،جمعبت نخبگانی داشتیم که کما فی سابق در حال مهاجرت از ایران هستند ولی دستان ما خالی است.
در نگاهی دیگر سخنان جناب روحانی مورد اشکال است چرا که از ابتدای تشکیل دولت باید اقتصاددانان،پژوهشگران و دانشگاهیان را فراخوان می داد نه اینکه آخر کار بگوید بسم الله.
هرچند این حرف آقای روحانی چندان درست نبود و  ایراد دارد چون این درخواست باید از سوی مجلس اتفاق می افتاد نه قوای مجریه. چون هر درخواستی هم که قوای مجریه از کارشناسان بکند برای اجرا، تحت عنوان لوایحی باید به مجلس ارجاع و مجلس این راهکارها را بررسی و تصویب کند و بعد به قوای مجریه ابلاغ کند پس بنابراین اگر ما مجلسی داشتیم که مجلس این موضوع را  پیشنهاد می‌داد زیباتر و شکیل تر بود.
 اگر حکومت و دولت ما در یکی دوماه آینده تصمیمی برای بهبود وضع اقتصادی کشور، ولو اتصال به توافق نامه های بین المللی نگیرد و رشته معیشت مردم را ترمیم نکند، به نظر من روزهای خوشی را در پیش نخواهیم داشت.
این فعال رسانه ای با یادآوری اینکه ما جزء منتقدینی بودیم که در حکومت پهلوی می گفتیم او کاری کرده که مغزها در حال فرار از کشورند، اما امروز هم شاهد این جریان هستیم، ادامه داد: این مردم، از بهترین مردمان هستند. ببینید در تشییع پیکر پاک سپهبد سبیمانی چه کردند؟ لشکر لشکر آدم آمده بود. اینها را با یک ماه پیش و اغتشاشات مقایسه کنید. ببینید چگونه پشت سپاه درآمدند؟ این نشان می دهد که اگر قدمی برای مردم برداشته شود، مردم هزار قدم برمی دارند.
اقتصاد ایران، علی رغم دکترین انقلاب، با شعارهای استکبارستیزی و خودکفایی، در چهل سال گذشته قدمی در امر خودکفایی برنداشته و وابستگی و انزوای امروزمان نتیجه آن است. با شعار دادن مشکل کشور حل نمی شود. فساد در جامعه براثر بیکاری زیاد می شود.