دکتر راشد الراشد از انقلابیون بحرین و از رهبران حزب العمل اسلامی‌ در این کشور است. گفت و گوی وی با رصد، پایگاه تحلیلی دفتر پژوهش روزنامه خراسان را درباره ریشه ‌ها و زمینه‌های انقلاب بحرین، دسته بندی‌های سیاسی و سابقه مواجهه دستگاه حاکم با حرکت ‌های اعتراضی مردمی‌ بحرین در ادامه می‌ خوانید.

ریشه های انقلاب بحرین چیست؟

از سال ۱۷۸۳ میلادی که آل خلیفه با کمک انگلیسی ها از نجد عربستان سعودی به بحرین آمدند، تا امروز مردم بحرین در حال  مبارزه با این رژیم برای آزادی و دموکراسی هستند.

یکی از حقایق این است که بحرین متعلق به ایران بوده است. در سال ۱۹۷۱ یعنی هشت سال قبل از پیروزی انقلاب در زمانی که انگلیسی ها می خواستند از منطقه خلیج فارس بیرون بروند، شاه ایران تنب بزرگ و تنب کوچک و ابوموسی را می گیرد و بحرین را به طور کامل به آ ل خلیفه می دهد.

یکی از نکات مهم این است که ۱۵ تا ۲۰ درصد از جمعیت بحرین اصولا ایرانی هستند. در آن زمانی که بحرین مال ایران بود، ایرانی ها زیادی برای کار وزندگی به بحرین رفتند که هنوز در آنجا هستند که به زبان فارسی هم صحبت می کنند. اکثریت آنها از شیراز و بندر عباس و بوشهر به بحرین آمده اند.

رژیم آل خلیفه، رژیم یک خانواده است که همه کشور را آن طور که می خواهد، اداره می کند. اکنون در حکومت بحرین، ۲۸ وزارت خانه داریم که ۱۸ وزیر آن از خانواده آل خلیفه هستند. همه وزرا تقریبا از اهل تسنن هستند.

در دنیا فقط در خلیج فارس و در عربستان سعودی، قطر، بحرین، عمان و کویت رژیم خانوادگی وجود دارد. حتی رژیم دیکتاتوری از رژیم خانوادگی بهتر است. رژیم دیکتاتوری از صد خانواده استفاده می کند. اما در خلیج فارس شما می دانید که نفت جهان متعلق به عربستان سعودی و متعلق به خانواده آل سعود است حتی نام این خانواده، نام کشور شده است.

نکته دیگر آنکه قبل از آمدن آل خلیفه همه جمعیت بحرین شیعه بودند و از اهل تسنن کسی در بحرین نبود. بعد از آمدن آل خلیفه، آنان شروع به جذب اهل تسنن در بحرین کردند حالا ۷۵ درصد از جمعیت بحرین شیعه هستند. جمعیت بحرین حدود یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر است که ۷۰۰ هزار نفر شیعه و بقیه اهل تسنن هستند.

در امارات، کویت و قطر و کلا در خلیج فارس بحرینی ها در فقر زندگی می کنند. سال به سال وضعیت مردم در بحرین بدتر می شود. حضور شیعیان در  وزارت دفاع و یا ارتش، وزارت کل کشور و حتی وزارت خارجه ممنوع است. این یک مسئله مهم است که اوضاع سیاسی آن قدر حاد شده که مردم سعی کرده اند اعتراض کنند. آل خلیفه اکثر سربازان را از سوریه و از پاکستان آورده است.

سال گذشته از عربستان تعداد زیادی وهابی ها را آورده اند که در اولین اقدام خود بیش از ۴۰ مسجد و تمام ۱۵ مزار امام زاده که در بحرین وجود دارد، را تخریب کردند. در بحرین ۱۵ مزار امام زاده داریم. در خلیج فارس فقط در بحرین، مزار امام زاده داریم و در کویت و قطر و عمان و امارات امام زاده نداریم. اکنون ما در تلویزیون شاهدیم که مردم برروی زمین و در مکان همان مسجد تخریب شده، نماز می خوانند.

مردم بحرین مبارزه با رژیم آل خلیفه را از قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و در سال ۱۹۷۰ شروع کردند. در سال ۱۹۹۰ یک انتفاضه بزرگ شد که همه مردم شرکت کردند. نتیجه آن پیمان ملی و تشکیل پارلمان بود. در سال۱۹۹۰ خواسته مردم پارلمان بود اما این پارلمان فعلی کارتونی است.

قبل از آن در سال ۱۹۸۱ جبهه اسلامی آزادی بخش بحرین، بعد از یکی دو سال دست به یک حرکت و انقلاب نظامی زد اما به نتیجه نرسیدند.

این روزها دیگر همه مردم می گویند که دیگر امیدی به اصلاح نظام نیست. چرا که بیش از۲۳۰سال است که مبارزه های زیادی شده و شهدای بسیاری هم داده ایم ولی با وجود رژیم آل خلیفه به هیچ جا نرسیده ایم. لذا ما باید رژیم آل خلیفه را سرنگون کنیم و اکنون شعار مردم دیگر اسقاط النظام شده است.

در اوایل حرکت فعلی، جمعیت الوفاق که حرکت را هدایت می کرد، بیشتر اصلاح النظام را مطرح می کرد و با آل خلیفه وارد مذاکره شدند.قبل از ۱۴ فوریه، الوفاق با چند گروه سیاسی دیگر سعی کردند که اصلاح النظام کنند اما رژیم آل خلیفه به آن ها گوش نکرد و این گروه ها به نتیجه ای نرسیدند و دیگر بعد از ۱۴ فوریه شعار شد اسقاط النظام.

جمعیت جوانان ۱۴ فوریه متشکل از چهار گروه سیاسی است که اینها مردم را دعوت به شعار “اسقاط النظام ” کردند. مردم نیز با این گروه های سیاسی موافقت کرده و به صورت مسالمت آمیز به خیابان ها آمدند که هنوز هم تاکید دارند که حرکت ما مسالمت آمیز است.

چهار گروه اصلی در حال مبارزه سیاسی با رژِیم آل خلیفه هستند که شامل “جنبش حق” به رهبری “حسن مشیهه”، “جنبش الوفاق اسلامی” به رهبری “عبدالوهاب حسین”، “جنبش عمل الاسلامیه” به رهبری “شیخ محمد علی”  و نهایتا “جنبش آزادگان” به رهبری “دکتر سعید شهابی” می شوند که البته دکتر شهابی در لندن است و سه نفر دیگر  نیز اکنون در زندان هستند. این گروه ها بیش از ۳۵ سال در زمینه مبارزه و مخالفت با آل خلیفه کار کردند تا اینکه در نهایت به این مسئله رسیدند که آل خلیفه به هیج وسیله “اصلاح النظام” را قبول نمی کند و این گروه ها مردم را دعوت به یک انقلاب بزرگ تحت شعار “الشعب یرید اسقاط النظام” کردند. مردم نیز به دعوت این گروه ها استجابت گفتند.

آیا حضور این افراد در زندان موجب ضعف حرکت نشد؟

حرکت کمی بی نظم نشده است به خصوص با توجه به حضور سپر دفاع جزیره اکنون شما می بینید که ارتش عربستان و ارتش آل خلیفه و امارات وقطر وارد بحرین شده اند. در حالی که جمعیت ملت ما ۵۰۰ هزار نفر است. شیعیان انقلاب کردند اهل سنت می ترسیدند که اگر آل خلیفه بتواند بر انقلاب غلبه کنند برای موقعیت آنان بد می شود.

آمریکایی ها در افغانستان، کشته های زیادی دادند و در عراق نیز بیش از چهار هزار و۴۰۰ نفر از سربازان آنان کشته شدند. البته این آمار رسمی است و من مطمئنم بیش از سه برابر آن ها کشته دادند. آنان بدون مشاوره با ایران  نتوانستند هیچ کاری انجام دهند. عربستان، آمریکا و رژیم صهیونیستی پی برده اند که ایران در موضوعاتی این چنینی خیلی خوب کار می کند.

حسنی مبارک گفت: ما می بینیم که اهل تشیع در همه جا دنیا برجسته شده و به تعبیری بالا آمده است و ما باید ببینیم که چگونه نهضت اهل تشیع را پایین بیاوریم. توجه داشته باشید که در تونس و مصر حتی یک مسجد را هم به آتش نکشیدند اما در بحرین ۴۰ مسجد و ۳۵ حسینیه و ۱۵ مزار را تخریب کردند و این تخریب ها به دلیل جنگ جهانی کنونی است که علیه تشیع وجود دارد. اکنون موقعیت جمهوری اسلامی به رهبری یک فقیه به گونه ای است که آمریکا فکر می کند که این نهضت جهانی به نفع ایران است.

العربیه می گوید این حرکت، حرکت همه ملت بحرین نیست و فقط افراد خاصی در آن حضور دارند؟

الجزیره والعربیه عضو محور آمریکایی-صهیونیستی هستند. ما اطلاعاتی داریم که نشان می دهد آمریکا به این دو دستور داده که نباید اخبار انقلاب بحرین را پخش کنند.

انقلاب در بحرین یک انقلاب مظلومانه است. ما شهدا و زخمی های زیادی داده ایم. یکی از رهبران یک گروه فلسطینی به من گفت که ما ۳۵ زن در زندان های اسرائیل داریم اما در بحرین بیش از ۲۵۰ زن در زندان های آل خلیفه هستندکه برخی از آن ها بچه هم دارند. این مسئول فلسطینی متعجبانه گفت که پس چرا جهان حرفی نمی زند.

من به او گفتم که آن کشیش آمریکایی آن اقدام و توهین را کرد و همه واکنش نشان دادند  اما در بحرین ۴۰ مسجد را تخریب کردند، کسی حرفی نزد و این نشان دهنده مظلومیت انقلاب است. هفته گذشته جوانان انقلاب دیدند که هزاران قرآن سوخته شده و دود شد اما هیچ یک از کشور های اهل تسنن حرفی نزد انگار که این مساجد، متعلق به آنان نیست.

پیش از چند صد نفر که در راهپیمایی ها حضور داشتند، اخراج شده اند. اکنون این افراد در چه وضعیتی هستند و سرنوشت آن ها چه شد؟

اخراج کرده اند اما هنوز باید به دادگاه بروند. اما چیزی که جالب است که این افراد بعد از خروج از زندان ازشکنجه هایی که شده بودند، گفتند و از بازداشت مجدد نترسیدند و هنوز هم در این انقلاب شرکت دارند.

پزشکان، ورزشکاران و زن ها، اساتید و دانشگاه همه شرکت کردند. قبل از ۱۴ فوریه آن ها به کار سیاسی علاقه نداشتند. بعد از حضور ارتش صعودی در میدان لولو که تعداد زیادی شهید و مجروح شدند، پزشکان در بیمارستان فقط این افراد را مداوا می کردند، اما اکنون آنان نیز به انقلاب علاقه مند شده اند و می گویند که این رژیم باید سرنگون شود. مردم ما نمی توانند با رژیمی زندگی کنند که ارتش هایی را از خارج می آورند. زن ها را می زنند. همه چیز را خراب می کنند. این ها وهابی هستند.

حضور نظامیان خارجی به چه صورت است. آیا از نظر پوشش قابل تفکیک هستند؟ در مقایسه با نظامیان بحرینی، رفتار آنان با مردم چگونه است؟

عملا یکی هستند البته از نظر سیاسی قابل تشخیص است اما اگر در یک منطقه تعداد انقلابیون زیاد باشد. همه آن ها با هم می آیند.  اصولا ارتش بحرین به آن معنا نداریم و اکثرا تابعیت غیر بحرینی هستند که به آن ها شناسنامه بحرینی داده اند.

ادامه حرکت را چگونه می بینید؟ آیا انقلاب به همین صورت ادامه پیدا خواهد کرد و یا وارد فاز جدیدی خواهد شد؟

اینکه فردا چه می شود نمی دانیم الآن گروه های جدیدی به وجود آمده اند که معتقدند با حرکت مسالمت آمیز نمی توان کار را پیش برد. دراینترنت و فیس بوک می گویند که باید از نوامیس خود دفاع کنیم. می گویند که نمی توانیم قبول کنیم بیش از ۲۵۰ زن در زندان باشند و ما هیچ کاری نکنیم. مواردی از این دست نشان می دهد که معلوم نیست فردا چه اتفاقی بیفتد شاید یک گروه نظامی جدید ایجاد شود.

چراگروه های مختلف بحرین اتفاق نظر ندارند و چرا حول اشتراکاتشان اجتماع نمی کنند؟ اگر این اتفاق نظر وجود دارد، چرا یک حرکت واحد انجام نمی شود و اینکه این گروه ها منتظر چه اتفاقی دیگری هستند که وارد فاز بعدی شوند؟

این چهار گروه سیاسی که ذکر شد بر روی اسقاط النظام توافق کرده اند. ائتلاف هر روز در بحرین برنامه دارد و اگر منعکس نمی شود، مشکل رسانه ای است همین الآن که صحبت می کنم آنجا شلوغ است اصلا یک روز در این ۱۰ماه استراحت نکردند. آوردن ارتش از خارج فقط در بحرین اتفاق افتاد و در هیچ جای دیگر اتفاق نیفتاد. چون مردم بحرین، شیعه هستند.

من معتقدم که انقلاب ما زیر نظر خداست. انقلاب ایران هر چند بعد از یک سال و دو ماه پیروز شد اما در واقع بعد از حدود ۴۰ سال از جهاد امام خمینی (ره) به پیروز رسید.  ما هنوز ۱۰ ماه از انقلابمان می گذرد. اینکه ماه آینده چه می شود هیچ کس نمی تواند بگوید. من مطمئنم که گروه های جدید و مردم، حتی دیکتاتوری را می پذیرند اما اشغالگری خارجی را قبول نمی کنند. من مطمئنم که اگر انقلاب به جایی نرسد، گروه های نظامی به صحنه خواهند آمد و کار خواهند کرد. اینکه چه زمانی این اتفاق رخ دهد، نمی دانم. حتی اینکه چنین گروهی وجود دارد، نمی دانم. البته نباید کسانی توقع داشته باشند که آن ها در رسانه ها حاضر شوند و بگویند که قرار است که این کار را انجام دهند.

اشغال گران به داخل خانه ها آمده اند و هرکاری خواسته اند، کرده اند. شما می دانید که ساعت سه صبح به داخل خانه ها می آیند و زن ها را بدون حجاب می برند. البته ما خیلی چیزی را هم نمی توانیم بگوییم!! آن ها از پاکستان و سعودی آمده اند، دین و اخلاق ندارند. وهابی ها شیعیان را واجب القتل می دانند.

بعضی بادیه نشینان را از اردن و سوریه آورده اند که هیچ حدودی ندارند، مردم دوران جاهلی پیش از اسلام از این ها بهتر بودند. این مسائل باعث می شود که جوانان در اقدامات خود به مصالح و اینکه کاری به مصلحت هست یا نه، چندان توجهی نداشته باشند و اصلا نباید این گونه چیزها مورد نظر باشد. اگر از ناموس خودمان دفاع نکنیم، یعنی مشکل داریم. اصلا دیگر خط قرمزی نمانده است؛ مساجد و نوامیس را هتک کرده اند. شهید دادن و خون دادن آسان است اما ناموس دادن آسان نیست.

یکی از فعالیت های جوانان ائتلاف و هفته گذشته در سراسر بحرین کپسول ها را منفجر کردند و این یعنی اشاره آنان به اینکه زمان حرکت مسالمت آمیز به پایان رسیده است. در بیانیه ای که صادر کردند گفتند ما بعد از ۱۰ ماه حرکت مسالمت آمیز اکنون عمل جدی تری راشروع می کنیم.

ما در بحرین مشکل سلاح نداریم اما استراتژی انقلاب و رهبران آن تاکنون حرکت مسالمت آمیز بود و رهبران انقلاب می گویند ما حق داریم که بگوییم مردم چه حکومتی را می خواهند.

من چندی پیش در العالم صحبت کردم و گفتم که نمی خواهیم جنگ نظامی را شروع کنیم. ما خواستار برگزاری رفراندوم بودیم اما آل خلیفه نمی پذیرد. منظور و نظر آل خلیفه این است که بحرین مال ماست. من معتقدم که انقلاب به صورت مسالمت آمیز به نتیجه نخواهد رسید. حتی در انقلاب ایران هم مردم مراکز پلیس را تصرف کردند و بانک ها تخریب شد. به هر حال هر گروهی که به سمت سلاح برود، حتما عواقب و مسائل مربوط به آن را نیز محاسبه می کند؛ اما من مطمئنم پیروزی بدون خون، امکان پذیر نیست.

مسئله مهم در انقلاب ما، این است که امکان وقوع هر چیز وجود دارد.  اگر در یمن انقلاب پیروز شود، اوضاع بحرین را تحت تاثیر قرار می دهد، اوضاع عربستان را هم تحت تاثیر قرار می دهد. حالا اینکه انقلاب چه قدر طول خواهد کشید، ما نمی دانیم.

آیا امکان دارد که مقر حمد زده شود یا یکی از افراد برجسته وابسته به وی ترور شود؟ یعنی فضای انقلاب به سمت حذف فیزیکی عناصر آل خلیفه پیش رود؟ پایگاه آمریکا چقدر در تحولات تاثیر وارد و برای آن ها مهم است؟

اگر آمریکا و آل سعود دست از حمایت از رژیم آل خلیفه بردارند، پیروزی انقلاب دو هفته هم طول نمی کشد.حتی مسئله ایران با عربستان و قطر (که کل جمعیت آن ۲۵۰ هزار نفر است) و مواضع این کشور ها علیه ایران،  نه به خاطر قدرتمند بودن آن ها،  بلکه به خاطر حمایت آمریکا از آن هاست که اگر حضور آمریکا در منطقه خلیج فارس نبود، این ها نمی توانستند این گونه بر علیه ایران صحبت کنند.

حدود سه هفته پیش مردم بحرین به سمت پایگاه نظامی آمریکا حرکت کردند که به شکل شدیدی سرکوب شدند. در روزهای میدان لولو تا نزدیک کاخ پادشاه هم رفته ایم اما مساله اصلی، مسالمت آمیز بودن انقلاب است. البته خودم معتقدم با حرکت مسالمت آمیز، رژیم سرنگون نمی شود. انقلاب باید به یک نقطه مشخص برسد. حالا اگر حتی ۱۰ سال هم در خیابان ها بخوابیم، رژیم سرنگون نخواهد شد.

در سال های ۱۹۸۱ و  ۱۹۸۶ حرکت مردم مسلحانه بود. در جنگ ایران و عراق، بحرینی ها ۱۲ شهید دادند. قبل از ایجادحزب ا… به لبنان هم رفته و در آنجا مبارزه کرده اند. یعنی سابقه استفاده از سلاح و توان استفاده از آن را دارند. من فکر می کنم جوانان آماده حرکت نظامی هستند اما این که قرار است این کار انجام شود یا نه بحث دیگری است. ما از شهادت نمی ترسیم ارتش های عربستان و بحرین و امارات در خیابان ها هستند اما جوانان ما هم در خیابان هستند و هنوز انقلاب ادامه دارد.

 در جریان انقلاب نمی توانیم یک خط مستقیم را مشخص کنیم. مشکل ما در بحرین، همین مسالمت آمیز بودن انقلاب است من معتقدم انقلاب بدون تخریب امکان ندارد، حالا این که به چه صورت تخریب صورت گیرد بحث دیگری است.

اخیرا پادشاه بحرین به انگلیس رفت که به نظر می رسد رفته است که کمی قضیه را برای اروپایی ها تلطیف کند و این نشان می دهد که حتی صدای اروپایی ها هم در آمده است.تحلیل شما چیست؟

رژیم آل خلیفه درباره دلایل این سفر صحبتی نکرد اما برخی مخالفان می گفتند که او برای گفت و گو با آنان به لندن آمده است. اما این موضوع هم اتفاق نیفتاد.مردم بحرین هم به این سفر پاسخ داده و اعلام کردند که هیچ راه حلی را از رژیم آل خلیفه و از انگلیس و از آمریکا قبول نمی کنیم.

درباره حرکت طوق الکرامه که توسط ائتلاف شباب ایجاد شد توضیح می دهید؟

نوعی نافرمانی مدنی بود. به دعوت ائتلاف جوانان ۱۴ فوریه با همه اتومبیل ها در پایتخت بحرین ترافیک ایجاد کردند که هیچ کس نتواند به سر کار برود. رژیم بحرین هم نتوانست این مشکل را حل و در مقابل آن کاری کند. تظاهرات را با گلوله می زنند اما در مقابل تظاهرات با اتومبیل ها، نمی توانند کاری بکنند. بعد از طوق الکرامه هم فجر الحریه را اجرا کردند که ائتلاف جوانان ۱۴ فوریه  ۶۰ خیابان اساسی اصلی بحرین را با سنگ و لاستیک بستند. اقدام دیگر آنکه در تمام این ۱۰ ماه هر روز ساعت ۱۵/۸ دقیقه بالای پشت بام ها می روند و تکبیر می گویند که البته ارتش هم آنان را هدف قرار می دهد.

حرکاتی از این دست انجام می شود اما یکی از مشکلات این است که ما در انقلاب بحرین یک رهبر مثل امام خمینی(ره) نداریم که یک کلمه شفاف بگویند.

شیخ عیسی قاسم هم از علمای بزرگ بحرین است، اما انقلابی نیست. از ۱۴ فوریه تا ارتش صعودی به داخل بحرین آمد یک نفر از علما هم نگفت همه مردم بحرین آمدند اما او نیامد فقط در روز جمعه و در نماز جمعه حرف می زند. از جمعه تا جمعه ای دیگر! اما این گونه که نمی توان انقلاب کرد.

مشکل دیگر  انحصار رسانه ای است که ما سعی می کنیم در شبکه های العالم و الکوثر و المنار و چند شبکه از عراق وقایع را منتقل کنیم اما شبکه هایی مانند الجزیره، بی بی سی و سی ان ان اخبار بحرین را منعکس نمی کنند. جوانانی در بحرین هستند که فیلم هایی می گیرند و هر روز برای خبرگزاری ها و سایت ها مثل فارس نیوز و یا العالم می فرستند.

نقش ولیعهد بحرین چگونه است. به نظر می رسد چهره دموکرات تری به خود گرفته است؟

جنگ مردم بحرین با رژیم آل خلیفه است نه با پادشاه یا ولیعهد یا نخست وزیر.  شاید قبل از ۱۴ فوریه این گونه بود که ولیعهد کمی بهتر است. ولیعهد، ولیعهد آل خلیفه و نخست وزیر، نخست وزیر آل خلیفه است و ما با آنان مشکل شخصی نداریم. ما مشکل آزادی، دموکراسی، توزیع عادلانه ثروت و مشکل سیاسی با خود رژیم داریم.

اینکه بگوییم که ولیعهد خوب است و اوضاع شیعیان را درست خواهد کرد؛ تاکنون یک مثال نداریم که به این حرف ها عمل شده باشد و این صحبت ها در حد سخن است.

مردم می گویند ما رژیم آل خلیفه را نمی خواهیم. البته الوفاق کمی به دلیل استراتژی “اصلاح النظام” می گفتند که ما ولیعهد را قبول می کنیم. من از آنان پرسیدم دلیل شما چیست؟ شما وعده های زیادی از پادشاه گرفته اید ولی به هیچ جا نرسیده اید. وقتی مردم “اسقاط النظام” می گویند، نمی شود شما “اصلاح النظام” بگویید. گروه های مخالف سیاسی باید حرف مردم را بزنند نه اینکه مردم به یک سمت بروند و گروه های سیاسی به سمت دیگر.

کمیته ویژه پادشاه که برای رسیدگی به مباحث حقوق بشر ایجاد شده است. گزارش آن را چگونه می بینید؟

این کمیته که پادشاه درست کرده است، برای داخل بحرین نیست. چرا که در داخل بحرین که ارتش های خلیج فارس را آورده است. این کمیته برای مباحث حقوق بشر است. این کمیته گفته است که کشتار و شکنجه ها سیستماتیک نبوده و شخصی بوده و کسی به آنان نگفته است که این کارها را انجام دهند.

کمیته حقوق بشر سازمان ملل در جلسه عمومی خواسته اندکه پادشاه بحرین همه زندانیان آزاد و مردم را برای تظاهرات آزاد بگذارد. طبق قانون اساسی آل خلیفه، اجتماع پنج نفر، تخلف بزرگی است. اکنون که این کمیته را هم تشکیل داده اند، اتفاق خاص نیفتاده است. البته مردم هم شعارشان همان است “اسقاط النظام”.

نقش پایتخت بحرین در انقلاب تا چه حدی است؟

منامی هر چند پایتخت بحرین است اما هم کوچک است و هم بیشتر شبیه یک مرکز تجاری است. چرا که مردم از آن خارج شده اند. آن قدر کوچک است که در ۵ دقیقه از شمال تا جنوب شهر می توانید پیاده روی کنید.

نقش انقلاب اسلامی و حضرت امام خمینی (ره) را در این انقلاب چگونه می بینید؟

من معتقدم که امام در بحرین با ما زندگی می کند. تصاویر امام در همه خانه های بحرین هست. فرهنگ تشیع بعد از پیروزی انقلاب در بحرین بیشتر شده است. تعداد زیادی از مردم بحرین قبلا مقلد امام و اکنون مقلد مقام معظم رهبری هستند. مقلدان ایشان در بحرین خیلی زیاد است. ما رابطه تاریخی با ایران داریم. تا چند سال قبل از پیروزی انقلاب، بحرین جزئی از ایران بود.  ۲۰ درصد از جمعیت، اصولا ایرانی هستند. فرهنگ عشق و محبت به اهل بیت در بحرین وجود دارد. کلام مقام معظم رهبری، در بحرین واقعا تاثیر دارد. ایشان چندین بار گفتند که این انقلاب مظلوم است و توصیه هایی هم به مردم بحرین دارند که به آمریکا گوش ندهید و انشاءا… به پیروزی می رسید.

مردم و به ویژه جوانان ایرانی چه کمک هایی می توانند به مردم بحرین انجام دهند؟

من در ایران هر جا که می روم، این سوال را مطرح می کنند بعضی از گروه های جوان در بحرین فکر می کردند که بعد از آمدن ارتش عربستان سعودی، ایران باید به مردم کمک نظامی کند. اما این مسائل را نمی توان به این شکل محاسبه و حل کرد.من می دانم که کمیته های یاری جوانان در بحرین در شهر های مختلف ایران هستند. من هر جا می روم می گویم که چرا یک شورای هماهنگی بین این جوانان وجود ندارد.

زن های زیادی در زندان های آل خلیفه هستند.  ۳۵ روحانی عالی قدر در زندان هستند. این کمیته کوچک می تواند از طریق رسانه و جنگ الکترونیک و از طریق سایت ها و سازمان های حقوق بشر و دولت جمهوری اسلامی، برنامه مفصلی راه بیندازد.

۱۰۰ تن از پزشکان ایران اعلام کرده اند که آماده حضور در بحرین هستند.  اکنون زخمیان بحرینی در منازل درمان می شوند. صدام با وجود تمام کار هایی که انجام داد اما بیمارستان ها را نبست؛ اما این ها بیمارستان ها را بسته اند.

من مطمئنم که جوانان ایران کارهایی برای بحرین می کنند، اما پراکنده است ما باید یک راه حلی پیدا کنیم که کارهای موازی وتکراری انجام نشود.