فيلم‌هايي مانند روزهاي زندگي، بوسيدن روي ماه، ملكه، ضد گلوله و شور شيرين كه توانستند جوايزي چون سيمرغ‌هاي بهترين كارگرداني، بهترين موسيقي متن، بهترين طراحي صحنه، بهترين فيلمبرداري، بهترين بازيگر زن، بهترين صدابرداري و... به دست آورند. كساني كه موفق به ديدن اين فيلم‌ها شده‌اند، تأييد خواهند كرد كه برنده شدن اين فيلم‌ها در جشنواره فجر به ساختار قوي و بازي‌هاي خوب بازيگران و فيلمنامه‌هاي منسجم‌شان باز مي‌گردد؛ چيزي كه امسال كمتر در ديگر فيلم‌ها ديده شد.
اگر كارگرداناني چون همايون اسعديان و پرويز شيخ طادي امسال با فيلم‌هاي دفاع مقدسي در جشنواره حضور داشته‌اند، خود نشان دهنده اين است كه اين ژانر هنوز براي زدن حرف‌هاي نو جا دارد و به جرئت مي‌توان گفت كه فيلمسازي در حوزه جنگ و دفاع مقدس تنها ژانري است كه طي بيش از سه دهه سينماي بعد از انقلاب هميشه حضور داشته و راه مشخصي را در پي گرفته است.
پيش از اين عده‌اي معتقد بودند كه دوران فيلم‌هايي با موضوعيت دفاع مقدس رو به پايان است و ديگر نبايد روي آن مانور داد، آنها حتي به اين استناد مي‌كردند كه فيلمسازي مانند ابراهيم حاتمي‌كيا كه تمامي فيلم‌هاي ماندگارش را در حوزه دفاع مقدس ساخته، به دنبال حوزه‌هاي جديدي در سينما مي‌گردد و در فيلم‌هاي اخيرش نشاني از دفاع مقدس ديده نمي‌شود، اما اينكه كارگردانان ديگري وارد عرصه شده‌اند و موضوعات جديدي را مد نظر قرار داده‌اند، مي‌تواند نشان دهد سينماي دفاع مقدس محصول وقايع بعد از انقلاب اسلامي است و مي‌توان آن را زاده سينماي انقلاب اسلامي دانست.
ما در پيش از انقلاب فيلم جنگي نداشته‌ايم، البته فيلم‌هايي

با موضوعيت نظاميان ساخته مي‌شد و تك نمونه‌اي مانند سريال به يادماندني دليران‌تنگستان هم توليد شد اما چيزي به نام فيلم جنگي عملاً وجود نداشت.
با وقوع انقلاب اسلامي و تغييرات گسترده فرهنگي، سينماي ايران دچار يك دگرديسي اساسي شد در اين دوران بود كه خلأ به وجود آمده در فضاي سينماي كشور توسط سينماي دفاع مقدس پر گرديد؛ سينمايي كه در دوران جنگ تحميلي بار تبليغاتي خوبي براي بالا نگه داشتن روحيه عمومي مردم و تهييج آنها جهت مقابله بيش‌از‌پيش با هجوم دشمن متجاوز به وجود آورد. اين گونه سينمايي در كنار مستند‌هاي به ياد ماندني روايت فتح مي‌تواند گوشه‌اي از تاريخ پر‌فراز‌و‌نشيب كشورمان را به تصوير كشد.
متأسفانه با گذشت زمان بسياري از فيلمسازان فعال در اين ژانر ترجيح دادند تا به فيلم‌هاي اجتماعي و حتي كمدي روي بياورند و از مسير گذشته خود دور گردند. مي‌توان يكي از دلايل از رونق افتادن ساخت فيلم‌هاي دفاع مقدس را همين رويكرد كارگردانان به نام آن حوزه دانست، اما با رويكرد جديد به وجود آمده در سطح مديريتي سينماي ايران و نگاهي نو به ژانر دفاع مقدس، مي‌توانيم اميد اين را داشته باشيم كه در آينده شاهد توليد فيلم‌هاي حوزه جنگ با استفاده از توان بالاي سينماي ايران باشيم.
در اين راه حضور سازمان‌ها و نهادي كه در راه حفظ و نشر معارف جنگ و دفاع مقدس فعاليت دارند، مي‌تواند پشتيباني خوبي از لحاظ مادي و معنوي براي فيلمسازان باشد.
در اين راه عزمي جدي لازم است تا اين نهاد ها، سازمان‌ها و انجمن‌ها را كه مانند جزاير دور افتاده هم هستند در جايي گرد آورد و كمك كرد تا فيلم‌هاي ارزشي با نگاه به دفاع مقدس و زنده نگه داشتن ياد و خاطره هشت سال دفاع هر ساله از نظر كمي و كيفي رشد بيشتري داشته باشند.
مسيري تازه و راهي نو
شايد بتوان يكي از چراغ‌هاي اميد رونق دوباره ژانر دفاع مقدس را ساخت فيلم‌هايي به مانند «شور شيرين» دانست؛ فيلم جواد اردكاني كه در شاخه فيلم‌هاي بيوگرافي طبقه بندي مي‌شود و به طور مستقيم به زندگي و فعاليت‌هاي سرداران و فرماند‌هان شهيدهشت سال دفاع مقدس مي‌پردازد، با آنكه در سينماي جهان كاري مرسوم بوده به نوعي الگو‌سازي براي نسل جوان آن كشور به شمار مي‌رود. امسال از اين لحاظ يك استثناي سينمايي رخ داد و فيلم شور شيرين با محوريت شهيد كاوه توليد گرديد. كاري گويا در خصوص زندگي سردار شهيد علي هاشمي نيز در حال تكرار است و اميدواريم همين روند در معرفي ساير سرداران شهيد ادامه پيدا كند.

انتهای پیام/