امروز بیست و پنجم ربیع الاول مصادف با سالروز وفات دانشمند جلیل القدر مرحوم سید مرتضی است. در چنین روزی در سال 436 هجری قمری عالم بزگوار شیعه، سید مرتضی مشهور به \'علم الهدی\' به جهان باقی شتافت.

نام اصلی سید مرتضی، علی بن الحسین بن موسی بن محمد موسی بن جعفر (ع) می باشد. بنابراین نسب او با چند واسطه به امام هفتم می رسد. سید مرتضی در ماه رجب سال 355 هجری به دنیا آمد.

شیخ عباس قمی می نویسد فضائل سید مرتضی بیشتر از آن است كه بتوان آن ها را برشمرد و خواجه نصیرالدین طوسی هنگامی كه از او یاد می كرد، می گفت درود خدا بر او باد.

سید مرتضی و برادرش سید رضی، یعنی گردآورنده كتاب شریف نهج البلاغه از شاگردان عالم بزرگ شیعه محمد بن محمد بن نعمان (شیخ مفید) بودند و ابن ابی الحدید كه از دانشمندان اهل سنت است، در مورد این دو دانشمند می نویسد: خداوند درهای علوم و فضائل را به روی آن ها گشود و آن دو را شهره آفاق گردانید و این شهرت تا جهان باقی است، باقی خواهد ماند.

هنگامی كه دوستان سید مرتضی موضوع وصیت نامه او را شنیدند از او پرسیدند: شما كه فردی وارسته بودید و اهمیت فوق العاده ای به نماز می دادید، علاقه مند و عاشق نماز بودید و همیشه قبل از فرارسیدن وقت نماز وضو گرفته، آماده می شدید تا وقت نماز فرا رسد، حال چه شد كه اینگونه وصیت می كنید؟

سید مرتضی در پاسخ گفت: آری، من علاقه مند به نماز، بلكه عاشق نماز و راز و نیاز با خالق خود بودم و از راز و نیاز هم لذت فراوان میبردم. از این رو همیشه قبل از فرا رسیدن وقت نماز لحظه شماری می كردم تا وقت نماز برسد و این تكلیف الهی را انجام دهم.

این دانشمند جلیل القدر در ادامه گفت: به دلیل همین علاقه شدید و لذت از نماز، وصیت می كنم كه تمام نمازهای مرا دوباره بخوانید. زیرا تصور من این است كه شاید نمازهای من صد در صد خالص برای خدا انجام نگرفته باشد و درصدی از آنها به خاطر لذت روحی و معنوی خودم به انجام رسیده باشد! پس همه را قضا كنید چون اگر یك درصد از نماز هم برای غیر خدا انجام گرفته باشد، شایسته درگاه الهی نیست و می ترسم به همین سبب اعمال و راز و نیازهای من مورد پذیرش خدای منان قرار نگیرد.

انتهای پیام/