دانشمندان برای دهه‌ها می‌دانسته‌اند که هوشمندی دارای یک جنبه ژنتیک است، اما مطالعه تازه‌ای توسط دانشگاه هاروارد دریافت که بیشتر ژن‌هایی که تاکنون تصور می‌شد با این ویژگی پیوند داشته باشد در واقع احتمالا ربطی به آن ندارد، و تا شناسایی ژن‌های مشخصی که هوشمندی ریشه در آن ژن‌ها داشته باشد هنوز راه درازی در پیش است.

به گزارش ساینس‌دیلی، تیمی از پژوهشگران، میزان زیادی از این ژن‌ها را با استفاده از مجموعه بزرگی از داده‌ها، شامل آزمون‌ هوش و داده‌های ژنتیکی، مورد بررسی قراد داد. آن گونه که در این مقاله که در مجله علمی «سایکالوجیکال ساینس» آمده است، آن‌ها دریافتند که تقریبا در تمامی مورد‌ها، مسیرهای ژنتیکی که درباره آن‌ها گمانه زنی شده بود نتوانست بازتولید شود. به عبارت دیگر، نمی‌شد هوشمندی را به ژن‌های مشخصی که آزمایش شد پیوند داد.

«کریستوفر اف. چابریس» یکی از هدایت کنندگان این مطالعه اظهار داشت: «تنها در ۱۰ تا ۱۵ سال گذشته است که ما دارای فناوری‌هایی شده‌ایم که به افراد امکان می‌دهد تا مطالعه‌هایی را شامل انتخاب یک متغیر معین ژنتیک انجام دهند و ببینند آیا افرادی که در آزمون‌های هوش امتیازهای بالایی دریافت می‌کنند دارای آن متغیر ژنی هستند یا نه.»

او افزود: «در تمام آزمون‌هایمان ما فقط یک ژن یافتیم که به نظر می‌رسید با هوشمندی پیوند داشته باشد، و آن نیز دارای تاثیر اندکی بود.این بدان معنا نیست که هوشمندی دارای بخش ژنتیکی نیست، این بدان معنا است که یافتن ژن مشخصی، یا متغیرهای معین ژنتیکی، که بر تفاوت هوشمندی تاثیرگذار باشد بسیار دشوار‌تر از آنچه گمان می‌رفت است.»

پژوهشگران برای پاسخ به این پرسش که ژن‌ها چگونه بر هوش اثر دارند در آغاز به داده‌های فراوانی، نیاز داشتند.

اگر چه، بر پایه مطالعه بر روی دوقلو‌ها، از مدت‌ها پیش برداشت شده بود که هوشمندی یک ویژگی ارثی است، اما نکته مهم این است که فن‌آوری لازم برای این یافته‌ها بسیار جدید است، لذا یافته‌های پیشین تنها مبتنی بر گمانه‌زن بوده است و نه شناختی.

مشکل، به گفته «چابریس»، آن بود که فناوری‌های ابتدایی برای تجزیه و تحلیل ژن‌ها بسیار گران تمام می‌شد. این بدان معنا است که این گونه مطالعه‌ها عموما محدود به نهایاتا چند صد آزمودنی می‌شد که در آزمون‌های‌ ای. کیو. شرکت کرده و نمونه‌های دی.ان.‌ای. خود را برای آزمایش ارایه می‌دادند.

انتهای پیام/20