دكتر «پرويز سروشيان»، محقق ايراني دپارتمان مهندسي عمران و محيط زيست دانشگاه ميشيگان (MSU) از چهار سال قبل تحقيقات خود را در زمينه بررسي راه هاي مختلف براي استفاده مجدد از ضايعات شيشه موجود در زباله هاي جامد شهري آغاز كرد.

تحقيقات سروشيان نشان مي دهد در صورتي كه 20 درصد از سيمان مصرفي در بتن با ضايعات مخلوط شيشه هاي رنگي تركيب شود، انتشار كربن در محصول توليدي 20 درصد كاهش مي يابد كه دو مشكل زيست محيطي را به راحتي حل مي كند. توليد سيمان عامل انتشار شش درصد اكسيد كربن است و توليد سيمان سازگار با محيط زيست مي تواند به رفع اين مشكل كمك كند.

دكتر «سورشيان» تأكيد مي كند: سيليس آمورف در شيشه باعث واكنش هاي شيميايي سودمندي در هيدرات سيمان مي شود. بتن توليد شده از ضايعات شيشه داراي دوام بهتر و مقاومت بيشتر در برابر رطوبت در مقايسه با بتون هاي معمولي است.

بتن توليد شده تفاوت چنداني با بتن هاي استاندارد ندارد و تنها از لحاظ رنگي كمي روشن تر است كه در حجم زياد قابل تشخيص نيست.

اين طرح صرفا به صورت تئوري مطرح نشده است و در طول سه سال گذشته سايت هاي آزمايش در محوطه دانشگاه و مراكز بازيافت احداث شده و بتن توليدي مورد آزمايش قرار گرفته است.

تيمي به سرپرستي دكتر «سروشيان» در دانشگاه ميشيگان تشكيل شده است تا از بتن توليد شده از ضايعات شيشه در ساخت و ساز در محوطه دانشگاه استفاده كند.

انتهاي پيام/20