به گزارش شیرازه به نقل از وبلاگ چمدان آبی، یادم نمی‌رود اولین باری که لفظ و اصطلاح «اتوبوس شهادت» بر زبانم آمد و از آن استفاده کردم و بعد هم خیلی معروف شد و هنوز هم که هنوز است از این اصطلاح یعنی «اتوبوس شهادت» استفاده می‌شود؛ در اجرای برنامه‌های مراسم تشییع و تدفین و مجلس ترحیم (پنج شنبه هشتم و جمعه نهم اسفند ماه 1364) شهدایی بود که در کشاکش عملیات والفجر 8 بر اثر بمباران هوایی هواپیماهای عراقی در کناره رودخانه بهمنشیر به فیض شهادت رسیده و آسمانی شدند.

 

گذشت و گذشت تا اینکه در روز جمعه 6 اسفند سال 89 با پیگیری‌ها و همت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی دزفول برنامه‌ای تدارک دیده شد تا برای اولین بار خانواده‌های شهدای (اتوبوس شهادت) را به محل شهادت این عزیزان ببرند هرچند بعضی از پدران و مادران این شهدا به رحمت ایزدی پیوسته بودند و الباقی هم عمری ازشان گذشته بود.

بنده هم به عنوان مجری برنامه به اتفاق فرماندهانی از سپاه دزفول و لشکر7 حضرت ولی عصر(عج) خوزستان عازم منطقه جنوب آبادان روستای خضر شدیم؛ در آنجا حالتی برای خانواده شهدا پیش آمد که در وصف ناید.

مراسمی برگزار شد و اقامه نمازی و بعداز ظهر هم بازدیدی از اروند و محل عملیات والفجر 8 و با خاطرات زیادی از آن روز به یاد ماندنی شبانه به دزفول مراجعت کردیم.

و اما یادی از شهدای (اتوبوس شهادت) با یادآوری نام مبارکشان:

1-احمد اردی‌زاده

2- سید مرتضی اشتاء

3- محمد اکبریان

4- علیرضا باقریان

5- عبدالرضا بصیری فر

6- منصور بصیری فر

7-  ناصر بوش

8- عبدالحسین بویزه

9- حمید (اردشیر) بهرامی

10- جمعه بیاد

11- عبدالمحمد پاطلا

12- محمدرضا پرموز

13- عبدالعلی پوریارقلی

14- احمد جهانبخش نبوتی

15- منصور حسینی فر

16- عبدالحسین خیاط غیاثی

17- محمود دوستانی دزفولی

18- عبدالحسین دینوی زاده

19- غلامرضا رضایی

20- محمدرضا شاحیدر

21- محمدعلی صالحی

22- عبدالحسین صحتی

23- ریاض صفار

24- سلطانعلی طاهر دناک

25- عبدالمحمد عباسعلی طاهر

26- محمود فرزانه جیبری

27- غلامرضا فرهی

28- مصطفی کمال

29- حمید گیمدیلی

30- محمد لامی

31- شاهگل محبی

32- حسن معتمدی نیا

33- عبدالامیر ناجی دزفولی

34- علیرضا ناخدا

 





انتهای پیام/