به گزارش شیرازه، الف نوشت: احداث برجهای دو قلوی شیراز در یکی از باغ های این شهر زیبا، در منطقه ای شلوغ و پرترافیک، مدتی است که در رسانه ها و محافل مورد بحث قرار گرفته است، در این زمینه مدتی قبل نیز با درخواست برخی از هموطنان شیرازی، الف در مطلبی با عنوان «باغ‌های شهر، قربانی برج‌های دوقلو می شوند!» به این موضوع و حواشی  آن  پرداخت. در ادامه این تقاضاها و بنا بر پیگیری برخی از هموطنان شیرازی و ارسال مصوبه شورای شهر برای سایت الف، احمد توکلی بر حسب وظیفه ای که هر نماینده در برابر همه ملت بر عهده دارد، اقدام به ارسال نامه و پیگیری این موضوع از طریق مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی نموده که متن این نامه بدین شرح می باشد:

در تصویر زیر نیز متن مصوبه شورای شهر شیراز را در مورد احداث این برجهای 25 طبقه می بینید که در روزهای آخر سال گذشته به تصویب این شورا رسیده است و همین زمان تصویب نیز محل اعتراض رسانه ها و کارشناس ها شده است که گویا در سکوت خبری قرار گرفته و با توجه به تعطیلات، مجالی برای رسانه ای شدن این تصمیم نبوده است.
لازم به یادآوری است که الف در مورد این برجها قصد پیش داوری و یک طرفه به قاضی رفتن را ندارد و دغدغه اصلی، حفظ فضای سبز و آسایش مردم و همچنین آسیب نرسیدن به شیراز به عنوان یک میراث مشترک ملی است. در این راستا گرچه اعتراض ها و ایرادهای معترضین به این موصوبه و دفاعیات شورای شهر را در مطلب قبلی الف به طور مفصل آوردیم، اما جا دارد نامه اعضای هیئت علمی بخش شهرسازی دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز که قطعا در این زمینه صاحب نظر می باشند را نیز مروری نماییم، بدین منظور آن قسمت از نامه که مربوط به جزئیات تصمیم شورای شهر شیراز پیرامون این برجها می باشد را در ادامه می خوانید:

بسمه تعالی

برادر گرامی جناب آقای مهندس حقدل
ریاست محترم شورای اسلامی شهر شیراز
با سلام و احترام
...
بار دیگر آموزه های علمی و تجارب عملی شهرسازی به جفا بر کناری نهاده شده، و عقل مصلحت (بخوانیم منفعت) اندیش جمعی قلیل که عنان اتخاذ «فراتصمیم»های شهرسازی را در کف با کفایت خویش گرفته اند، سکّان کشتی شهر را به سویی می راند که منافع زودگذر مالی ایجاب می نماید. توافق شهرداری و مالک پلاک ثبتی ۲/۷۰۸۰(باغ فرزانه) در روزهای پرتکاپو و «کم دردسر» پایان سال، که پیامد معنادارش برای شهر شیراز، احداث دو برج بلندمرتبه ۲۵ طبقه در مجاورت یادمانی ترین محور شهر، و در درون باغی خواهد بود که همچنان می تواند احیاء شود، و سبزینه ای را به این لوح آلوده شهر هدیه نماید، همانگونه که دوستان دیگر پیش قدم شده و در تحلیل های علمی و بیانیه های خود به تفصیل برشمرده اند، نه علمی است، نه اصولی و نه شهرسازانه!

عدول از اصول شهرسازی به مشی و آئینی ناصواب در حوزه‌ی مدیریت شهری بدل شده، و فارغ از هرگونه نگاه منسجم و یکپارچه نگر، تصمیمات مقطعی و آنی، چهره شهرهای ما را همین کرده است که می بینیم، و همه، از جمع شهرسازان، سامان این اوضاع را طلب می کنند. این رشته ای است که سری دراز دارد، و فائق آمدن بر آن به مثابه مشکلی ریشه دار، به یک بحث و دو بحث میسّر نخواهد شد؛ اما به نظر می رسد نکته ای که حتماً نیاز به تذکار و تأمل دارد، این است که آیا جریان مدیریت شهری رسماً خود را «هم کفو» سوداپیشه گان و صاحبان سرمایه های سرگردانی قرار داده است که ترفندشان، بهره مندی از شرایط ویژه و رسیدن به سودهای کلان در مدتی کوتاه است؟!

ساختن بناهای بلندمرتبه و مراکز تجاری- اداری کلان مقیاس، نیروی محرکه شهرسازی شهرهای بسیاری بوده است، اما این روند مبتنی بر روش های اصولی شهرسازی شکل گرفته و موجب استفاده از ظرفیت های توسعه ای گردیده است. اختصاص این تراکم ساختمانی و کاربری پیشنهادی، بر اساس کدام محاسبه و پیش بینی علمی و کدام منطقه بندی شهری بوده است؟ آیا حدود و ثغور یک «محدوده تجاری- اداری مرکزی» در طرح های فرادست وجود داشته که نشان از امکان تبدیل این باغ دوهکتاری به برج های ۲۵ طبقه داده است؟ مگر نه این است که طی بیش از چهار دهه پیشینه‌ی برنامه ریزی و تهیه طرح های توسعه شهری در شیراز، هربار پیش بینی های مشخصی درباره محدوده های نیازمند یا مناسب توسعه، حتی در مقیاس منطقه ای و فرامنطقه ای انجام گرفته است؟ پس چگونه است که جریان گسترش شهر، هربار مسیری متنافر را برگزیده، و همگرا با منفعت طلبی های زودگذر، و منافی با اصول و معیارهای توسعه متوازن و پایدار حرکت کرده است؟ چرا جریان مدیریت شهری به دنبال تحقّق اهداف و افق های طرح های توسعه شهری نیست، و با فرآیند «ضدبرنامه ریزی» همراه شده است؟

حداقل انتظار شهر و شهروندان از متولیان، برآوردن دستی به همیاری و فراهم آوردن شهری برای فردای نسل هایی است که هنوز پا بر عرصه این شهر ننهاده اند. کوچکترین چشم‌داشت مردم این شهر، حمایت شهرسازی از منافع بلندمدت شهر و شهروندان است؛ پس تا زمان هست، جامعه دانشگاهی و اساتید شهرسازی دانشگاه، از جریان مدیریت شهری می خواهند، هرگونه که ممکن است، فرآیند شکل گیری چنین حرکت غیراصولی و غیرشهرسازانه ای را متوقف سازند و آبروی تازه ای برای مدیریت شهری شیراز بخرند. از مدیریت ارشد استان نیز تقاضا دارد در راستای تأمین منافع عمومی و به دلیل مغایرت اساسی با طرح تفصیلی نسبت به لغو مصوبات قبلی کمیسیون ماده ۵ استان فارس در خصوص پلاک مورد اشاره اقدام نماید، تا این­بار از تحمیل اقدامی خسارت بار به شهر شیراز جلوگیری شود. در پایان انتظار است که مدیران شهری و تصمیم گیران توسعه شهر شیراز ارائه این نکات دربارۀ موضوع شهر تاریخی و فرهنگی شیراز و نکات برشمرده را تبادل نظر کارشناسی و نگاهی دلسوزانه تلقی نمایند. «ما ز یاران چشم یاری» داریم.
با تجدید احترام
جمعی از اعضای هیأت علمی بخش شهرسازی، دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز
۹۳/۱/۲۵
دکتر عبدالرضا پاکشیر٬ دکتر سهند لطفی٬ دکتر محمدرضا بذرگر٬ دکتر مهسا شعله٬ دکتر محمد حسین پور٬ دکتر حسن ایزدی٬ دکتر خلیل حاجی پور و مهندس محمد کبگانی