بر اساس گزارش‌ نهادهای رسمی بین‌المللی، مهم‌ترین موضوعات کاری پکن+20، تصویب الگو و دیگر مباحث سازمانی، بررسی نتایج چهارمین کنفرانس جهانی زنان با موضوع زنان 2000، برابری جنسیتی، توسعه و صلح برای قرن 21، تصویب پیش‌نویس اعلامیه، اولویت‌های اقدام برای آینده در راستای شناسایی برابری جنسیتی، توانمندسازی زنان و حقوق بشر زنان و دختران و شناسایی حقوق زنان و دختران به حاشیه رانده‌ شده است.

معاونت زنان ریاست جمهوری که در سال گذشته در سخنرانی خود در این نشست، اعمال تحریم‌های ناعادلانه علیه ایران را مظهر شرم‌آور خشونت ساختاری مطرح کرده بود، طی هفته آینده بار سفر به نیویورک را خواهد بست که البته کنار وی دو نماینده از مجلس و 11 نفر دیگر از دولت به نشست کمیسیون مقام زن خواهند رفت.

در این بین یکی از مواردی که تعجب‌ها را برانگیخته این است که کنار این جمع 14نفره از نهادهای رسمی ایران، بیش از 100 نفر از نمایندگان سازمان‌ها‌ی‌ مردم‌‌نهاد کشورمان به این نشست به‌همراه شهیندخت مولاوردی به نیویورک سفر می‌کنند.

شاید نخستین پرسشی که مطرح می‌شود این است: این سازمان‌های مردم‌نهاد، بر چه اساسی انتخاب شده‌اند؟ آیا سازمان‌های دیگری که در این زمینه فعال بوده‌اند نیز از این موضوع اطلاع دارند؟ سابقه فعالیت این مسافران در زمینه زنان چگونه است؟ چرا تا کنون نام این سازمان‌ها اعلام نشده است؟

جمعیت 100نفره سازمان‌های مردم‌‌نهاد از کشورمان در حالی به نیویورک سفر می‌کنند که بین آنها افراد و سازمان‌هایی قرار دارند که سابقه آنها نشان‌دهنده دارا بودن تفکرات شبه‌فمینیستی و بعضاً فمینیستی است؛ تفکراتی که همچون داعیه‌داران آزادی زنان بر این باورند که آموزش مسائل جنسی به دختران باید از 8سالگی آغاز شود چرا که سن بلوغ به زیر 8 سال رسیده است و لاجرم باید آموزش جنسی را وارد آموزش و پرورش کنیم، این در حالی است که بر اساس برنامه‌های سازمان‌های بین‌المللی، سن ازدواج در دختران را باید از 13 سال به 18 سال افزایش دهیم. با این وجود اگر آموزش مسائل جنسی را وارد آموزش و پرورش کنیم فاصله‌ 10ساله‌ای بین سنین 8 تا 18 سال ایجاد می‌شود که نتیجه این اقدام بسیار پرواضح است و نیازی به بازگوکردن آن نیست.

یکی از دغدغه‌های مهم این است که در نشست بررسی مقام زن، این سازمان‌های مردم‌نهاد با چه رویکردی می‌خواهند وارد حوزه زنان شوند؟ یا مورد دیگر به‌عنوان نمونه این‌که یکی از موارد برابری‌های جنسیتی که قرار است در این نشست مطرح شود این است که رشته‌های دانشگاهی را برای همه دختران و پسران مجاز کنند، که با وجود این، دختران باید بتوانند وارد رشته‌هایی مانند مهندسی معدن شوند و یا رشته‌های سخت و زمخت دیگر که به هیچ عنوان با روحیه عموم زنان سازگار نیست.

از طرفی چند پرسش دیگر نیز مطرح می‌شود: یکی اینکه چرا آمریکایی‌ها این‌قدر مهربان شده‌اند و به سازمان‌های مردم‌نهاد کشورمان که در حوزه زنان فعالیت می‌کنند، ویزای 3ماهه با عدم محدودیت تردد در سراسر آمریکا را می‌دهد، این در حالی است که طی سال‌های گذشته آمریکایی‌ها بیش‌ترین سخت‌گیری‌ها را برای هیئت‌های دیپلماتیک ایرانی داشته و آنها پس از اخذ ویزا تنها تا چند کیلومتر آن‌طرف‌تر از محل اقامت خود می‌توانند بروند آن هم با یک ویزای چندروزه! از طرف دیگر آیا زن غربی به کمال رسیده است که مبنای آزادی و خودکفایی زنان جوامع مسلمان قرار گیرد؟ و پرسش مهم‌تر اینکه: نقش نهادهای نظارتی و به‌ویژه مجلس شورای اسلامی در این پازل لحاظ شده است؟