به گزارش سرویس سیاسی شیرازه، حجت الاسلام حسن روحانی در 24 خرداد سال 92 با 50/7 درصد آرای مردم رئیس جمهور شد. او چند نام برای دولت خودش انتخاب کرد؛ «اعتدال»، «تدبیر و امید» و «راستگویان». یک نماد داشت؛ «کلید». برنامه هایش بیشتر اقتصادی بود. اگر بخواهیم از انصاف دور نشویم این دولت در عمل به شعارهای خودش یک استثناست! وعده های امید بخش و هیجانی. «100روزه بسیاری از مشکلات مردم را حل می کنیم». روحانی از همان ابتدا علنی اعلام کرد که باید برای این حل مشکلات دم کدخدای ده را دید. لذا همه همت خود را بر روی این مسئله گذاشت.

دولت، مذاکرات خود را با 5+1 با ادبیاتی متفاوت از قبل آغاز کرد تا ثابت کند فعالیت های هسته ای ایران صلح آمیز است و هم تحریم ها لغو بشود. ادبیات نرم و توام با خنده مذاکره کننده ها منجر به توافق نامتوازن ژنو شد. غنی سازی 20 درصد متوقف اما آجری از دیوار تحریم ها برداشته نشد. هر اندازه تیم مذاکره کننده عقب نشست، غربی ها علی رغم ضعف‌ های فراوان، نه تنها عقب ننشستند، بلکه پیوسته در حال تظاهر به قدرت هستند.

در مقابل، طرف ایرانی نه تنها صحبتی از قدرت بالقوه و بالفعل کشور به میان نمی آورد بلکه در کمال تعجب با ادامه مذاکره در سایه تهدید، اظهار ضعف کرده و دست خود را رو می کند.

خزانه خالی، توافق ژنو در هفته دفاع مقدس، اظهارنظرهای عجیب مثل نابودی تاسیسات نظامی در عرض 10 دقیقه در صورت حمله آمریکا، به صف کشیدن مردم برای دریافت مرغ و برنج در دهه فجر، نام نویسی برای انصراف از یارانه ها در روز ملی فناوری هسته ای و آزاد سازی نرخ بنزین در روز آزاد سازی خرمشهر. این ها نمونه اقدامات دولتی است که می خواهد ضمن حفظ عزت و کرامت مردم و کشور با توافقی برد برد تحریم های ظالمانه غرب را حذف کند!

آن چه تاکنون اتفاق افتاده این است که آمریکائی ها می گویند تحریم ها ایران را پای میز مذاکره کشانده است و دولتمردان با تدبیر هم، برای ادعای دشمن مستندسازی می کنند!