به گزارش سرویس سیاسی شیرازه، با گذشت پنج سال از تصویب طرح انتقال کارمندان دولتی از کلانشهرها، مصوبات این طرح نه تنها رنگ اجرا را به خود ندید، بلکه مصائب آن، کارمندان انتقال یافته را سخت پشیمان کرده و حتی به شکایت کشی سوق داده است.

فرهاد اسماعیلی کارمند کنونی اداره راه و شهرسازی پاسارگاد یکی از هزاران کارمندی است که در استقبال از این طرح، تهران را ترک و به وطنش پاسارگاد بر می گردد و در اداره راه و شهرسازی این شهرستان مشغول خدمت می شود.

وی در این باره می گوید: «در تاریخ 23/11/89 طبق مصوبه هیئت وزیران با هدف بهرمندی از تسهیلات این بخشنامه راهی این شهر شدم اما وعده های دولت هیچ کدام عملی نشد. به عنوان مثال واگذاری زمین در شهرستانی که مشغول می باشم یکی از وعده هایی بود که حتی با پرداخت 100 هزار تومان بابت کارشناسی هیچگاه نصیبم نشد، چرا که بعد از کارشناسی و پیگیری جهت واگذاری اعلام کردند که زمین باید حتما مشاع باشد و همچنین شخصی که مانند خودت از تهران برگشته هم شریکت شود که آن موقع هیچ کس در شهرستان پاسارگاد از تهران انتقالی نگرفته بود و من تنها بودم و به این ترتیب نه تنها  زمین به من واگذار نشد، بلکه صد هزار تومان بابت کارشناسی زمین هم هیچگاه به من برنگشت»!

به گزارش شیرازه، این طرح پرهزینه و پرسر و صدا و چالش برانگیز در اواخر سال 88 مصوب شد و از اولین روز سال 89 لازم الاجرا.

دولت قبلی به دنبال سیاست چابک کردن دولت و کاست جمعیت از کلانشهرهای پرجمعیت علی رغم مخالفت های عدیده کارشناسان، این مصوبه را اجرا کرد. قرار بود بر اساس این طرح، کارکنان دولت به صورت اختیاری به شهرهای مورد تقاضای خود منتقل شوند و در مقابل مشوقات و تسهیلاتی دریافت کنند.

آئين نامه اعطاي تسهيلات به کارکنان دستگاههاي متقاضي انتقال از کلانشهرها با 21 بند اعلام شد.

به عنوان مثال قرار بود، طبق آئین نامه اعلامی دولت، کارمنداني که از تهران به شهرهاي ديگر مهاجرت می کنند به حقوق آنان 25 تا 50 درصد افزوده شود و رتبه های استخدامی آنها ارتقا یابد.
هر چند طلسم این دستور اداری دولت دهم، توسط خودش شکسته شد و این بخشنامه اوایل تیرماه ماه سال 92 کان لم یکن تلقی شد اما چند هزار نفری که به امید بهره مندی از تسهیلات دولت، تهران پرجمعیت با ترافیک سرسام آور را به آرامش نسبی شهرستان ها ترجیح دادند هرگز تسهیلات وعده داده شده دولت به دستشان نرسید.

سازمان میراث فرهنگی اولین دستگاهی بود که این بخشنامه را اجرا کرد. این سازمان، معاونت میراث فرهنگی را به شهر شیراز متتقل کرد اما با توجه به مشکلات عدیده پیش آمده، در اواخر 91، کارمندان به تهران بازگشتند.

برنامه ریزی های شفاهی و کتبی دولت قبل برای خروج 5 میلیون نفر بود اما به نوشته رسانه ها تنها 32 هزار نفر به این طرح روی خوش نشان دادند. بسیاری از کارمندان انتقالی در محل خدمت جدید مورد بی مهری ها و تبعیض های فراوان قرار گرفتند. بسیاری از آنها مثل فرهاد اسماعیلی می گویند: ما مصداق ضرب المثل آش نخورده و دهان سوخته هستیم. مشکلات عدیده برای خانواده ها و تحصیل فرزندان و اسیب های روحی و روانی و پشیمانی، ماحصل ترک تهران بود و فرصت بازگشت از دست رفت.

خلف وعده دولت قبل و فعلی برای این دسته از کارمندان دولت پذیرفتنی نیست چرا که هر تعهدی دو طرف دارد. آنها(کارمندان) به امید تسهیلات به بخشنامه دولت لبیک گفتند اما طرف دوم(دولت) از اجرای تعهدات خود سرباز زد.

دولت فعلی هم با این بهانه که این موضوع، مصوبه دولت قبل است، از اعطای تسهیلات مرتبط امتناع می کند. گرچه بی اعتنایی دولت تدبیر و امید نسبت به حل مشکلات این دسته از کارمندان غیر اخلاقی و غیرقانونی است اما تعهدات دولت ها چه فعلی و چه قبلی به مردم، حق الناس است و باید خسارت های وارده به آنها به نوعی تدبیر و جبران شود.

درخواست عمده و اصلی این کارمندان بازگشت به تهران است. اکنون باید منظر ماند و دید سرانجام یکی از بخشنامه های جنجالی دولت قبل، با تدبیر دولت و مجلس چگونه و به کجا خواهد کشید. آیا کارمندانی که به جهت کمک به دولت راهی شهرستان ها شدند، از همه مواهب بخشنامه بهره مند می شوند یا با فراهم آمدن شرایطی به محل خدمت قبلی خود بازگردانده می شوند.