شرکت‌های گروه آتیه بهار در پوشش‌هایی که ذکر شد، واسطه و دلال حضور برندهای تجاری در ایران شدند؛ برندهای چون استات اویل، بریتیش پترولیوم، شل، گروه صنعتی کاترپیلار، تویوتا، کرایسلر، میتسوبیشی، هوندا، رنو، بی ام و، نوکیا، زیمنس، مواد غذایی تولید شرکت نستله، تتراپک و برندهای دخانیات آمریکایی تنها نمونه‌هایی از دلالی گروه آتیه برای شرکت‌های آمریکایی است. در نتیجه، گروه آتیه همزمان با نفوذ پیش‌برد اهداف آموزشی در حوزه‌های خانواده، فرهنگ و اجتماع، در زمینه نفوذ اقتصادی نیز بیش از دو دهه سابقه فعالیت دارد و خود را به تنها کانال یا یکی از معدود کانال‌های ورود شرکت‌های خارجی به اقتصاد ایران تبدیل کرده است.

این پیوندها با حضور مدیران گروه آتیه در شرکت‌های نفتی اروپایی و ورود این شرکت‌ها با همراهی و همکاری نیروهایی در بدنه دولت و وزارت نفت وقت، به قراردادهای نفتی هم کشیده شد. به عنوان مثال «علی قزلباش» مدیر سابق گروه آتیه، مدیر شرکت نفت و گاز استات اویل نروژ است که در سال 98 و با روی کار آمدن وزیر نفت وقت، مسؤول قراردادهای نفتی ایران در لندن بود. قراردادهای کرسنت و استات‌اویل که با رسوایی بین‌المللی همراه شد و همچنان ادامه دارد، یکی از محصولات این مافیای ریشه‌دار است.

هم اکنون، رابطان و دلالان این گروه در شرکت‌های نفتی منطقه‌ای در دبی، عربستان و قطر هم مشغول به کار هستند که حضور فردی به نام «محمدي» در شرکت آرامکوی عربستان به عنوان مشاور ویژه و از مدیران منطقه‌ای استات‌اویل از جمله این افراد است. در شرکت آمریکایی مشهور و قدیمی هالیبرتون، بزرگترین شرکت دلال نفتی (وابسته به دیک چنی معاون جورج بوش) که در دبی و بیش از 70 کشور جهان فعالیت دارد هم یکی از نزدیکان خواجه‌پور و همکاران وی در گروه آتیه به نام «رامین لاکانی» مدیر منطقه‌ای هالیبرتون در دبی است و با آتیه و شرکت‌های اقماری آن در حوزه نفت و گاز کشور همکاری دارد. لاکانی سابقه همکاری با شرکت اگزون موبیل برادران راکفلر و شرکت نفت و گاز «شل» را نیز در کارنامه دارد زنجیره نفتی گروه آتیه و شرکت‌های اقماری و پوششی آن متأسفانه در وزارت نفت و برخی دیگر از ادارات و نهادها هم ادامه دارد که خود گزارشی مفصل و مجزا می‌طلبد. اما به طور خلاصه باید گفت برنامه جدید وزارت نفت در نحوه تنظیم قراردادهای نفتی که در ماه جاری قرار بر رونمایی آن بود (و ابتدا برای رونمایی از آن در کنفرانسی در لندن برنامه‌ریزی شده بود)، راه را برای پنهان ماندن فعالیت‌های این گروه و عدم امکان بازرسی و نظارت هموار می‌کند.

این گروه شرکت‌های موازی با نام‌های دیگری نظیر ACG در دبی و ICG در فرانسه نیز در اختیار دارند و بطور کلی تمامی قراردادهای نفتی و سرمایه‌گذاری‌های داخلی و خارجی در حوزه نفت و گاز، مستقیم یا غیرمستقیم از کانال گروه آتیه و شرکت‌های اقماری‌اش عبور می‌کند.

«محمد منظرپور»  دیگر همکار گروه آتیه بود. منظرپور پیش‌تر از سال 2002 وارد بی‌بی‌سی فارسی شد و  سردبیر منطقه‌ای این شبکه در آمریکا و سه سال هم  در سرزمین‌های اشغالی بود. با انتقادات شبکه «صدای آمریکا» از مجموعه لابی نایاک و تریتا پارسی، این لابی توانست با نفوذی که در کنگره دارد و ارسال گزارش‌هایی از علمکرد ضعیف این شبکه، ضمن قطع همکاری صدای آمریکا با برخی از کارشناسان ضدانقلاب (و هم زمان ضد نایاکی که این گروه را حامی حکومت ایران می‌خواندند)، سردبیر آن را نیز تغییر دهد و مهره مورد نظر خود یعنی محمد منظرپور را به سردبیری این پایگاه رسانه‌ای در آمریکا برساند.

اعضای این گروه مافیایی -  که نامی جز «مافیا» نمی‌تواند به خوبی گستردگی و عمق فعالیت‌ها و نفوذ آنان را تشریح کند - در دوران مذاکرات هسته‌ای هم همواره در حاشیه با تیم مذاکره‌کننده ایران در رفت و آمد بودند؛ یا به عبارت صحیح‌تر میان تیم‌ مذاکره‌کننده ایرانی و آمریکایی در رفت و آمد بودند. «هومن مجد» خبرنگار کهنه کار مرد هزار چهره مذاکراتی و همکار قدیمی نایاک و گروه آتیه، در کنار تریتا پارسی همواره در راهروها و بیرون اتاق مذاکرات با برخی اعضای تیم ایرانی دیده می‌شدند. البته در یک مورد علنا هومن مجد به اقامتگاه وزیر خارجه کشورمان و بالکن معروف هتل رفت و با وی عکس یادگاری هم گرفت. البته این ارتباطات، تازه نیست به دوران حضور محمد جواد ظریف در سازمان ملل و آمریکا بازمی‌گردد.