ازنویسنده کتاب «مهرنجون» تجلیل شد
مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان فارس با تجلیل از محمد محمودی نورآبادی، نویسنده کتاب «مهرنجون» ابراز داشت: هیچ ملتی پیشرفت را جز با بزرگداشت و ارزش نهادن به اندیشمندان، فرهیختگان، نویسنده گان و آموزگاران، شروع نخواهد کرد.
به گزارش شیرازه به نقل از روابط عمومی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس، مریدی در آیین تجلیل از نویسنده کتاب «مهرنجون» با تأکید براینکه رویکردهای ادبی، هنری و اندیشه های اهل قلم بویژه در حوزه های ارزشی توانایی آن را دارد تا دیدگا ههای مختلف فرهنگی، اجتماعی، سیاسی را در هر دوره ای پاسخ دهد، گفت: در این راستا است که هنر به عنوان یک کاربرد اجتماعی به میان مردم می آید و به صورت خودجوش حرکت می کند و این افتخاری برای مردم و هنرمندان ماست که باید قدر این هنر را بدانند.
مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان فارس افزود: توجه مردم و نسل جوان به ادبیات خودمان و آداب و رسوم ریشه دار فرهنگیمان، باعث آن می شود تا هنرمند به میان مردم بیاید و این رویکرد در نهایت به مراکز آموزشی و میان فرزندان جامعه سوق پیدا کرده و امیدواریم که مسئولان مر تبط با تربیت و فرهنگی آموزشی نیز به این نکته توجه کنند.
ارزش نهادن به اندیشمندان و نویسندگان در راستای پیشرفت
بهزاد مریدی بیان داشت: هیچ ملتی پیشرفت را جز با بزرگداشت و ارزش نهادن به اندیشمندان، فرهیختگان، نویسنده گان و آموزگاران، شروع نخواهد کرد و این امر مستلزم نهادینه کردن ارزشهای تربیتی و فکری در تمامی اقشار جامعه بخصوص نسل جوان که نقش فعال و موثر را در هر کشوری ایفاد می کنند، دارد.
مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان فارس اظهار داشت: نویسندگان و اندیشمندان از مهم ترین عواملی هستند که بطور مستقیم بر تمامی اقشار جامعه تاثیر می گذارد و قلم و بیان، راهکارهایی که حل مشکلات اجتماعی و سیاسی و فرهنگی خواه مثبت یا منفی را در بر می گیرند و نقش مهمی را در پشتیبانی مسئولان بلند پایه و سایر رده های مختلف در کیفیت و چگونگی تهیه برنامه ها و استراتژی های فرهنگی دارد.
محمد محمودی نورآبادی، زاده و پرورده روستای «مهرنجان» شهرستان نورآباد ممسنی شاعر و نویسنده و روزنامه نگاری است که بیشترین کوشش خود را در راه داستان و ادبیات شفاهی صرف کرده است. این نویسنده و ادیب در ادبیات شفاهی استان قلم فرسایی کرده و اکنون ٢٠ اثر از وی به دست چاپ سپرده شده است.
این نویسنده ادبیات شفاهی در ١١ جشنواره ملی حایز رتبه ها و جوایز بیشماری شده است. محمودی نورآبادی برای کتاب «هزار و یک جشن» برگزیده پنجمین جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی شد.
محمدی نورآبادی که در جریان هفته هنر انقلاب اسلامی آخرین اثر خود را در شهر نورآباد رونمایی می کند، اظهار کرد: در این کتاب که «مهرنجون» نام دارد نقش یک روستا در دوران دفاع مقدس به تفصیل بیان شده است. پیشتر هرآنچه در این حوزه تلاش شده بود بر اساس نقش شهرها به ویژه کلانشهرها در دوران دفاع مقدس دیده شده بود و روستاها به نوعی در این حوزه مظلوم و مهجور واقع شده اند. لذا از بدو ورود به دنیای نوشتن تلاشم این بود که در حوزه ای بنویسم که با آن زندگی کردم و نقش روستا را در حوزه ادبیات دفاع مقدس و داستان انقلاب اسلامی در حد امکان و توان نشان دهم که خوشبختانه این روی داد و تقریبا همه آثار من پس زمینه بومی، ایلی، عشایری و روستایی دارد. آنچه که دست کم آثار من را با بسیاری از نویسندگان خوب کشورمان متمایز می کند این نگاه بومی است که بر آثار من حاکم است.
نگاه ایلی، سیاه چادری و روستایی دارم
محمودی نورآبادی درباره شیوه نوشتاری و نگارشی خود، توضیح داد: در هریک از ٢٠ اثر پیشین فضای متفاوتی دیده می شود. برای نمونه در کتاب «گلابی های وحشی» خواننده با ژانری صددرصد خاطره روبه روست. خاطره ای که پس زمینه آن از روستا آغاز و در جنگ تمام می شود. همچنین در اثری به نام «سرریزون» با داستانی روبه روییم که عنوان آن یبر اساس اصطلاحی بومی است و یک خرده فرهنگ را بیان می کند. رمان نامبرده نگاه ایلی، سیاه چادری و روستایی دارد که به فضای جبهه و جنگ و جهاد ختم می شود. در این اثر همزمان روایت، صحنه و توصیف به مخاطب ارایه می شود. هرآنچه که در زادبوم ما بوده در این داستان ساری و جاری است. در «شام برفی» نگاه کاملا در سرزمین سوریه اتفاق می افتد و اصل ماجرا در فرودگاه دمشق آغاز می شود.
وی در کتاب «شام برفی» روایت داستان را از ١٤ منزل و زیرزمین موضوع داستان قرار داده است. او درعین حال، ادامه داد: این داستان در پایان نیز به فرودگاه بازگشت دارد و روایت در این فضا به انتها می رسد. در «خنده زار» نیز نگاه دوباره کاملا روستایی و بومی است و معلمی روایت می شود که در مواجهه با ژاندارمهای رژیم شاه قرار گرفته است.
دوست دارم با واقعیت های پیرامون مردم زندگی کنم
محمودی نورآبادی درباره تفاوت میان اهمیت لایه های زیرین جامعه در خلق داستان با تخیل نویسنده، تاکید کرد: نویسنده ها در دو موج دسته بندی می شوند؛ نویسندگانی که خیال صرف را پسندیده اند و موجی که پیرو آثار رئال هستند که من از این طیف هستم و دوست دارم با واقعیت های پیرامون مردم زندگی کنم. از این رو، چنانچه تخیل از داستان گرفته شود آن وقت چیزی از آن باقی نمی ماند و این عنصر در داستان کارایی خود را باید نشان دهد و چنانچه نباشد داستانی روی نمی دهد. لذا، وقتی نام داستان به میان می آید سوخت و مصرف آن خیال است. نمی شود گفت خیال نباشد زیرا موتور داستان از حرکت باز می ایستد. اما بستگی به این دارد که تا چه اندازه نویسنده بتواند خیال را با واقعیت ها بتند و در هم بگسترد.
وی با اشاره به کتاب «هزار و یک جشن»، گفت: پس زمینه این اثر موضوعی واقعی بود و تاریخ شفاهی را روایت می کند. بن مایه و پایه این کتاب واقعیت است و منتهی خیال در این واقعیت تنیده تا به رمان تبدیل شد.
محمودی نورآبادی با این باور که داستان باید دست کم به زندگی مردم نزدیک گردد، ادامه داد: تا مردم خوشی ها، تلخی ها و آلام زندگی خود را در آنچه که می خوانند ببینند و لمس کنند.
رمز موفقیت در ساحت نوشتن ماندگاری در میان مردم
وی درباره کمکی که جامعه شناسی و مردم شناسی به عنوان تکنیک نویسنده می کند، تصریح کرد: اتفاقا یکی از مشکلاتی که گریبان گیر نویسندگان ماست ارتباط اندک آنها با محیط و جامعه است. آن نویسنده ای می تواند در ساحت نوشتن موفق باشد که بین مردم قرار گیرد. بعید می دانم نویسنده ای بخواهد حاشیه ای پیرامون خود ایجاد کند و خود را تافته جدابافته بداند. با داشتن چهار مخاطب هنر نویسنده ملموس نمی شود.
نویسنده کتاب «مهرنجون» به نویسندگان نوپا و آنها که گوهر نویسندگی در وجودشان هست توصیه کرد از خاطره نویسی آغاز کنند و افزود: من خودم از خاطره نوشتن آغاز کردم، موفق بودم. اینکه بخواهیم بیراهه برویم یا میانبر بزنیم اتفاق خوبی برای نویسنده رقم نخواهد زد. برای هرکاری باید از صفر شروع کرد و دنیای نوشتن دقیقا مانند دنیای راه پیمودن یک کودک است. زمین خوردن ها مانند یک کودک هنگام راه رفتن حتما در دنیای نوشتن اتفاق می افتد. لذا، شکی نیست نویسنده اگر زمین نخورد، دست و پایش نشکند و تلخی های این مسیر را نچشد به شکوه و بالندگی نخواهد رسید. آنها که دغدغه نوشتن دارند مشاهدات خود را از جان و دل با آمیختن تخیل با مردم به اشتراک بگذارند.
نویسنده کتاب «مهرنجون» که نقش روستایی به این نام را در دوران دفاع مقدس برجسته می سازد، معتقد است: بیشترین تلاش نویسندگان در برجسته سازی نقش کلانشهرها در دوران جنگ تحمیلی است.
مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان فارس افزود: توجه مردم و نسل جوان به ادبیات خودمان و آداب و رسوم ریشه دار فرهنگیمان، باعث آن می شود تا هنرمند به میان مردم بیاید و این رویکرد در نهایت به مراکز آموزشی و میان فرزندان جامعه سوق پیدا کرده و امیدواریم که مسئولان مر تبط با تربیت و فرهنگی آموزشی نیز به این نکته توجه کنند.
ارزش نهادن به اندیشمندان و نویسندگان در راستای پیشرفت
بهزاد مریدی بیان داشت: هیچ ملتی پیشرفت را جز با بزرگداشت و ارزش نهادن به اندیشمندان، فرهیختگان، نویسنده گان و آموزگاران، شروع نخواهد کرد و این امر مستلزم نهادینه کردن ارزشهای تربیتی و فکری در تمامی اقشار جامعه بخصوص نسل جوان که نقش فعال و موثر را در هر کشوری ایفاد می کنند، دارد.
مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان فارس اظهار داشت: نویسندگان و اندیشمندان از مهم ترین عواملی هستند که بطور مستقیم بر تمامی اقشار جامعه تاثیر می گذارد و قلم و بیان، راهکارهایی که حل مشکلات اجتماعی و سیاسی و فرهنگی خواه مثبت یا منفی را در بر می گیرند و نقش مهمی را در پشتیبانی مسئولان بلند پایه و سایر رده های مختلف در کیفیت و چگونگی تهیه برنامه ها و استراتژی های فرهنگی دارد.
محمد محمودی نورآبادی، زاده و پرورده روستای «مهرنجان» شهرستان نورآباد ممسنی شاعر و نویسنده و روزنامه نگاری است که بیشترین کوشش خود را در راه داستان و ادبیات شفاهی صرف کرده است. این نویسنده و ادیب در ادبیات شفاهی استان قلم فرسایی کرده و اکنون ٢٠ اثر از وی به دست چاپ سپرده شده است.
این نویسنده ادبیات شفاهی در ١١ جشنواره ملی حایز رتبه ها و جوایز بیشماری شده است. محمودی نورآبادی برای کتاب «هزار و یک جشن» برگزیده پنجمین جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی شد.
محمدی نورآبادی که در جریان هفته هنر انقلاب اسلامی آخرین اثر خود را در شهر نورآباد رونمایی می کند، اظهار کرد: در این کتاب که «مهرنجون» نام دارد نقش یک روستا در دوران دفاع مقدس به تفصیل بیان شده است. پیشتر هرآنچه در این حوزه تلاش شده بود بر اساس نقش شهرها به ویژه کلانشهرها در دوران دفاع مقدس دیده شده بود و روستاها به نوعی در این حوزه مظلوم و مهجور واقع شده اند. لذا از بدو ورود به دنیای نوشتن تلاشم این بود که در حوزه ای بنویسم که با آن زندگی کردم و نقش روستا را در حوزه ادبیات دفاع مقدس و داستان انقلاب اسلامی در حد امکان و توان نشان دهم که خوشبختانه این روی داد و تقریبا همه آثار من پس زمینه بومی، ایلی، عشایری و روستایی دارد. آنچه که دست کم آثار من را با بسیاری از نویسندگان خوب کشورمان متمایز می کند این نگاه بومی است که بر آثار من حاکم است.
نگاه ایلی، سیاه چادری و روستایی دارم
محمودی نورآبادی درباره شیوه نوشتاری و نگارشی خود، توضیح داد: در هریک از ٢٠ اثر پیشین فضای متفاوتی دیده می شود. برای نمونه در کتاب «گلابی های وحشی» خواننده با ژانری صددرصد خاطره روبه روست. خاطره ای که پس زمینه آن از روستا آغاز و در جنگ تمام می شود. همچنین در اثری به نام «سرریزون» با داستانی روبه روییم که عنوان آن یبر اساس اصطلاحی بومی است و یک خرده فرهنگ را بیان می کند. رمان نامبرده نگاه ایلی، سیاه چادری و روستایی دارد که به فضای جبهه و جنگ و جهاد ختم می شود. در این اثر همزمان روایت، صحنه و توصیف به مخاطب ارایه می شود. هرآنچه که در زادبوم ما بوده در این داستان ساری و جاری است. در «شام برفی» نگاه کاملا در سرزمین سوریه اتفاق می افتد و اصل ماجرا در فرودگاه دمشق آغاز می شود.
وی در کتاب «شام برفی» روایت داستان را از ١٤ منزل و زیرزمین موضوع داستان قرار داده است. او درعین حال، ادامه داد: این داستان در پایان نیز به فرودگاه بازگشت دارد و روایت در این فضا به انتها می رسد. در «خنده زار» نیز نگاه دوباره کاملا روستایی و بومی است و معلمی روایت می شود که در مواجهه با ژاندارمهای رژیم شاه قرار گرفته است.
دوست دارم با واقعیت های پیرامون مردم زندگی کنم
محمودی نورآبادی درباره تفاوت میان اهمیت لایه های زیرین جامعه در خلق داستان با تخیل نویسنده، تاکید کرد: نویسنده ها در دو موج دسته بندی می شوند؛ نویسندگانی که خیال صرف را پسندیده اند و موجی که پیرو آثار رئال هستند که من از این طیف هستم و دوست دارم با واقعیت های پیرامون مردم زندگی کنم. از این رو، چنانچه تخیل از داستان گرفته شود آن وقت چیزی از آن باقی نمی ماند و این عنصر در داستان کارایی خود را باید نشان دهد و چنانچه نباشد داستانی روی نمی دهد. لذا، وقتی نام داستان به میان می آید سوخت و مصرف آن خیال است. نمی شود گفت خیال نباشد زیرا موتور داستان از حرکت باز می ایستد. اما بستگی به این دارد که تا چه اندازه نویسنده بتواند خیال را با واقعیت ها بتند و در هم بگسترد.
وی با اشاره به کتاب «هزار و یک جشن»، گفت: پس زمینه این اثر موضوعی واقعی بود و تاریخ شفاهی را روایت می کند. بن مایه و پایه این کتاب واقعیت است و منتهی خیال در این واقعیت تنیده تا به رمان تبدیل شد.
محمودی نورآبادی با این باور که داستان باید دست کم به زندگی مردم نزدیک گردد، ادامه داد: تا مردم خوشی ها، تلخی ها و آلام زندگی خود را در آنچه که می خوانند ببینند و لمس کنند.
رمز موفقیت در ساحت نوشتن ماندگاری در میان مردم
وی درباره کمکی که جامعه شناسی و مردم شناسی به عنوان تکنیک نویسنده می کند، تصریح کرد: اتفاقا یکی از مشکلاتی که گریبان گیر نویسندگان ماست ارتباط اندک آنها با محیط و جامعه است. آن نویسنده ای می تواند در ساحت نوشتن موفق باشد که بین مردم قرار گیرد. بعید می دانم نویسنده ای بخواهد حاشیه ای پیرامون خود ایجاد کند و خود را تافته جدابافته بداند. با داشتن چهار مخاطب هنر نویسنده ملموس نمی شود.
نویسنده کتاب «مهرنجون» به نویسندگان نوپا و آنها که گوهر نویسندگی در وجودشان هست توصیه کرد از خاطره نویسی آغاز کنند و افزود: من خودم از خاطره نوشتن آغاز کردم، موفق بودم. اینکه بخواهیم بیراهه برویم یا میانبر بزنیم اتفاق خوبی برای نویسنده رقم نخواهد زد. برای هرکاری باید از صفر شروع کرد و دنیای نوشتن دقیقا مانند دنیای راه پیمودن یک کودک است. زمین خوردن ها مانند یک کودک هنگام راه رفتن حتما در دنیای نوشتن اتفاق می افتد. لذا، شکی نیست نویسنده اگر زمین نخورد، دست و پایش نشکند و تلخی های این مسیر را نچشد به شکوه و بالندگی نخواهد رسید. آنها که دغدغه نوشتن دارند مشاهدات خود را از جان و دل با آمیختن تخیل با مردم به اشتراک بگذارند.
نویسنده کتاب «مهرنجون» که نقش روستایی به این نام را در دوران دفاع مقدس برجسته می سازد، معتقد است: بیشترین تلاش نویسندگان در برجسته سازی نقش کلانشهرها در دوران جنگ تحمیلی است.
نظرات بینندگان
