شیرازه: جنگ، فریب، آتش‏سوزی جنگل‏ها، آب شدن یخ‏ها، تشدید خشونت‏ها، مهاجرت، تصادفات، سیل، زلزله، جنایات روزمره و پی‏درپی، بحران آب، طلاق و جدایی، بیکاری، اعتیاد، ولنگاری، تأثیرگذاری سریع شبکه‏های ماهواره‏ای و فضاهای مجازی و نهایتاً بیماری‏های نو به نو همه در پی نابودی انسان و سایر جانداران قد کشیده و قامت راست کرده‏اند…

به سرزمین‏های سوخته عراق، افغانستان، سوریه و یمن نگاه کنیم و به جنایات سعودی‏ها که با تشویق و تحریک آمریکایی‏ها انجام می‏شود و به کشتار کودکان، زنان و غیرنظامیان بی‏گناه که در آتش جهل و خودکامی دولت‏های دست نشانده می‏سوزند.

آیندگان به کدام گزینه‏ امیدافزای پیش رو دل خوش کنند؟

آیندگانی که در این فضای خشن، بی‌رحم و انتقام‏جو پرورش یافته و آموزش می‏بینند.

بشریت لجام گسیخته‏ای که دم از آزادی و حقوق بشر می‏زند، اما بیش از هر زمان دیگری برادر برادر را می‏کشد و سرش را همانند جاهلان متعصب قبل از بعثت برای خوش‏آمد اربابان در طبق می‏گذارد و در تصویرهای خشن و مشمئز کننده به تماشا می‏گذارد تا رعب و وحشت ایجاد کند که به او تعلیم کرده‏اند: «النصر فی الرعب» [پیروزی در ترساندن است]

این سلاح‏های مخوف گران‏قیمت که نان را از سفره فقرا می‏ربایند و پیراهن را از تن کودکان بیرون می‏آورند تا به لحظه‏ای شلیک شوند و هوا را به سموم نفس بیالایند، همان دست‏های آلوده به خونی را پر می‏کنند که به شگردهای عمروعاصی شریک دزدند و رفیق قافله.

آیندگان با کدام تن سالم و روح آرام سکان‌دار حیات کشتی‏های طوفان‌زده‌ای هستند که در امواج خروشان کسی را یارای نجات آنان نیست و همه چیز به قضا و قدر و تقدیر رقم می‏خورد؟

و اما بعد.

رشد جمعیت به هر دلیل، کار، بهداشت، مسکن، آموزش و امنیت طلب می‏کند. کشتزارهای خسته از تزریق کودهای شیمیایی محصولات سالمی تولید نمی‏کنند و هواهای مسموم ناشی از گازهای گلخانه‏ای آبی آسمان را به سُخره گرفته‏اند و دریاهای عظیم و عریض و طویل آن‌چنان آلوده‏اند که جانداران آبزی را هم بیمار کرده‏اند.

این خوراک‏های گوشتی تولیدی که بیماری‏های لاعلاج نو به نو را سبب شده‏اند با طعم گس نوشابه‏های گازدار نجویده قورت داده می‏شوند در پشت فرمان چهارچرخه‏هایی که مسافران را به ناکجاآباد روانه می‏کنند.

و همسایگانی که حاصل جنگ‏های خانمانسوزشان سرزمین‏های شیار شده‏ای است که سموم و ریزگردهای طوفان آورده را به جای ابرهای باران‏زا به شهرها و سرزمین مقدس ما روانه می‏کنند و برای پیشگیری از نفوذ این ریزگردهای سرگردان کاری از دستمان برنمی‏آید.

تنها راه پناه بردن به اندیشه‏ای متعالی است که به جنگ‏ها، کشت و کشتارها و وحشی‏گری‏های کور خاتمه دهند تا با این همه دستاوردهای علمی بتوان از تهاجم ریزگردهای خفقان‏آور و گرم شدن زمین پیشگیری کرد و زندگی را به گونه دیگری در جوامع هدف دید.

در غیر این صورت بهشت زمین به جهنمی تبدیل خواهد شد که برزخی هم به دنبال نداشته باشد و همه بهترین راه گریز از این مخمصه‏های بزرگ را مرگ بدانند.

آیندگان که در به وجود آمدن چنین شرایط ناهمسازی هیچ دخالت و گناهی ندارند و در هیچ‌یک از این جنایات تاریخی سهیم نیستند، چرا باید به چنین عقوبتی گرفتار آیند؟

جهان بشریت در برابر این سؤالات چه پاسخی دارند؟ دانشمندان و صاحب‏نظران محیط‏ زیست، پزشکان و مخترعین و مکتشفین و نویسندگان و هنرمندان بزرگ که جوایز علمی و ادبی را از آن خود می‏کنند چه نقشی در تغییر رویه دولتمردان جنگ‏طلب کنونی دارند؟

آیا زمان آن نرسیده که همه فریاد بزنند، جنگ بس است؟

آیا صلح مسلح که زمینه‏ جنگ‏های اتمی آینده را فراهم می‏کند قابل پذیرش است؟

آیندگان چشمداشت زیادی ندارند، حداقل آنکه می‏خواهند هوای سالم، تن سالم، روح سالم و امنیت داشته باشند.

بشریت امروز به کدام روسپیدی طمع بهداشت دارد؟

وقتی به قول شاعری خوش‏ذوق: در جریده چندان ورق سیاه دارد؟ بگذاریم و بگذریم که آنچه البته به جایی نرسد فریاد است.

*محمد عسلی

عصر مردم