غدیر آیینه جهانی شدن امامت است
به گزارش شیرازه، غدیر آیینه جهانی شدن امامت است. پیامبر اسلام (ص) در آن غدیر به یاد ماندنی دو چیز را برای امت خود به یادگار گذاشتند؛ قرآن و عترتشان یعنی اهل بیت پیامبر ؛ در همان روز رسول خدا به فرمان پروردگارش امامت را با علی معنا کرد.
روزی که عهد غدیر را شکستند، جرأت پیدا کردند در خانه علی را آتش بزنند و پهلوی ناموس الهی، بانوی دو عالم را بشکنند وگرنه هرگز نمی توانستند زهرای مرضیه را در اوج جوانی آنگونه به شهادت برسانند.
اگر پیمان غدیر را نقض نکرده بودند چگونه می توانستند 25 سال امیرالمومنین را خانه نشین کنند؟
آری اگر عهد غدیر را زیر پا نمی گذاشتند چگونه می توانستند دردانه های آل کساء حسن و حسین را اینگونه به شهادت برسانند؟
در آن زمانی که همگان سر بر آستان امانت و صداقت پیامبر خدا می ساییدند چه شد که ولایت امیرش را رد کردند و این صحرای بلا را به پا کردند؟
مگر نه اینکه رسول خدا در غدیر خم همگی را از خیانت به علی ترسانده بود و محبوبین امیر را مژده داده بود؟
چه شد که جا پای علی نگذاشتند، صراط مستقیم الهی را به بیراهه و ضلالت مشتی زر اندوز دنیا طلب شهوتران فروختند؟
چه شد آن همه خطابه نتیجه اش نادیده انگاشتن ولایت امامی روشن تر از خورشید بود و انزوای 25 ساله امیر بی همتای بشریت؟
ولی خدا، اهل بیتش را که عرشیان و فرشیان به میمنت قدومشان به عرصه وجود پا گذاشته بودند را به قربانگاه نادانی و جهالت کوردلانی برده بود که اگر حکایت غدیر به نسیان سپرده نمی شد اینگونه رقم نمی خورد.
اگر مردم پیرو غاصبان ولایت و امامت نبودند آنی و کمتر از آنی از دوری ولی و امیر خود تاب نمی آوردند.
آه از آن دشنه ای که غدیر را منکر شد و عرش و فرش را با شکافتن فرق امید به لرزه درآورد...
آه از آن حرص و آزهایی که علی را شاهد به خون غلتیدن یاس 18 ساله اش کرد…
آه از آن شب هایی که آل الله در غربت سپری می کردند و بوزینگان به پایکوبی و جشن های مستمر سرگرم بودند…
از آن پس تاکنون و تا قیام منتقم خون سید و سالار شهیدان، مداوم بر اسلام و اسلامیان ستم روا شده و می رود…
آخر مگر می شود این همه مصیبت را فهمید و آسوده بود؟
هیهات…
غدیر و عاشورا همواره در حال تکرار هستند تا عبرتی باشد برای بشریت و صاحبان زر و زور!
درغدیر و عاشورا امام نادیده انگاشته شد؛ و غارتگران امامت با آن همه بلا از غدیر تا عاشورا داغی ابدی بر پیشانی تاریخ گذاشتند.
اکنون آخرین امام در عصر ما مغفول واقع شده و ما کوردلان زمانه با بانگ الرحیل غدیر و عاشورا هم بیدار نشده ایم و همچنان خورشید به این روشنی را در غیبت نگاه داشته ایم…
ما را چه می شود؛ پس از این همه رنج که بر آل الله روانه شد بیدار نشده ایم و امام غریبمان را در محنت سیاه دلی مان پنهان کرده ایم و حتی توان فریاد زدنش را نداریم؟؟؟
چه کوتاه بود فاصله بالا رفتن دست علی و بالا رفتن سر حسین در وادی کرب و بلا؛ آن دنیا پرستان فکر می کردند دنیا تمام ناشدنی است و لذت های حرامشان ابدی!!!
مگر آنها ناله شیطان در غدیر را نشنیده بودند؟
چه شده بود که تنها مردهای زمین پر نکبت کوفه تنها نخل های ایستاده اش بود، نخل هایی که همگی غربت علی و آلش را نظاره گر بودند…
و اینک مردهای روزگار ما کجایند؟
در عصر جاهلیت مردم دخترانشان را زنده به گور می کردند؛ اکنون مردان دخترانشان را بزک کرده و برای سیر کردن چشم شهوت رانان به خیابان ها می فرستند…
بیراه نیست در شهر کوران دشنام دادن به روشنی و ستاییدن تاریکی!
به راستی که چه خوب گفت سید شهیدان اهل قلم مرتضی آوینی که جاهلیت ریشه در درون دارد؛ شیطان جاذبه های دنیایی را زینت می دهد تا آدمی زاده را بفریبد اما این فریب ریشه در نفس تو دارد، شیطان تنها آنچه که در نفس توست را زینت می بخشد.
آیا زمان آن فرا نرسیده انقلابی از درون خویشتن خویش رقم بزنیم، بت وجودمان را بشکنیم و امام خود را در این وادی غریب دریابیم؟
باید بدانیم صحرای بلا به وسعت همه تاریخ است و ماندن در صف اصحاب عاشورایی امام عشق تنها با یقین مطلق ممکن است.
این نبرد مرد میدان می طلبد، گر مرد رهی بسم الله...
