به گزارش شیرازه به نقل از ارسن نیوز، حضرت علی ابن حمزه(ع)، نوه حضرت امام موسی کاظم (ع) است و حرم او از مزارات مقدس و پراحترام  استان فارس و شهر شیراز است.

در این آستان امامزاده جلیل القدر حضرت علی بن حمزه بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب (ع) است که نسب شریفش با یک واسطه به امام موسی کاظم (ع) منتهی می شود.

ایشان نوه امام موسی کاظم (ع) و دارای عموهای بزرگواری چون حضرت امام رضا (ع)، احمد بن موسی (ع) و قاسم بن موسی (ع)می باشد، حضرت (ع)ازشاخه طوبایی است که از شجره طیبه امامت و ولایت روئیده، و منشا شفای دلها و خیر کثیر و برکات عظیم است.

پدر حضرت در شهر ری مدفون است و حضرت شاعبدالعظیم از زائران و علاقمندان حضرت حمزه (ع) است و به همین دلیل حضرت شاه عبدالعظیم(ع) را در کنار این بزرگوار به خاک سپرده اند.

مقبره امامزاده سیدامیرعلی بن حمزه (علیه السلام) در محلی معروف به «مشهد منور امامزاده شهید» در نزدیکی دروازه اصفهان، انتهای خیابان دروازه قرآن شهر شیراز واقع شده است؛ که داراى صحن و حرم بزرگ و زیبایى مشتمل بر صحن و حرم وسیع است.

فضاى باز که وسعتى نزدیک به سه برابر سطح فضاى بسته دارد، به صورت حیاطى کشیده در سمت جنوب ساختمان واقع شده است.

ورودى و بخش‌هاى خدماتى در جهت دیگر حیاط قرار دارند. فضاى بسته مجموعه نیز خود از دو بخش تشکیل شده است، اول فضاى چلیپایى شکل (چهارصفه) مرکزى است که قسمت اصلى بنا محسوب مى‌شود و دوم، اتاق‌ها و ایوان‌هاى کوچکى که ورود به فضاى اصلى از داخل آنها صورت مى‌گیرد. بناهاى دیگرى که در طرف دیگر صحن ساخته شده‌اند، جدیدالتأسیس هستند.

فضاى اصلى بنای بقعه امامزاده آیینه‌کارى شده است، دربهاى منبت‌ کاری و پنجره‌هاى گره چینى شدهٔ‌ نفیس، بخش دیگرى از تزئینات مجموعه محسوب مى‌شوند.

بر روى مرقد مطهر ضریحى از چوب، خاتم و فولاد قرار دارد. در بالاى دهلیز ورودى حرم قطعه سنگى سرخ فام نصب گردیده و بر آن به خط ثلث شیوا و به خط ابراهیم سلطان فرزند شاهرخ تیمورى جملاتى نوشته شده است.

بناى ساختمان اصلى بقعه در زمان عضدالدوله دیلمی احداث گردید، بنا به روایات تاریخی قبر وی نیز در جوار حضرت است.

و در دوره‌هاى تیمورى، صفویه، زندیه، در تاریخ 1274هـ.ق در زمان ناصرالدین شاه قاجار به همت طهماسب میرزا (مؤیدالدوله) تعمیر گردیده است و دورۀ معاصر مکرر بازسازى و تعمیر شده است و از معدود بناهای بجامانده از عهد دیلمیان در شهر شیراز است و گنبد آن به طرز ماهرانه و ظریف بنا شده که در نوع خود بی نظیراست.

از آثار ویژه این بنا کتیبه سنگی به طول سه متر به خط ابراهیم سلطان فرزند شاهرخ تیموری است، همچنین  کتیبه هایی به خط هنرمند ارسنجانی، استاد محمد نعمتی در دیوارهای داخلی این حرم نصب شده است.

ضریح خاتم کاری و قلمزنی شده منحصربفرد حضرت نظرهر بیننده ای را به خود جلب می کند. درب منبت کارى ورودی این بقعه قدیمى و بسیار زیبا است.

در اطراف بنا در گذشته قبرستان وسیعى قرار داشته که در دورهٔ‌ معاصر به هنرستان صنعتى و باغ ملى تبدیل گردیده است.

علمای انساب از جمله ابونصر بخاری- شیخ شرف عبیدلی و ابوالحسن عمره در قرون سه الی پنجم هـ. ق نوشته اند که حضرت علی ابن حمزه (ع) فرزندی نداشته است، شاید کمتر امام زاده ای باشد که علمای انساب و بزرگان رجال تصریح به محل دفن او در مکان خاصی نموده باشند، متأسفانه درباره اکثر مزارات مشهور ایران چند نقل قول وجوددارد، خوشبختانه درباره حضرت علی ابن حمزه بن موسی الکاظم(ع) اتفاق واجماع علمای انساب بر این است که وی در این مکان مقدس آرمیده است.