میلاد روحی، محقق طرح از فیلم‌های خوراکی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین مواد بسته‌بندی زیست‌تخریب‌پذیر یاد کرد و دراین‌باره گفت: بیوفیلم‌های بر پایه‌ پلیمر سنتزی معمولاً استحکام، قابلیت نگهداری و کاربرد بیشتری نسبت به انواع طبیعی دارند. در بین پلیمرهای سنتزی، انواع آب‌دوست آن‌ها به دلیل استفاده از حلال‌های قطبی، ارزان‌تر و کم‌خطرتر هستند و آلودگی کمتری برای محیط‌زیست ایجاد می‌کنند. به‌علاوه، این‌گونه پلیمرها معمولاً خوراکی بوده و قابلیت زیست‌تخریب‌پذیری بیشتری دارند. در طرح حاضر، روش‌های جدیدی برای بهبود کارایی و عملکرد این پلیمرها در بسته‌بندی مواد غذایی با بهره‌گیری از نانوبلورهای سلولز معرفی شده است.
 
وی در ادامه افزود:‌ افزودن نسبت خاصی از نانوبلورهای سلولز و اصلاح ساختاری این پلیمر موجب بهبود چشمگیر خواص مکانیکی، حرارتی و ماندگاری فیلم حاصل می‌شود.
 
روحی با ارائه توضیحاتی دقیق‌تر در خصوص اصلاح ساختاری این فیلم پلیمری گفت: رشته‌های نانوبلور سلولز به دلیل مقیاس‌های دو بعدی بسیار ریز نانو، نسبت سطح به حجم بسیار زیادی در محیط ارائه می‌دهند که باعث تشکیل تعداد زیادی پیوند هیدروژنی با مواد هیدروکسیلی اطراف خود می‌شوند. علاوه بر این، شبکه‌ای کردن شاخه‌های هیدروکسیلی نانوبلور سلولز با پلی ونیل الکل، باعث پایداری بیش‌ازپیش این پیوندها خواهد شد.
 
این محقق در رابطه با جنبه‌های اقتصادی این طرح اظهار کرد: اصلاح ساختار این پلیمر با استفاده از روشی ارزان و ساده صورت گرفته است. همچنین درون ساختار این پلیمر از یک رنگ با خواص آنتی‌اکسیدانی استفاده شده که این موضوع منجر به کاهش فساد شیمیایی مواد غذایی درون بسته‌بندی می‌شود.
 
بر اساس اعلام ستاد نانو، این طرح در قالب رساله‌ دکترای میلاد روحی و با راهنمایی دکتر سید هادی رضوی و دکتر محمدعلی ابراهیم‌زاده موسوی از دانشگاه تهران انجام‌شده است.
 
این پایان‌نامه که با شرکت تعاونی دانش‌بنیان نانونوین پلیمر در حال انجام است، تحت عنوان پایان‌نامه‌ موردنیاز صنعت به تأیید داوران ستاد ویژه‌ توسعه‌ فناوری نانو نیز رسیده است.