شیرازه

صدایی نبود، تنها نگاه بود و تلاش دست ها و لب هایشان برای فهماندن آنچه می خواستند. هریک چیزی می گفت. چیزی می خواست. بغض در گلو و دانه ی اشکی حلقه زده در چشمانشان خبر از داغی بر دل داشت. هرچه می شنیدم، فریاد بود؛ اما در اوج بی‌صدایی.