شیرازه

وارد روضه منوره می‌شود و چشمش به ضریح روشن و شبنمی که پشت پلکش خیمه زده بود باران می‌شود و می‌بارد و همه غبارهای دلش را می‌شوید و می‌برد که می‌برد.