به گزارش گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «شیرازه»، باتوجه‌به تقارن خجسته آغاز سال ۱۴۰۴ با نام مبارک حضرت علی علیه‌السلام، ازاین‌پس بامدادان را با انوار قدسی نهج‌البلاغه منور می‌سازیم.

در حکمت ۶۳ نهج‌البلاغه آمده است:

«الشَّفِیعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ»

«شفاعت‌کننده چونان بال و پر درخواست‌کننده است».

شفاعت بر دو گونه است: تکوینی و تشریعی؛ شفاعت تکوینی آن است که موجودات قوی‌تر این جهان به موجودات ضعیف‌تر برای پرورش و تکامل و نموّ کمک کنند، تابش آفتاب، ریزش باران و وزش نسیم نوعی شفاعت در عالم تکوین نسبت به پرورش گیاهان است.

باغبان نیز در حدّ خود در مورد گیاهان و درختان شفاعت می‌کند و این‌گونه شفاعت دامنه وسیعی در جهان هستی دارد. در عالم تشریع نیز انسان‌هایی که در درگاه خدا مقرب‌ترند افراد ضعیف و آلوده به گناه و وامانده در راه را کمک کرده آنها را به سرمنزل سعادت می‌رساند.

به‌یقین هر دو نوع شفاعت هنگامی مؤثر واقع می‌شود که در شفاعت شونده قابلیت و لیاقت لازم وجود داشته باشد وگرنه به یک‌دانه فاسد گیاه هر قدر آفتاب بتابد و باران ببارد و نسیم بوزد گیاهی از آن نمی‌روید و همچنین انسانی که رابطه خود را با شفیعان به‌کلی قطع کرده شفاعت شافعان نفعی به حال او نخواهد داشت.

این که امام در گفتار حکیمانه بالا می‌فرماید: شفاعت‌کننده بال و پر طلب کننده است واقعیت مسلّم عقلی و نقلی است، همان‌گونه که هیچ پرنده‌ای بدون بال و پر نمی‌تواند پرواز کند بسیاری از طلب‌کنندگان نیز بی‌بال و پر شفاعت پرواز در آسمان قرب خدا برای آنها غیرممکن است.

این جمله کوتاه در واقع هم اشاره‌ای به فلسفه شفاعت و هم مفهوم و معنای آن و هم شرایط شفاعت‌کننده و شفاعت شونده دارد. پرنده باید همه چیز او کامل باشد تا بعد از رویش بال و پر بتواند پرواز کند و استفاده از بال و پر برای پرنده عیب نیست، بلکه افتخار است و عالم اسباب در جهان هستی در واقع چهره‌هایی از همین شفاعت است.

در عالم تشریع نیز گاه معصومان و پیشوایان بزرگ شفاعت می‌کنند، گاهی علمای دین و شهدا و صالحان و زمانی اعمال خوب انسان‌مانند نماز و روزه و جهاد او با دشمن یا با نفس سبب شفاعتش می‌شود.

درهرحال شفیع به منزله بال و پر محسوب می‌شود. برای توضیح بیشتر در مورد حقیقت شفاعت و آثار و شرایط آن به جلد اوّل تفسیر نمونه ذیل آیه ۴۸ سوره «بقره» مراجعه فرمایید.

انتهای خبر/