شیرازه، خصوصی‌سازی از پرحاشیه ترین برنامه ها در اقتصاد ایران است؛ از زمان آغاز بکار سازمان خصوصی سازی و کاهش تصدی گری دولت و واگذاری شرکت های دولتی به بخش خصوصی 15 سال می گذرد اما هنوز هیچ خصوصی سازی واقعی صورت نگرفته است.

دولت یازدهم از منتقدان جدی نحوه واگذاری ها در دولت قبل بود و خصوصی سازی دولت دهم را «خصولتی» می نامید اما وقتی نوبت به خودش رسید سرعت خصوصی سازی را به کمترین میزان خودش رساند. حتی آن ها در لایحه برنامه ششم، رسما خواهان توقف خصوصی سازی و انحلال این سازمان شدند.
اما چند روز پیش سازمان خصوصی سازی فهرست شرکت های قابل واگذاری خود را اعلام کرد. این سازمان  با تفکیک بنگاه های قابل واگذاری از شرکت های تابعه خود، نام ۳۳۷ شرکت را در قالب شرکت قابل واگذاری در گروه «یک» و «دو» واگذاری ها منتشر کرد که در میان آن ها نام چند شرکت و مرکز اقتصادی از استان فارس نیز دیده می شود.
جایگاه سوخت خرم بید، 30 درصد سهام پتروشیمی فیروزآباد؛ از شرکتهای زیرمجموعه شرکت مادر تخصصی پشتیبانی امور دام کشور؛ ساختمان اداری بلوار چمران، مهمانسرا خیابان خاک‌شناسی، 3 واحد مهمانسرا شیراز گلدشت معالی‌آباد، انبار کیلومتر 20 فسا به شیراز، انبار کیلومتر 5 جاده شیراز به اصفهان، سردخانه بلوار مدرس شیراز، کشتارگاه آباده. همچنین از شرکتهای زیرمجموعه شرکت مادر تخصصی ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی ایران؛ 20 درصد سهام شرکت پالایش پارس فرآیند شیراز در این فهرست حضور دارند.
در گروه 2 واگذاری های نیز نام چند شرکت از فارس دیده می شود. از شرکتهای زیرمجموعه شرکت مادر تخصصی بازرگانی دولتی ایران؛ سیلوی داراب و سیلوی قدیم شیراز در این فهرست قرار دارد. واگذاری 49 درصد سهام عمران و مسکن سازان استان فارس و 100 درصد سهام تولید نیروی برق فارس (مشتمل بر نیروگاههای شیراز، بوشهر و کنگان) از دیگر شرکت هایی است که قرار است به بخش خصوی واگذار شوند.
اما آیا تاکنون در استان فارس خصوصی سازی واقعی صورت گرفته است؟ بهترین پاسخ را باید از کارگرانی شنید که این روزها مقابل استانداری فارس به امید تدبیر دولتمردان اعتدالی تجمع می کنند تا حق و حقوق عقب افتاده آن ها را اعاده کنند. شرکت ها و برندهایی که از آن ها تنها نامی باقی مانده و نشانی نمی توان از آن ها یافت.
تاکنون هر دولتی که سرکار آمده، عنوان کرده  طرفدار بخش خصوصی است و می خواهد دولت را کوچک وچابک کند، اما در عمل این اتفاق نیفتاده است. جدی ترین تصمیم در این باره اجرای سیاستهای کلی اصل ۴۴ بود، اما چرا شکست خورد؟ معلوم نیست چه چیز را واگذار کردند؟ به که واگذار کردند؟ آیا بخش خصوصی ‌ای که این همه درباره آن صحبت می شود شکل گرفته است؟
متاسفانه آن چه از خصوصی سازی در سال های گذشته دیده شد از این دو مقوله خارج نبود؛ شرکت‌ های ورشکسته که مشتری خاصی نداشتند را به نهادهای عمومی دادند و شرکت‌های خوب و قابل قبول را هم که سرپا و فعال بودند به رفقا و ارگان‌ها و سازمان‌ های وابسته خاص دادند.
آیا این شرکت ها هم سهم اسپانسرهای کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری و باندهای قدرت و ثروت خواهد شد یا واقعا به مردم واگذار می شود؟! آیا خصوصی سازی نمایشی تمام می شود؟
فعلا که دور دست گروهی است که یک شبه صاحب بانک می شوند و با پاداش های میلیونی مقابل دوربین های تلویزیون بخاطر مشکلات مردم بغض می کنند!