شیرازه، فراشبند شهری درجنوب استان فارس با جمعیت 70 هزار نفر. می گویند در سال های بسیار دور خانی در این منطقه حکومت می کرد که سه سکه نقره را به عنوان مالیات برای هر اصله نخل تعیین کرده بود و یک نفر فراش را مامور جمع آوری آن. مردم از ظلم و ستم خان به ستوه آمده بودند و روزی فراش را به نخلی بستند و او را تا سر حد مرگ کتک زدند. ازآن پس این محل به فراشبند مشهور می شود ( یعنی جائی که فراشِ خان را به بند کشیدند و او را تنبیه کردند) حالا اما پس از گذشت قرن ها، در عصر پیشرفت و تکنولوژی این محرومیت است که مردم فراشبند را به بند کشیده و موجب شده تا این منطقه از قافله رشد و توسعه عقب بماند.

بیش از 13 سال است که فراشبند به شهرستان ارتقا یافته اما شاخص ها، امکانات و زیرساخت های آن هنوز در حد یک شهرستان نیست به گونه ای که بر اثر بی توجهی دولت ها، استعدادهای نیروی انسانی کارآمد و منابع خدادادی این شهر با وضعیت فعلی آن به هیچ وجه همخوانی ندارد.

غیر از پالایشگاه آغاردالان هیچ صنعت و کارخانه ای در این شهرستان دیده نمی شود. حتی از این پالایشگاه هم جز نامش چیزی نصیب مردم این شهر نمی شود. سال ها پیش، غلامرضا آقا زاده وزیر نفت وقت دولت در جریان مراسم افتتاح طرح گاز طبیعی آغار و دالان برای مردم فراشبند سخنرانی کرد. مردم از این وزیر یک خواسته بیشتر نداشتند؛ نام پالایشگاه از فیروزآباد به فراشبند تغییر یابد. البته بعدها همین درخواست اجابت شد.

 مردم فکر می کردند با نامگذاری پالایشگاه به نام شهرشان تعهداتی برای وزارت نفت در جهت خدمت رسانی به مردم منطقه ایجاد می شود اما این انتظار دقیقا با عمر تاسیسات پالایشگاه برابری می کند! متاسفانه به جای واحدهای فرآوری گاز در منطقه ای که از لحاظ زیرساختی آماده بود خط لوله احداث شد و امید مردم را ناامید کرد. بی توجهی شرکت نفت به مردم این شهر به این جا ختم نشد و در طول همه این سال ها، دریغ از ساخت  پروژه های عام المنفعه برای مردم فراشبند!

وقتی رئیس دولت نهم به این شهر آمد، مردم یکصدا فریاد می کشیدند؛ احمدی دلاور پتروشیمی بیاور! اما فقط یک تابلو زنگ زده در بیابان برهوت نصیب مردم رنج کشیده فراشبند شد.

از سویی سالهاست جوانان این منطقه در پیچ های تند گردنه خرقه تسلیم مرگ می شوند و مشخص نیست جاده جدید فراشبند- فیروزآباد چه زمانی به بهره برداری می رسد.

مصیبت های شهر 250 شهیدی تنها به بدعهدی مسئولان مختصر نمی شود. در سال های اخیر سایه شوم خشکسالی باعث شد تا دیگر خبری از مزارع سر سبز گندم نباشد. نخل ها دیگر آن استواری همیشگی را ندارند و یکی یکی جان می دهند و شیشه عمر چاه های فراشبند به شدت ترک خورده است به گونه ای که امروز مردم این شهر حتی برای آب خوردن با مشکلات جدی مواجه هستند. بیش از 20 روستای این شهرستان با تانکر آب رسانی می شود.

تا همین چند سال پیش، مردم این شهر از داشتن حتی یک درمانگاه نصفه و نیمه محروم بودند و از سال 91 بیمارستان امام هادی (ع) فراشبند با ظرفیت 24 تخت، و بخش‌هایی مانند مراقبت‌های ویژه، جراحی، اتاق عمل، اورژانس، اتاق زایمان و درمانگاه افتتاح شد. در شرایطی که انتظار می‌رفت این بیمارستان بتواند پاسخگوی نیاز بخش زیادی از بیماران این شهر باشد دور بودن بیمارستان از مرکز شهر و کمبودهای تجهیزاتی آن در کنار نبود یک درمانگاه مجهز و شبانه روزی وضعیت بسیار بدی را برای مردم صبور، سخت کوش و نجیب فراشبند رقم زده است. غیر از این که پزشک های متخصص پای به این شهر نمی گذارند، کمبود برخی تجهیزات تشخیصی حسابی مردم را کلافه کرده است. تا مدت ها مردم برای داشتن دستگاه سونوگرافی انتظار کشیدند. وقتی این دستگاه به هزار مشقت خریداری شد متخصص رادیولوژی نبود که از آن استفاده شود و مردم مجبور بودند برای یک سونوگرافی ساده فاصله 70 کیلومتری فیروزآباد یا 100 کیلومتری کازرون را با آن همه خطر طی کنند.
نوبت گیری برای سونوگرافی اما داستان تلخ تری دارد و فقط 2 روز در هفته پزشکی از شیراز برای کار با این دستگاه به بیمارستان می آید و 70 هزار مردم منطقه برای نوبت، حداقل 2 ماهی در لیست انتظار می مانند! اخیر رئیس دانشگاه علوم پزشکی از این بیمارستان و سایر طرح های بهداشتی فراشبند بازدید کرده و وعده کرده مشکلات را حل می کند.

«ما می خواهیم اگر کسی در خانواده مریض شد آن خانواده بیش از رنج مریض داری رنج دیگری نداشته باشد» رهبر معظم انقلاب این را از مسئولان می خواهد. چقدر فاصله است بین این کلام رهبری و وضعیت بیماران شهرستان فراشبند؟ شیراز در این عرصه هر روز می درخشد و انتظار این است که شهرستان ها هم به شیراز برسند. 10 روز دیگر انتخابات است و همین مردمی که برای یک سونوگرافی از شب قبل جلو درب بیمارستان می خوابند باید رای دهند.