به گزارش شیرازه،  با بررسی جریان های سیاسی کشور پس از انقلاب به ویژه از زمانی که دولت کارگزاران سازندگی برروی کارآمد، می‌شود گفت نظام اقتصادی کشور عموماً متأثر از اقتصاد لیبرالی و سرمایه‌داری و با رویکرد خصوصی‌سازی، آزادسازی و حداقلی کردن دخالت دولت تأکید داشته و دیدگاه‌های آنان با رفتارهای نهادهای مالی و اقتصادی بین‌المللی هماهنگی داشت

 کارشناسان زیادی نیز بارها گفته اند که ریشه‌ی مشکلات اقتصادی بعد از جنگ، به سیاست تعدیل اقتصادی دولت کارگزاران برمی‌گردد که همین سیاست‌ها باعث شده عدالت به پای توسعه اقتصادی ذبح شود  و امروز کشور به واسطه افرادی که ثروتهای هنگفتی را در این مسیر کسب کرده‌اند به مؤسسات مالی خارجی وابسته شویم .

تفکر اقتصادی کارگزارانی ها در طول هشت سال مدیریت دولت سازندگی به خوبی در سیستم اقتصادی کشور ریشه دواند و بعدا دولت اصلاحات که هیچ برنامه ای برای اداره  امور کشور نداشت نیز از همین دیگاه اقتصادی بهره برد .

با روی کارآمدن دولت آقای احمدی نژاد و با وجود کنارگذاشته شدن چهره‌های اصلی اقتصاد کارگزارانی اما تغییری در ساختار اقتصادی کشور به وجود نیامد چرا که  ظرف 16 سال کشور با تفکرات اقتصاد لیبرالی مدیریت شده بود و کادر اقتصادی کشور نیز با این نوع نگاه تربیت و رشده کرده بودند.

دولت روحانی نیز اگرچه دیدگاه و برنامه تازه‌ای در زمینه اقتصاد نداشت اما به ناچار باید اقتصاد لیبرالی که وارث آن شده بود را برمی‌گزید و با توجه به اینکه قرابت دیرینه ای با کارگزارنی ها داشت، شخصیت های اقتصادی دولت اصلاحات و جریان کارگزاران را دوباره بر سر کار آورد.

با این سابقه اقتصادی کشور می‌شود گفت با گذشت قریب به 4 دهه از انقلاب اسلامی، نظام اقتصادی حاکم، هیچ قرابتی با نظام اقتصاد اسلامی پیدا نکرده است بلکه روزبه‌روز با دیدگاه لیبرالی توسعه و رشد پیداکرده است، برای همین است که معیشت عموم جامعه آنچنان که باید، بهبود نیافته است.

حالا اما اعتدالی‌ها برنامه دارند تا با همان رویه‌ی سابق بیش از پیش وضعیت اقتصادی را جامعه را تضیف کنند.

در موضوع انتخاب شهردار تهران، حسین مرعشی از چهره های کارگزاران که کاندیدای شهرداری تهران است سعی دارد کمک کند تا محمدعلی نجفی را به ساختمان خیابان بهشت برساند.

مرعشی در یکی از جلساتی که برنامه هایش برای شهرداری تهران را به شورای شهر تهران ارایه می‌داد، راه برون رفت تهران از مشکلات مختلف را به ویژه مهاجر پذیری این کلان شهر را اینگونه بیان کرده است: " زندگی در تهران باید گران شود، از سیاستهای روشن این است ولى اگر به مردم بگویید که این یک سیاست اجرایی است، نمیپذیرند و مى گویند هنوز نرسیده میخواهند  هزینه های زندگى را افزایش دهند، اما چاره‌ای نیست."

مطمئنا آقای مرعشی و همفکران ایشان خوب می‌دانند با گران شدن زندگی تهران مهاجرت معکوس رخ نخواهد داد و هزینه ایجاد شده برروی زندگی تهرانی‌ها بر هزینه تمام شده‌ی زندگی در شهرستانها و حتی روستاها ها تاثیر مستقیم خواهد داشت.

این مسئله البته بسیار طبیعی است چون بازار مرکزی کشور در تهران است، و تهران نشین‌ها به ناچار گرانی تحمیل شده بر زندگی‌شان را از طریق همین بازار بزرگ جبران خواهند نمود.

نگارنده معتقدم این طرح اگرچه به ظاهر پشتوانه فکری ندارد و دم دستی‌ترین راه به نظر می‌رسد اما سیاستی اقتصادی است که قبلا هم با عناوین دیگری تزریق شده است. چنانچه قبلا کارگزارانی‌ها معتقد بودند عده‌ی معدودی باید ثروت جامعه را به دست بگیرند تا بتوانند آن را خوب مدیریت کنند و همین موضوع سبب شد تا کسب و کار و تولید در جوامع روستایی وشهرنشینی تضعیف شده و مردم برای سرپا نگه داشتن اقتصاد خانواده به کلان شهرها روی آورند و امروز مدیریت کلان شهرها به بحران تبدیل شود.

شاید فکر کنیم دم دستی‌ترین راه و بدون پشتوانه فکری همین راه‌حلی باشد که آقای مرعشی ارایه کرده است، و برنامه‌ای برای آن ندارد اما اینطور نیست، قراراست اقتصاد لیبرالی و سرمایه‌داری گام‌های بلندتری در نظام جمهوری اسلامی ایران بردارد.

*مجید قاسمی فعال رسانه ای کازرون

منبع: کازرون خبر