به گزارش شیرازه، این قهرمانی پایان یک آرزوی دور و دراز بود. آرزویی که نزدیک به یک قرن منتظرش بودیم و در نهایت بعد از گذشت 83 دوره از رقابت های وزنه‌برداری قهرمانی جهان به بار نشست.

ایستادن بر بام وزنه‌برداری دنیا آن هم در خاک آمریکا لذتی فراتر از توصیف دارد. طلسمی که وزنه‌برداری ایران بعد از گذشت قریب به یک قرن به افتخار آن نایل شد تا در تالار افتخارات وزنه‌برداری ایران مقام قهرمانی دنیا نیز ثبت شود. رویدادی که در تمام 82 دوره قبلی با وجود شایستگی های فراوان و برخورداری از ستاره های ریز و درشت هرگز به آن دست نیافته بودیم اما در آناهایم سرانجام دست ایران به جام زرین رسید تا طلسم دیرپا شکسته شود و نام ایران نیز در ردیف قهرمانان وزنه‌برداری جهان قرار بگیرد.

تیم ایران با 5 مدال طلا 3 نقره و 6 برنز و 509 امتیاز با شایستگی بر سکوی قهرمانی ایستاد اما نباید فراموش کنیم این قهرمانی در حالی بدست آمد که 10 کشور مدعی درجه اول وزنه برداری جهان شامل کشورهای روسیه، قزاقستان، چین، بلاروس، ارمنستان، آذربایجان، مولداوی، اوکراین  و ترکیه به دلیل مشکلات دوپینگ و کره شمالی (به دلیل عدم صدور ویزا) از حضور در این رقابت ها محروم بودند و اگر محرومیت این مدعیان نبود، چه بسا که قهرمانی ایران به این آسانی میسر نمی شد.

درخشش وزنه برداران ایران در اوزان سنگین وزن و شکستن یک رکورد جهانی و کسب 14 مدال دلیل اصلی این قهرمانی بود. اما این درخشش و این قهرمانی سایه و روشن های مهمی داشت که هرگز نباید زیر هیاهوی ناشی از قهرمانی از یاد برود.

مدال تاریخی از دست رفت

شاید یکی از بزرگترین اشتباهات و نقاط تاریک تیم ایران در آناهایم عدم حضور وزنه بردار سبک وزن در تیم اعزامی بود. در حالیکه با توجه به غیبت 10 کشور و البته عدم شرکت چندین وزنه بردار سرشناس این فرصت مهیا بود که در سبک وزن نیز با اعزام نفرات شاخص خود شانس خود را برای مدال آوری بیازماییم، کادر فنی جوان تیم ملی و شورای فنی در اقدامی عجیب از اعزام وزنه بردار در اوزان پایین صرف نظر کرد تا این فرصت تاریخی از ایران گرفته شود.

مجید عسکری وزنه‌بردار سبک وزن ایران در دسته 69 کیلوگرم بی تردید مهمترین و باتجربه ترین وزنه بردار سبک وزن ایران محسوب می‌شود که با چندین مدال آسیایی و رده های سنی می توانست مسافر آناهایم باشد و بدرخشد اما فدراسیون وزنه برداری این فرصت را از او دریغ کرد تا شانس کسب یک مدال تاریخی جهانی در دسته سبک وزن را از دست بدهیم. این افسوس وقتی بیشتر شد که رقابت های دسته 69 کیلوگرم برگزار شد و رکوردهای بدست آمده به گونه ای رقم خورد تا مسجل شود عسکری در صورت حضور روی تخته آناهایم می توانست به راحتی روی یکی از سکوهای سه گانه قرار گرفته و مدال خوشرنگ جهانی را به سینه بزند.

عسکری در آخرین رکوردگیری تیم ملی که در اردوی بابلسر برگزار شد، 143 کیلوگرم در یکضرب، 179 کیلوگرم در دوضرب و مجموع 322 کیلوگرم را ثبت کرد، رکوردهایی که معادل با مدال جهانی بود. چرا که در آناهایم سکوهای سهگانه بدین ترتیب تقسیم شد: جئون سیک وون از کره جنوبی 148 (یکضرب)، 178 (دوضرب) و 326 (مجموع) مدال طلا/ تیرات بونسیک از تایلند 147 (یکضرب)، 174 (دوضرب) و 321 (مجموع) مدال نقره/ برناردین کینگ ماتام از فرانسه 141 (یکضرب)، 177 (دوضرب) و 318 (مجموع) مدال برنز.

مقایسه رکوردهای ثبت شده قهرمانان سه گانه دسته 69 کیلوگرم با رکوردهای عسگری نشان می دهد که عسکری می توانست برنز یکضرب، طلای دوضرب و نقره مجموع را کسب کند و وزنه برداری ایران را بعد از نیم قرن و درخشش تاریخی محمد نصیری نابغه سبک وزن وزنه برداری ایران و جهان، صاحب مدال جهانی کند اما با کج سلیقگی کادر فنی و شورای فنی این فرصت تاریخی از دست رفت.

شکست ورزشکارسالاری

بی تردید بزرگترین ناکام وزنه برداری ایران در رقابت های جهانی کیانوش رستمی بود؛ قهرمان جهان و المپیک و رکورددار جهان و المپیک که در طول یک سال اخیر مهمترین سوژه وزنه برداری ایران بوده و با مخالف خوانی‌ها و عصیانگری‌هایش خود را به عنوان تافته جدا بافته وزنه برداری معرفی کرده. ساز مخالف کیانوش از روزهای قبل از المپیک شروع شد که هرگز تن به برنامه سجاد انوشیروانی سرمربی وقت تیم ملی نداد و تاکید کرد که تنها و با برنامه خودش تمرین می‌کند و مماشات فدراسیون وزنه‌برداری نیز به این آتش دامن زد.

قهرمانی کیانوش در ریو و مدال زرین در المپیک نیز سبب شد که کیانوش خود را برنده و فاتح مطلق فرض کند و پس از المپیک رسما اعلام کند دیگر در اردوها حضور نخواهد یافت و تنها تمرین خواهد کرد. یک عصیانگری آشکار که با مخالفت انوشیروانی سرمربی وقت تیم ملی روبرو شد و وقتی فدراسیون با رویه ورزشکارسالارانه خود طرف رستمی را گرفت، انوشیروانی ترجیح داد تا عطای کار را به لقایش ببخشد و از تیم ملی کناره‌گیری کند.

در تمامی روزهای منتهی به رقابت های جهانی رستمی با برادرش که او را به عنوان مربی خود معرفی کرده بود، خارج از اردو و به تنهایی تمرین کرد و کار تا آنجا پیش رفت که برادر خود را بدون حتی یک روز سابقه مربیگری به همراه کاروان اعزامی به آمریکا برد و نتیجه تمامی این رفتارها را روی تخته آناهایم دیدیم؛ جایی که قهرمان المپیک و جهان در یک اتفاق حیرت انگیز اوت کرد تا ثابت شود بار کج هیچگاه به منزل نمی‌رسد.

رستمی درهمان آغاز کار و در یکضرب قافیه را به پرز شیلیایی واگذار کرد و با 174 کیلو پشت سر او قرار گرفت و مدال نقره را دریافت کردٰ اما اوج شکست کیانوش در حرکت دوضرب بود؛ جاییکه سه بار پیاپی مغلوب دو وزنه 212 و 215 کیلویی شد و از گردونه رقابت‌ها کنار رفت.

در شکست مطلق رستمی البته مصدومیت و انتخاب وزنه های غلط نقش اصلی را داشت. کیانوش که از ناحیه زانوی چپ آسیب دیده بود (البته به گفته خودش)، نیک می‌دانست که یارای مقابله با وزنه بردار آماده شیلیایی را نخواهد داشت و می توانست با انتخاب یک وزنه آسان و معقول مدال نقره خود را قطعی کند تا علاوه بر کسب مدال باارزش نقره جهان، وضعیت تیم ایران را در جدول رقابت ها نیز در شرایط ایده آلی قرار دهد اما با خودخواهی و یکدنگیعجیب و در کورس رقابت نابرابر با پرز، سه وزنه سنگین را انتخاب کرد که با آن پای رنجور مهارش غیرممکن بود تا علاوه بر از دست دادن مدال جهانی، شرایط ایران را برای قهرمانی متزلزل کند. در حالیکه با مهار 12 کیلوگرم بیشتر از وزنه 174 کیلوگرمی که کیانوش آن را در یکضرب مهار کرده بود، به راحتی نایب قهرمان جهان می شد.

شکست کیانوش رستمی شکست تمامیت خواهی و ورزشکارسالاری بود، شکستی که باید رخ می داد تا بساط عصیانگری و ورزشکارسالاری برچیده شود.

 البته رستمی در حالی مدعی مصدومیت از ناحیه زانو شد که قبل از رفتن هم زمزمه این موضوع را روی زبان ها انداخته تا در صورت ناکامی از این حربه بهره‌برداری کند.

نفر دوم این وزن علی میری نیز بسیار پایین تر از حد انتظار ظاهر شد و با مهار 155 کیلو در یکضرب، 193 کیلو در دوضرب و 348 کیلو در مجموع در جایگاه هفتم دنیا ایستاد تا ثابت کند انتخاب او تا چه اندازه اشتباه بوده.

درخشان مثل سهراب

بی تردید روشن ترین نقطه کاروان وزنه برداری ایران در آناهایم دسته 94 کیلوگرم و سهراب مرادی بود. سهراب که چند ماه پیش در رقابت های داخل سالن آسیا رکورد مجموع جهان را شکسته بود و برای حریفان خط و نشان کشیده بود، در این رقابت ها خوش درخشید و برق مدالش همه چشم ها را خیره کرد. مرادی چنان باصلابت و با اقتدار روی تخته حاضر شد که بعد از همان اولین حرکت در یکضرب و مهار وزنه 176 کیلوگرمی همه متوجه شدند که سکوی نخست بدون هیچ رقیبی برای او خواهد بود. سهراب در حرکت دوضرب  بعد از مهار وزنه 220 کیلوگرم و قطعی کردن قهرمانی اش، در حرکت دوم به وزنه 233 کیلو حمله کرد تا بعد از 17 سال رکورد جهان را بشکند و همچنین علاوه بر دوضرب، رکورد مجموع دنیا را که چندی پیش در بازی های داخل سالن آسیا از آن خود رده بود، دوباره ارتقا دهد.

در کنار سهراب، ایوب موسوی نیز خوش درخشید و با انتخاب وزنه های صحیح و با رکورد 171 کیلوگرم در یک ضرب، 214 کیلوگرم در دوضرب و مجموع 385 کیلوگرم 2 مدال برنز دوضرب و مجموع را از آن خود کرد تا یک شب رویایی برای وزنه برداری ایران خلق شود و برای نخستین بار دو وزنه بردار در این دسته روی سکو داشته باشیم. موفقیت موسوی همچنین اهمیت انتخاب نفر دوم را یادآوری کرد که یک انتخاب درست تا چه اندازه می تواند موفقیت آفرین باشد.

سیاه و سفید در 105 کیلو

وقتی کادر فنی در این وزن روی نام محمدرضا براری قهرمان آسیا خط کشید، کمتر کسی تصور می کرد که ایران بتواند با دو وزنه بردار جوان یعنی علی هاشمی و علیرضا سلیمانی در رقابت های جهانی دستاوردی داشته باشد اما آناهایم صحنه درخشش علی هاشمی جوان بود و او در یک رقابت نفسگیر با افریموف ازبکستان موفق شد طلای این دسته را به سینه بزند تا برای نخستین بار در وزن 105 کیلوگرم مدال جهانی داشته باشیم.

هاشمی با مهار 183 کیلوگرم در یکضرب، 221 کیلوگرم در دوضرب و 404 کیلوگرم در مجموع دو طلای یکضرب و مجموع و برنز دوضرب را از آن خود کرد و قهرمان جهان شد تا مشخص شود پیشرفت حیرت انگیزی نسبت به رقابت های قهرمانی آسیا داشته و اعتماد مربیان به او بیهوده نبوده.

هر اندازه که انتخاب هاشمی به جا و درست بود، انتخاب علیرضا سلیمانی جوان اشتباه بزرگی بود که مربیان ایران مرتکب تا مدال دوم این وزن از دست برود. سلیمانی که شاگرد و هم استانی اصغر ابراهیمی مربی تیم ملی محسوب می شود، با نفوذ ابراهیمی انتخاب شد تا محمدرضا براری از ترکیب تیم ملی خط بخورد اما سلیمانی در آناهایم بسیار دور از انتظار ظاهر شد و ثابت کرد تا چه اندازه انتخاب او غلط بوده.

177 کیلوگرم در یکضرب، 215 کیلوگرم در دوضرب و 392 کیلوگرم در مجموع و در نهایت رتبه نازل هفتم، عملکرد نومیدکننده سلیمانی در این رقابت ها بود و مهر تائیدی روی اشتباه کادر فنی در انتخاب وی زد.

این در حالیست که مقایسه رکوردهای سلیمانی با رکوردهای محمدرضا براری ثابت می کند که اگر به جای سلیمانی،براری در آناهایم روی تخته می رفت، بی تردید در وزن 105 کیلوگرم نیز ما سکوی دبل داشتیم و دو مدال کسب می کردیم.

براری در رقابت های قهرمانی آسیا در تاشکند در سال گذشته، 180 کیلوگرم در یکضرب، 221 کیلوگرم در دوضرب و 401 کیلوگرم در مجموع را ثبت کرد و قهرمان شد. امسال نیر در رقابت های قهرمانی آسیا در عشق آباد اگرچهرکوردهای براری اندکی افت کرد و او 177 کیلوگرم یکضرب، 221 کیلوگرم دوضرب و مجموع 398 کیلوگرم را ثبت کرد و دوباره قهرمان شد اما رکوردهای او تحت هر شرایطی از رکوردهای سلیمانی در آناهایم بیشتر است و مقایسه آن با رکوردهای مدال آوران آناهایم نشان می دهد وا تا چه اندازه به مدال جهانی نزدیک بوده و در صورت اعزام می توانست به راحتی و با آمادگی بیشتر و انتخاب وزنه های درست تر مدال آوری کند و سکوی 105 کیلو نیز برای ما دبل شود.

بغض علی‌حسینی و داستان تکراری بهداد در فوق سنگین

همانطور که پیش‌بینی می‌شد و انتظار می‌رفت دسته فوق سنگین آبستن حوادث زیادی بود؛ از بازگشت باصلابت علی‌حسینی بعد از 8 سال تا تکرار داستان‌های ناداوری در المپیک برای بهداد سلیمی.

مدعی این دسته کسب نبود جز لاشا تالاخادزه قهرمان گرجستانی المپیک و جهان که دو زونه بردار کشورمان باید با او رقابت می کردند. همه چیز خوب پیش می رفت هر چند که جو مسابقات علی حسینی را گرفته بود و او نتوانست در حرکات اول و دوم یک ضرب موفق باشد و تا آستانه حذف از مسابقات پیش رفت تا همه نگران شوند اما با مهار وزنه سوم امید را به تیم ایران بازگرداند. سلیمی هم مانند همیشه یک ضرب را مقتدرانه شروع کرد و به نسب رقابت نزدیکی با تالاخادزه داشت هر چند در نهایت مدال نقره به سلیمی و برنز به علی حسینی رسید.

بهداد سلیمی، در نخستین حرکت یک ضرب وزنه 205 کیلویی را مهار کرد. وی در دومین حرکت نیز وزنه 211 کیلوگرمی را بالای سر برد، اما در حرکت سوم در مهار وزنه 216 کیلویی ناکام بود، اما مدال نقره این حرکت را از آن خود کرد.

سعید علی حسینی دیگر نماینده کشورمان در این دسته که بعد از 8 سال دوری به عرصه رقابت ها بازگشته بود، در نخستین حرکت یک‌ضرب موفق به مهار وزنه 203 کیلویی نشد. وی در دومین حرکت نیز در مهار این وزنه ناکام بود تا در آستانه حذف از مسابقات قرار بگیرد، اما علی حسینی در حرکت سوم این وزنه بالای سر بُرد تا در جدول رقابت ها باقی بماند. علی حسینی با این وزنه به مدال برنز دست یافت.

لاشا تالاخادزه قهرمان جهان و المپیک از گرجستان با مهار وزنه 220 کیلوگرمی در سومین حرکت یک ضرب ضمن کسب مدال طلا، رکورد جهان را به میزان 3 کیلوگرم ارتقا داد.

اما شروع ماجرا از حرکت دوضرب بود؛  جایی که علی‌حسینی در نخستین حرکت وزنه 236 کیلویی را مهار کرد. سپس نوبت به بهداد با انگیزه رسید؛ سلیمی برای نخستین حرکت دوضرب وزنه 241 کیلویی را درخواست کرد که موفق به مهار آن هم شد، اما بعد از تایید داوران، هیات ژوری وارد شور شد و این حرکت را قبول نکردند تا اتفاقی که برای این وزنه‌بردار در المپیک ریو رخ داد تکرار شود. وی برای دومین حرکت وزنه را یک کیلوگرم افزایش داد و موفق به مهار وزنه 242 کیلویی شد.

علی حسینی در حرکت دوم نیز موفق به مهار وزنه 243 کیلوگرمی شد. وی برای سومین حرکت وزنه 251 کیلوگرمی را درخواست کرد که در مهار آن موفق بود تا به مدال برنز این حرکت برسد. علی‌حسینی در مجموع نیز با 454 کیلوگرم و کسب مدال نقره به کارش پایان داد.

 نوبت سلیمی بود تا رقابت را جذاب‌تر کند؛ وی در سومین تلاش نیز وزنه 252 کیلوگرمی را به راحتی بالای سر برد و در حالی که 3 چراغ سفید از داوران گرفته بود بار دیگر هیأت ژوری این وزنه را قبول نکرد تا از کسب مدال دوضرب بازماند و به عنوانی بهتر از پنجمی نرسد و از طرفی سکوی دومی‌اش با 453 کیلوگرم به مدال برنز مجموع تبدیل شود.

تالاخادزه با ثبت رکورد 477 کیلوگرم، رکورد مجموع جهان را که با 473 کیلوگرم در اختیار خودش بود، چهار کیلوگرم ارتقا داد. این وزنه‌بردار اهل گرجستان در یک ضرب 220 و در دوضرب 257 کیلوگرم را ثبت کرد.

 هر حال باید دید که آیا واقعا سلیمی مرتکب خطا شده است یا اینکه داوران در خصوص او با توجه به ذهنیت قبلی که دارند سخت‌گیری بیشتری می‌کنند؛ چرا که در مسابقات سایر دسته‌ها شاهد بودیم که وزنه بردارانی که حتی موفق به مهار مناسب وزنه نمی‌شدند به راحتی مورد تایید داوران ژوری قرار می‌گرفتند اما این حس به ما تلقین می شد که شاید داوران با وسواس و نکته سنجی بیش از حد درباره بهداد تصمیم‌گیری می‌کنند.

 در هر حال برای نخستین بار در تاریخ تیم ملی وزنه‌برداری کشورمان ضمن کسب مدال‌های زرین و رنگارنگ با 509 امتیاز موفق به فتح سکوی تیمی مسابقات جهانی شد.