تشکل های دانشجویی نتوانستند برای خود یک هویت تاریخی بسازند/دانشجو دیگر آن نگاهی که می تواند مبدا تحولات باشد ندارد

رحیمی از فعالین دانشجویی می گوید: اگر تشکل های سابق افراد نیرومند و متفکری بودند در معنای جامع آن، امروز شاهد رخوت و رکود حیرت انگیز و تاسف بار فضای دانشجویی کشور نبودیم.

شیرازه، به مناسبت روز دانشجو به سراغ دو نفر از فعالین دانشجویی رفتیم و در مورد موضوعاتی پیرامون دانشجو، دانشگاه و تشکل های دانشجویی گفت وگویی با آنها داشتیم.

علی رضا رحیمی، دبیر جامعه اسلامی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شیراز که اساسا خوب صحبت می کند و جوانی است اهل مطالعه و زهرا حیدری دبیر انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه صنعتی شیراز که دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد رشته ریاضی است.

آنچه که در ادامه آمده گفتگوی شیرازه با این دو فعال دانشجویی است:

تعریف شما از دانشجو و تشکل دانشجویی چیست؟
علی رضا رحیمی؛
دانشجو یک فرق اساسی با دانش آموز دارد و آن اینکه دانشجو به اقتضای هدفی که دارد، دانش مد نظر خود را در هر نقطه ای که باشد می جوید و اساسا وجود تشکل های دانشجویی به این دلیل بوده است که دانشجویان، اقناع نیازهای اساسی خود در عرصه اجتماع و نقش آفرینی در امر اجتماعی را منوط به وجود ساختاری کاملا نهضتی و مکمل ساختارهای اداری و دولتی می دانستند. تشکل دانشجویی در واقع محلی است برای شکل گرفتن فعالیت های مختلف که یک هدف واحد را جستار می کند و ورود تشکل به عرصه های مختلف، اگر هدف اصلی و غایت را به انزوا بکشاند، مردود و باطل است.

زهرا حیدری؛
دانشجو یعنی جوینده علم و دانش؛ کسی که مطالبه گر است و برای رسیدن به آرمان هایش از هیچ چیزی دریغ نمیکند.
تشکل دانشجویی اصلی ترین شاخه فعالیت های دانشجویی بشمار می رود و تشکل های دانشجویی از نیازها و خواسته های درونی دانشگاه ها برآمده اند.

اگر بخواهیم مقایسه ای بین دانشجو و تشکل های دانشجویی سابق و کنونی داشته باشیم به چه نکاتی می توان اشاره کرد.

رحیمی؛
اگر بخواهم به این سوال به نحوی صحیح پاسخ دهم، باید بگویم اگر تشکل های سابق افراد نیرومند و متفکری بودند در معنای جامع آن، امروز شاهد رخوت و رکود حیرت انگیز و تاسف بار فضای دانشجویی کشور نبودیم. منکر این نکته نیستم که میانگین معلومات و میزان مطالعات شان از نسل جدید بیشتر است، اما نباید از یک نکته غفلت نمود. مسئله این است که تشکل ها نتوانستند برای خود یک هویت تاریخی بسازند و خروجی محوری آن ها بسیار بیشتر از نیرومحوری بوده است. در این که پیشینیان جنبش دانشجویی به لحاظ تعداد برنامه ها و کیفیت آن ها از نسل کنونی جلوتر بوده اند، شکی نیست؛ لکن اگر مسئله پرورش نیرو را قوی دنبال کرده بودند، چرا امروز جنبش های دانشجویی به فلاکت افتاده اند؟ چرا فضای غالب در دانشگاه ها به سمت لمپنیسم تمایل دارد؟ منکر مضرات عصر فناوری اطلاعات و ارتباطات نیستم، اما امر پرورش نیرو آن گونه که باید جدی تلقی نشد.

حیدری؛
دانشجوها و تشکل های سابق نسبت به امروزه فعالیت بیشتری داشتند و در دانشگاه فعال بودند اما هم اکنون شاهد این هستیم ک دانشجوی فعال خیلی کم شده است و به سختی می توان نیروی جدید جذب کرد و در یک کلام این که تشکل های دانشجویی کنونی دچار رخوت شده اند.

تشکل های دانشجویی از جمله گروه های تاثیرگذار در سطح دانشگاه و حتی جامعه بودند که گاها سرنوشت کشور را نیز دستخوش تغییرات می کردند، برای رسیدن به این درجه چه باید کرد؟

رحیمی؛
آنچه که برای ما در درجه اول اهمیت دارد، ایجاد یک برنامه نرم افزاری و سخت افزاری متعادل است. بدین معنا که تعالی و پرورش نیروها برایمان هدف اصلی و تحصیلی است، اما از فضای دانشگاه و حتی جامعه هم غفلت نمی کنیم و به صورت یک هدف حصولی آن را دنبال می کنیم. نکته مهم آن است که برنامه های پرورش نیرو، همان برنامه های مناسب برای فضای دانشگاه باشد و بالعکس. در واقع یک وحدت قلمرو در این زمینه وجود داشته باشد. برای این منظور، به نظر بنده تاسی به گفتمان حسینیه ارشاد قبل از انقلاب، یعنی درس گفتار های مرحوم طالقانی، مطهری، شریعتی و آیت الله العظمی خامنه‌ای و در کنارشان مرحوم شهید محمدباقر صدر و امام موسی صدر بسیار لازم است.

حیدری؛
به نظر من انگیزه و شور در میان دانشجویان کم شده است، دیگر دانشجو آن دیدی که می تواند مبدا تحولات باشد را متاسفانه ندارد و این یک آسیب مهم برای دانشجویان و تشکل های دانشجویی است. ما در باب انگیزه دهی و آگاه سازی چند سیر کتاب خوانی همراه با جوایزی درحد توان تشکل برگزار کردیم که شاید مهم ترین برنامه ما در این باب بوده است.

اوضاع تشکل های دانشجویی دانشگاه های شیراز و سطح کشور را چطور می بینید؟

رحیمی؛
اوضاع کشور نشان می دهد که وضعیت همه نهادها و جنبش های کشور اعم از جنبش دانشجویی در چه موقعیتی است. نیاز به گفتن نیست. اگر حال جامعه ما خوب است، لابد ما توانستیم به جایگاه واقعی خودمان نزدیکتر شویم، اگر هم بد است که جواب روشن است.

حیدری؛
متاسفانه تشکل های کل کشور کمی دچار سکون شده اند، در سطح شیراز فکر می کنم اوضاع تشکل های دانشجویی دانشگاه شیراز و علوم پزشکی بهتر از اوضاع فعلی دانشگاه صنعتی می باشد و حداقل اعضای فعالی دارند که ما با این مشکل به صورت جدی مواجه هستیم.

چرا تشکل های دانشجویی نسبت به گذشته منفعل شده اند؟ راه حل شما و تشکلتان برا گذر از این انفعال چه بوده است؟

رحیمی؛
مسائل علوم انسانی و علوم اجتماعی به مانند علوم ریاضی و تجربی، تک علتی نیست و یک مسئله می تواند معلول علت های بیشماری باشد. اما به زعم بنده، آنچه که باعث شد تا جنبش های دانشجویی کم کم و به طور تدریجی از تکاپو بیفتند، مسئله گذار از انقلابی بودن حکومت به سمت عرفی شدن آن است. قطعا هرچه امر سیاسی و اجتماعی در جامعه گسترده تر و عمیق تر باشد، کارآیی تشکل های دانشجویی نیز بیشتر است. البته از یک نکته بسیار مهم نباید غفلت شود که عدم وجود مطالعات عمیق، می تواند بسیار آسیب زا است.

حیدری؛

یکی از دلایل منفعل شدن تشکل های دانشجویی این هست که دانشجو دغدغه حضور در تشکل ها را ندارد و دلیل حضور دانشجو در تشکل ها و فعالیتش بطور کامل بیان نشده است. مسئله دیگر دانشجویان جدید الورود هستند که با ورودشان به دانشگاه توسط مسئولین بیشتر به سمت درس خواندن صرف کشیده می شوند تا حضور در تشکل ها و فعالیت کردن؛ در صورتی که دانشجو باید در کنار فراگیری علم؛ دغدغه مند و مطالبه گر باشد؛ که باحضور در تشکل ها بستر رشد و شکوفایی او نیز فراهم می شود.

گزارش خطا

نظرات بینندگان