ایران را بهشت جاسوسان نکنیم
بوریس جانسون، وزیر خارجه انگلیس دیروز به ایران آمد تا آنچنان که اعلام شد در کنار همه برنامه‌های این سفر، پیگیر آزادی نازنین زاغری و کمال فروغی باشد؛ دو جاسوس دو تابعیتی (ایران و انگلیس) که حکم نهایی محکومیت‌شان اجرایی شده و مشغول گذراندن آن هستند. زاغری با بنیاد خیریه تامسون رویترز همکاری می‌کند که مدعی است به توسعه رسانه در سراسر جهان کمک می‌کند. روایت انگلیسی از علت سفر نازنین زاغری به ایران حکایت از این دارد که او برای دیدار با خانواده‌اش به این سفر آمده بود.
این روایت بی‌کم و کاست از ابتدای دستگیری او تا انتهای صدور حکم نهایی توسط انگلیسی‌ها بیان می‌شد تا حدود یک ماه پیش که وزیر خارجه انگلیس در جلسه استماع کمیته امور خارجی مجلس انگلیس بی آنکه متوجه تبعات کلامش باشد، گفت که «نازنین زاغری در ایران فقط در حال آموزش روزنامه‌نگاری بوده است.»
او گرچه بعداً با فشار رسانه‌ها مجبور شد حرف خود را عوض کند که «شکی ندارم که زاغری برای بازدید از اقوام خود در ایران بوده است.» اما حرف دیگر زده شده بود، حرفی که به درستی روایت ایرانی ماجرا را تأیید می‌کرد: «طی اقدامات اطلاعاتی گسترده در فضای مجازی و حقیقی، یکی از سرشبکه‌های اصلی وابسته به بیگانگان که مأموریت‌های مختلفی در راستای تحقق اهداف دشمنان نظام انجام داده، شناسایی و دستگیر شد...»
اصرار بر آزادی نازنین زاغری و کمال فروغی برای انگلیسی‌ها فقط گرفتن حق دو شهروند انگلیسی نیست؛ انگلیس با تلاش برای آزادی نازنین زاغری و رسانه‌ای کردن این تلاش‌ها این پیام را به نیروهای امنیتی‌اش مخابره می‌کند که دولت بریتانیا برای مهره‌های امنیتی خود در سراسر دنیا ارزش بسیار قائل است و شما به یک عنوان یک نیروی امنیتی می‌توانید به این دولت اعتماد کنید و یقین داشته باشید در صورت بروز هر مشکلی این دولت تمام قد به حمایت از شما برمی‌خیزد و از همه مهم تر اینکه جاسوسی در ایران و تجاوز به حریم امنیتی جمهوری اسلامی چندان و یا حداقل به قدر دیگر کشورها خطرناک نیست؛ پس جای نگرانی نیست؛ جاسوس ما در ایران باشید!
از همین روست که نازنین زاغری به تیتر موضع‌گیری‌های مقامات انگلیسی تبدیل می‌شود، همسر او اجازه می‌یابد دیداری خصوصی با وزیر خارجه انگلیس داشته باشد و انگلیسی‌ها حاضر می‌شوند همه گزاره‌های تعامل با ایران را در صحبت پیرامون نازنین زاغری خلاصه کنند. او برای انگلیسی‌ها مهم است.
جای نگرانی وقتی است که زمزمه‌هایی از یک عقب‌نشینی به گوش برسد. حمیدرضا بعیدی نژاد، سفیر ایران در انگلیس در مورد سفر جانسون به ایران می‌گوید که «آقای جانسون که بر پیچیدگی‌های حقوقی موضوع آگاهی کامل دارند بر این امر واقف هستند که در جریان سفر ایشان اقدام فوری خاصی در خصوص آزادی این دو نفر متصور نیست چون موضوع در نظام قضایی ایران در حال بررسی است و فرایند آن باید طی شود.»
وقتی اقدام فوری رد می‌شود، یعنی اقدام غیرفوری می‌تواند به جریان بیفتد، خصرصاً که بعیدی نژاد از طی شدن فرآیند آن می‌گوید! انگلیس جاسوسانش را به عنوان شهروندان عادی آزاد می‌کند، همه می‌بینند تلاش‌های بریتانیا به ثمر نشسته و پیروز میدان بوده و زیر بار اتهام جاسوسی شهروندانش نرفته است.
اما این سو ایران چه دارد؟ اگر قرار باشد ایران با فشار انگلیسی‌ها عقب نشینی کند و تن به آزادی یا مبادله زاغری و فروغی دهد، یعنی همه اتهاماتی را که می‌گوید ایران برای باج‌گیری و مبادله، شهروندان اروپایی و امریکایی را با اتهام دروغین جاسوسی دستگیر می‌کند، اثبات می‌کند. عقب نشینی ایران در این پرونده نشانه رأفت اسلامی و گذشت و بزرگ‌منشی جمهوری اسلامی دانسته نمی‌شود، بلکه نشان می‌دهد ایران پذیرفته که حقوق بشر در کشورش نقض شده و اکنون در صدد جبران مواردی از آن برآمده است. اگر ایران در برابر جاسوسانی که حریم امنیتی کشورش را نقض کرده‌اند، با اغماض برخورد کند، یعنی راه را برای تجاوز سایر جاسوسان باز کرده و چراغ سبز به آنها نشان داده است.
تکرار تبادل جیسون رضاییان در مورد نازنین زاغری به مرور به نیروهای امنیتی سراسر دنیا خواهد رساند که ایران بهشت جاسوسان است، تابعیت دوگانه بگیرید و بدون نگرانی جاسوس دیگران در ایران باشید!
