چرا تعارف داریم؟!
طبق آماری که مسئولان در سال‌های اخیر ارائه می‌دهند، سالانه حدود ۱۵ تا ۲۵ میلیارد دلار کالای قاچاق وارد کشور می‌شود. رقمی بسیار زیاد که بسیاری از کارخانجات و صنایع کشور را طی این سالها، به مرز ورشکستگی کشانده و موجب بیکاری و از هم پاشیدگی خانواده‌های بسیاری شده است.
به گزارش شیرازه، ارزش
کالاهایی که در طول یک سال، به صورت قاچاق به کشور وارد می‌شود چقدر است؟
طبق آماری که مسئولان در سال‌های اخیر ارائه می‌دهند، سالانه حدود ۱۵ تا ۲۵
میلیارد دلار کالای قاچاق وارد کشور می‌شود. رقمی بسیار زیاد که بسیاری از
کارخانجات و صنایع کشور را طی این سالها، به مرز ورشکستگی کشانده و موجب
بیکاری و از هم پاشیدگی خانواده‌های بسیاری شده است.
اما درباره قاچاق کالا به کشور، متاسفانه تا امروز نگاهی واقع‌بینانه و درست وجود نداشته است. قاچاق از چه طریقی و توسط چه کسانی به کشور وارد می‌شود؟ یک تصور همگانی این است که قاچاق، توسط کولبران در مناطق مرزی غرب کشور و یا با ماشین‌هایی چون نیسان در شرق کشور و یا نهایتا از طریق لِنج در سواحل و بنادر غیر رسمی در جنوب به کشور وارد می‌شود.
تصوری غلط که متاسفانه در بین بسیاری از سازمان‌های نظارتی نیز شیوع پیدا کرده و بر همین اساس، به جای آنکه این سازمان‌ها تمرکز خود را بر شناسایی و مهار قاچاقچیان اصلی قرار دهند، تیغ نظارت خود را بر گلوی کولبران و صیادان مستضعف و یا مردم مناطق محروم شرق کشور می‌گذارند غافل از اینکه رقم قاچاق وارد شده به کشور توسط این قبیل اقشار، بسیار ناچیز و حتی قابل اغماض است.
*اما قاچاقچیان اصلی در کشور ما چه کسانی هستند؟
شاید اگر هر شخصی بجز دادستان کل کشور، این جمله را بیان می‌کرد متهم به تشویش اذهان عمومی می‌شد! اما حجت الاسلام محمد جعفر منتظری دادستان کل کشور به صراحت می‌گوید: «برخی مقامات یا خودشان به نحوی در قاچاق کالا سهم دارند یا فرزندان و وابستگان‌شان» و بر همین اساس، عمده قاچاق کالا به کشور از طریق مبادی رسمی انجام می‌شود و نه بنادر متروکه در سواحل جنوب کشور و یا گردنه‌های کردستان!
*با دستمال کثیف نمی توان شیشه را پاک کرد!
اگر قاچاق کالا به کشور را امری مذموم و غیر قابل قبول می‌دانیم، برای مبارزه با آن قطعا نیازمند مسئولانی هستیم که خود در امر قاچاق ذی نفع نباشند! و فرزند و یا برادر و بستگانشان در زمره قاچاقچیان عمده کشور نباشند! بنابراین فهم این مسئله که با دستمال کثیف، نمی‌توان شیشه را پاک کرد چندان مشکل نیست اما برخی مسئولان دوست دارند صورت مسئله را به گونه دیگری ببینند و نهادهای نظارتی که وظیفه‌شان، مبارزه با قاچاق کالاست را به جان کولبران و صیادان و ... بیندازند!
این وسط، مطالبه اصلی از قوه قضائیه صورت می‌گیرد؛ نهادی که لیست اسامی قاچاقچیان عمده به کشور را در دست دارد اما به دلایلی که چندان هم معلوم نیست، آن را افشا نمی‌کند؛ شاید افشای آن برای قوه هزینه سیاسی و اجتماعی فوق العاده زیادی داشته باشد و شاید آنها نسبت به بازخوردهای آن در نزد افکار عمومی و همراهی مردم ترس و دلهره دارند. اما واقعیت این است که افکار عمومی، قاچاق و قاچاقچی را بر نمی‌تابد و اگر بداند فلان مسئول و یا نماینده، در امر قاچاق نقش دارد نه تنها از وی حمایت نخواهند کرد بلکه یاری رسان قوه قضائیه در مبارزه با فساد هم خواهند بود حتی اگر آن مسئول و یا نماینده، محبوب‌ترین مسئول دولتی و یا مردمی‌ترین نماینده مجلس باشد.
این وسط، تنها چیزی که معلوم نیست این است که مماشات قوه قضائیه با مسئولانی که خود یا نزدیکانشان در امر قاچاق سهیم هستند تا کی و کجا ادامه خواهد داشت؟
اما درباره قاچاق کالا به کشور، متاسفانه تا امروز نگاهی واقع‌بینانه و درست وجود نداشته است. قاچاق از چه طریقی و توسط چه کسانی به کشور وارد می‌شود؟ یک تصور همگانی این است که قاچاق، توسط کولبران در مناطق مرزی غرب کشور و یا با ماشین‌هایی چون نیسان در شرق کشور و یا نهایتا از طریق لِنج در سواحل و بنادر غیر رسمی در جنوب به کشور وارد می‌شود.
تصوری غلط که متاسفانه در بین بسیاری از سازمان‌های نظارتی نیز شیوع پیدا کرده و بر همین اساس، به جای آنکه این سازمان‌ها تمرکز خود را بر شناسایی و مهار قاچاقچیان اصلی قرار دهند، تیغ نظارت خود را بر گلوی کولبران و صیادان مستضعف و یا مردم مناطق محروم شرق کشور می‌گذارند غافل از اینکه رقم قاچاق وارد شده به کشور توسط این قبیل اقشار، بسیار ناچیز و حتی قابل اغماض است.
*اما قاچاقچیان اصلی در کشور ما چه کسانی هستند؟
شاید اگر هر شخصی بجز دادستان کل کشور، این جمله را بیان می‌کرد متهم به تشویش اذهان عمومی می‌شد! اما حجت الاسلام محمد جعفر منتظری دادستان کل کشور به صراحت می‌گوید: «برخی مقامات یا خودشان به نحوی در قاچاق کالا سهم دارند یا فرزندان و وابستگان‌شان» و بر همین اساس، عمده قاچاق کالا به کشور از طریق مبادی رسمی انجام می‌شود و نه بنادر متروکه در سواحل جنوب کشور و یا گردنه‌های کردستان!
*با دستمال کثیف نمی توان شیشه را پاک کرد!
اگر قاچاق کالا به کشور را امری مذموم و غیر قابل قبول می‌دانیم، برای مبارزه با آن قطعا نیازمند مسئولانی هستیم که خود در امر قاچاق ذی نفع نباشند! و فرزند و یا برادر و بستگانشان در زمره قاچاقچیان عمده کشور نباشند! بنابراین فهم این مسئله که با دستمال کثیف، نمی‌توان شیشه را پاک کرد چندان مشکل نیست اما برخی مسئولان دوست دارند صورت مسئله را به گونه دیگری ببینند و نهادهای نظارتی که وظیفه‌شان، مبارزه با قاچاق کالاست را به جان کولبران و صیادان و ... بیندازند!
این وسط، مطالبه اصلی از قوه قضائیه صورت می‌گیرد؛ نهادی که لیست اسامی قاچاقچیان عمده به کشور را در دست دارد اما به دلایلی که چندان هم معلوم نیست، آن را افشا نمی‌کند؛ شاید افشای آن برای قوه هزینه سیاسی و اجتماعی فوق العاده زیادی داشته باشد و شاید آنها نسبت به بازخوردهای آن در نزد افکار عمومی و همراهی مردم ترس و دلهره دارند. اما واقعیت این است که افکار عمومی، قاچاق و قاچاقچی را بر نمی‌تابد و اگر بداند فلان مسئول و یا نماینده، در امر قاچاق نقش دارد نه تنها از وی حمایت نخواهند کرد بلکه یاری رسان قوه قضائیه در مبارزه با فساد هم خواهند بود حتی اگر آن مسئول و یا نماینده، محبوب‌ترین مسئول دولتی و یا مردمی‌ترین نماینده مجلس باشد.
این وسط، تنها چیزی که معلوم نیست این است که مماشات قوه قضائیه با مسئولانی که خود یا نزدیکانشان در امر قاچاق سهیم هستند تا کی و کجا ادامه خواهد داشت؟
حافظ نیوز
نظرات بینندگان
