شیرازه، از عمق ناپیدای مظلومیت ما، صدایی آمدنت را وعده می‌داد. صدا را عدل خداوندی صلابت می بخشید ومهربانی گرما می داد.
 
و ما هر چه استقامت،از این صدا گرفتیم وهر چه تحمل، از این نوا دریافتیم در زیر سهمگین‌ترین پنجه‌های شکنجه تاب می آوردیم که  شکنج زلف تو را می دیدیم. در کشاکش تازیانه ها و چکاوک شمشیرها، برق نگاه تو تابمان می داد و صدای گام های آمدنت توانمان می بخشید.
 
رایحه‏‏ ات که مژده ی حضور تو را بر دوش می‏ کشید مرهمی بر زخم های نو به نومان بود و جبر جان های شکسته مان. درد ها همه از آن رو تاب آوردنی بودکه تو آمدنی بودی.
 
تحمل شدائد از آن رو شدنی بود که ظهورت شدنی بود و به تحقق پیوستنی انگار بذر صبر بودیم که در خاک انتظار تاب می آوردیم تا در هرم خورشید تو به بال و پر بنشینیم سنگینی بار انتظار بر پشت ما، سنگینی یک سال و دو سال نیست، سنگینی یک قرن و دو قرن نیست. حتی از زمان تودیع یازدهمین خورشید نیست.

تاریخ انتظار و شکیبایی ما به آن ظلم که در عاشورا بر ما رفته است بر می گردد، به آن تیرها که از کمان قساوت برخاست و بر گلوی مظلومیت نشست، به آن سم اسب های کفر که ابدان مطهر توحید را مشبک کرد. به آن جنایتی که دست  و پای مردانگی را برید.
 
از آن زمان تا کنون ما به آب حیات انتظار زنده ایم. انتظار ظهور منتقم خون حسین.
 
تاریخ استقامت ما از آن زمان هم دورتر می رود، از عاشورا می گذرد و به بعثت پیامبر اکرم می رسد. هم او در مقابل همه جهل و ظلم و کفر و شرک و عناد و فسادی که جهان آن زمان را پوشانده بود وعده میداد فرمود که کسی خواهد آمد. نامش نام من، کنیه اش کنیه من، لقبش لقب من، دوازدهمین وصی من جهان را از توحید و عدل و عشق و داد پر خواهد فرمود.
 
اما تاریخ صبر و انتظار ما به دورتر ها برمی گردد، به مظلومیت و تنهایی عیسی، به غربت موسی، به استقامت نوح و از همه این ها گذر می کند تا به مظلومیت هابیل می رسد.
 
انتظار و بردباری ما را وسعتی است از هابیل تا کنون و تا برخاستن فریاد جبرئیل در زمین و آسمان و آوردن مژده ظهور امام زمان.
 
آری و در آن زمان هستی حیات خواهد یافت، عشق پر و بال خواهد گشود و در رگ های خشکیده علم،‏خون تازه خواهد دوید. پشت هیولای ظلم و جهل با خاک،انس جاودان خواهد گرفت، شیطان خلع سلاح خواهد شد، انسان بر مرکب رشد خواهد نشست و عروج را زمزمه خواهد کرد.

آب، آیینه، آفتاب ص۱۱13-سورۀ كهف، آيۀ  ٢٨