شیرازه؛ به مناسبت سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی با علی اکبری، نماینده مردم شیراز در مجلس شورای اسلامی درمورد حوادث پیش و پس از انقلاب به گفتگو نشستیم که در ادامه می خوانید.

شیرازه: در زمان انقلاب چند ساله و در کدام شهر بودید؟

علی اکبری: در زمان انقلاب من 26 ساله و افسر وظیفه در اصفهان بودم. قابل ذکر است که اصفهان اولین جایی در کشور بود که حکومت نظامی اعلام شد. آن زمان بنزین سهمیه بندی شده بود و ما را به پمپ های بنزین می فرستادند و یادم هست که به هر ماشین 30 لیتر بنزین اجازه می دادیم که در باک ماشین خود بزند. آن زمان که فرمان امام آمد و گفت از پادگان ها فرار کنید، همه اسباب و وسایل را آماده کرده و سربازان را فراری می دادیم و بعد از آن چند روزی نیز به زندان و بازداشت می رفتیم. در روزهای آخر نیز خودمان از پادگان و سربازی فرار کردیم.

 فعالیت های انقلابی داشتید؟

در زمان انقلاب همانطور که گفتم سرباز بودم و در پادگان اما در قبل از آن، یعنی زمان دانشجویی فعالیت های دانشجویی و تیمی داشتم که از اداره انجمن اسلامی دانشگاه بگیر تا تظاهرات و اعتصابات.
آن موقع ارتباط خوبی با جمعی از علما و طیفی از روشنفکران داشتیم که برای سخنرانی از آن ها دعوت می کردیم و به خاطر دارم که شهید مطهری را یکبار برای سخنرانی دعوت کردیم. در مسجد حضرت آیت الله بهاالدین محلاتی بیشتر محل رجوع و تماس ما بود. کتاب هایی در آن زمان بود که ممنوع بودند، حتی در آن زمان نگه داشتن دستگاه «فتو استنسیل» نیز جرم محسوب می شد که باید به صورت قاچاقی و زیرزمینی آن را نگه می داشتیم و با آن مطالب کتاب را برای دیگران آماده می کردیم.

با توجه به پیشرفت رسانه ها و اینترنت، مشکلات و معضلاتی که داریم سریع برجسته و بزرگنمایی می شوند، اما واقعیت این است که در آن زمان این موارد نبود. در آن دوره امکانات و دسترسی بسیار محدود بود و از طرف دیگر توجه به مراکز شهری و مراکز استانی بود و شما معدود موردی از روستاها می توانید پیدا کنید که مورد توجه قرار بگیرد.
مورد بعدی فرمان امام در بهمن 57 بود که دستور جهاد صادر کردند و بنده هم افتخار داشتم و از همان روز وارد جهاد شدم. آن زمان بیشتر کسانی که وارد این حوزه می شدند نیروهای تخصصی نبوده و بیشتر بنا به احساس تکلیف وارد عرصه شده بودند اما من تحصیلات دانشگاهی داشتم و سربازی ام نیز به پایان رسیده بود.

اگر کارنامه انقلاب را در کاری که جهاد کرد خلاصه کنیم، بی راه نرفته ایم. اوایل انقلاب بخش عمده ای از پزشکان کشور هندی و از سایر کشورها بودند اما الان به یکی از قطب های پزشکی دنیا تبدیل شده ایم. در بعضی جاها پیش از نقلاب هیچ ردپایی نداشتیم که بعد از انقلاب در این حوزه اتفاقات خوبی رخ داده است. کشور درمواردی همچون سدسازی، کشتارگاه و سیلو کاملا بومی شده است.
به این موارد درصد افزایش تولیدات داخلی را هم اضافه کنید. یادم هست حدود 20 سال قبل ما حتی پنیر را هم وارد می کردیم اما اکنون این ماده غذایی را صادر می کنیم و ما سالانه 10 ونیم میلیون لیتر تولید شیر مازاد نیاز کارخانه ها تولید می کنیم.

جمعیت آن زمان 36 میلیون نفر بوده و الان شده 82 میلیون و بالطبع افزایش جمعیت باعث افزایش نیازها می شود در حالیکه مساحت کشور ثابت مانده است و بخش عمده ای از منابع پایه ما مثل خاک کمتر شده پس می بایست یک اتفاق مدیریتی افتاده باشد که مثلا گندمی که یک زمان وارد می کردیم، اکنون و با این شرایط حتی صادرات هم داریم.

پیشرفت های علمی، دانشی و عملی در زمینه های بسیاری زیادی که در طی مدت انقلاب حاصل شده را نباید فراموش کرد و حق انقلاب است که این موارد گفته شود زیرا که افراد بسیاری در این راه ها هزینه داد و بسیاری هم شهید شده اند.

توان دفاعی ما واقعا قابل ملاحظه است و یکی از عللی که باعث دشمنی استکبار با ما شده همین موضوع می باشد.

دشمنان هربار ما را تهدید می کنند اما کاری نبوده که از دستشان بربیاید اما انجام نداده باشند تنها مگر اینکه بخواهند بمب اتم بر سر ما بریزند. ما در این چهل سال همه این ظلم و تحریم ها و کارشکنی هایی که در کار ایران شده را تجربه کرده ایم.

به نظر شما بزرگترین دستاورد انقلاب چیست؟

استقلال؛ پیش از انقلاب 60 هزار مستشار خارجی در کشور داشتیم و همه چیز دست آن ها بود، و حتی به شاه دستور می دادند. اما بعد از انقلاب عذر آن ها خواسته شد. اکنون کسی برای ما تصمیم نمی گیرد و خود ما هستیم که برای خودمان تصمیم می گیریم و این یک اتفاق بسیار بزرگ است.

مورد بعدی آزادی ست که هرچند گاهی نفی می شود اما همین صندوق های رای نماد آزادی می باشد هرچند که ممکن است گاهی کم یا زیاد شود اما مهم این است که وجود دارد.

با وجود تمام اتفاقات خوبی که طی 40 سال انقلاب افتاده اما چرا مردم از وضعیت اقتصادی و معیشتی خود راضی نیستند؟

دلایل متنوع و متعددی دارد. یک موضوع نوع و الگوی مصرف ماست و مثلا اکنون توقع داریم در هر فصلی گوجه، خیار و بادمجون داشته باشیم. در همین بحث مصرف اسراف هم در کشور ما دیده می شود.

در برخی اوقات تبعیض هایی در جامعه صورت می گیرد که باعث تشنج جامعه می شود.

در خصوص نارضایتی مردم، شرایط جوی و اقلیمی نیز می تواند موثر باشد و مثلا خشکسالی بر روی زندگی مردم تاثیر خواهد داشت.

توقعات و انتظارات جامعه بالا رفته است.

دسترسی کامل به اطلاعات به نحوی که دیگر چیزی پشت پرده نمی ماند و گاهی در این فضا دوغ و دوشاب قاطی شده و به مردم تحویل می دهند و به نظرم بخشی از التهاباتی که در جامعه ایجاد می شود ناشی از همین امر می باشد.

ضمن اینکه در این نارضایتی اشکالات مدیریتی نیز بوده است مثلا در حوزه آب مدیریت خوبی صورت نگرفته، در حوزه توزیع منابع نیز همینطور.