مثل اصفهان
ما اگر دنبال توسعه بودیم به تعداد استانداران بعد انقلاب یک اثر فاخر و ماندگار بنام همان استاندار داشتیم. مدیران فارس به دلیل تحولات سیاسی اکثراً موید یکدیگر نبودند بلکه در تکذیب عملکرد دوران کوتاه مدیریتی هم کوشیده اند و این یک بلای بزرگ و آسیب جدی است.
اصفهانی ها هیچگاه فرصت را از دست نداده اند. همیشه اصفهان از جمله استانهایی بود که مدیران فارس وقتی در سخنان خود می خواستند اشاره ای به توسعه و بلوغ صنعتی داشته باشند مورد مثال قرار می گرفت. هرچند اصفهان هم هدف گردشگری کشور است وهم استانی صنعتی است. قصد آنرا ندارم که بگویم فارس از قافله توسعه صنعتی عقب مانده است چراکه به اندازه توان مدیرانش طعم توسعه راچشیده است.
چندروز پیش همینطورکه بخش های خبری کشور را مرور می کردم وارد بخش های خبری استان اصفهان شدم وسخنان استاندار اصفهان را مطالعه نمودم . تاکنون شعار های اندکی از تریبون های مدیران اصفهان منتشر شده وبیشتر درحوزه عمل تلاش می کنند،استانی صنعتی ونه سیاسی . استاندار اصفهان اخیرا مدیرعامل بانک رفاه کشور را دعوت کرده تا دریک تعامل مثبت ، این بانک اقدام به سرمایه گذاری در چند پروژه اقتصادی را تقبل کند از جمله انتقال آب از خلیج فارس به اصفهان را.
استاندار اصفهان از مدیرعامل بانک رفاه کشور خواستار سرمایه گذاری در یکی از طرح های تامین آب شرب استان، پروژه انتقال آب اصفهان-خلیج فارس و همچنین اجرای خط راه آهن اصفهان- شاهین شهر شده است. همزمان نیز از مدیران بانک مرکزی کشور خواسته تا اختیارات این بانک را افزایش دهند تااین افزایش اختیارات را در پروژه های مطرح اصفهان بکارگیری کنند.
ما برای طرح یک مسئله ابتدا باید موضوع را مورد بررسی وکارشناسی دقیق قرار بدهیم وبقول گفتنی موضوع را مهندسی کنیم . اگر نیازی درحوزه ای وجود دارد باید قبلا در کارگروههای اقتصادی آن موضوع را کارشناسی وتاسرحد اجرا مورد مطالعه دقیق قرار دهیم وباید امضای چند تن از خبرگان دانشگاه درآن حوزه رانیز ذیل موضوع داشته باشیم تا اگر خواستیم آن موضوع را مطرح کنیم ، مقامات ارشد ملی با توجه خاص وعلم به اینکه این طرح دارای توجیه وامضای اسایتد اهل فن است به آن نگاه کنند نه اینکه یک نماینده ویا یک مسوول به تنهایی قصد انجام یک کاربخشی با صرف اعتبارات ملی را داشته باشد.
اینکه در بسیاری بخش ها از جمله راه دچار مشکلات عدیده ای هستیم می توان همین مثال فوق را درآن صادق بدانیم . بخشی پر تنش که کشته های بسیار دارد هم به لحاظ تلفات انسانی وهم به لحاظ نصب مدیریت ارشدش این بدان معناست که سیاست بیش از تخصص در امور مربوطه دخالت ویا حاکمیت دارد. یا اگر درحوزه تبادلات اقتصادی وایجاد مناطق ویژه اقتصادی دچار ضعف هستیم باید به همین مثال رجوع کنیم. داستان منطقه ویژه اقتصادی شیرازو ایجاد بندر خشک وسایر تصمیمات بدون نظرات کارشناسی وپیگیری دریک واکاوی ما را به یک کوچه بن بست هدایت می کند. اینکه موضوعی طرح می شود اما پیگیری نمی شود.
اینکه تکلیف یک فرودگاه در مرکز استان به لحاظ اقتصادی روشن نیست و دنبال فرودگاه در شهرستانهای دیگر باشیم خوب است اما کافی نیست. درموضع راههای استان نیز داستان از همین قرار است. دروازه های شیراز پرخطر و هنوز ساماندهی نشده اند. تکلیف آزاد راههای مشخص نیست و دایم از اعتبارات نداشته می گویند و موضوع فروش اوراق را وسط می کشند.
داستان سرمایه گذاری در پروژه های مهم و اقتصادی شهری و استانی معطل مانده است و اشتغال وضعیت خوبی ندارد وما همچنان سخنرانی می کنیم . واقعیت قضیه این است که ماهم به عنوان روزنامه نگار وعوامل پیگیر اخبار مربوط با توسعه استان بیشتر احساس می کنیم کارها به نوعی سیاسی است تا جدیت درامور عمران وحصول نتیجه چراکه اگر به پیشینه انتقال آب از سد درودزن به شیراز نگاهی گذرا داشته باشیم درخواهیم یافت که این خط سبقه ای طولانی دربین بسیاری ازاستانداران داشته است.
موضوع فرودگاه و پروازهای خارجی و یا داستان حمل بار از این مبدا نیز همینطور است. موضوع اشتغال و داستان تسهیلات بانکی نیز بصورت مدور تکرار پذیر است و هر وقت در مورد هرکدام صحبت می شود انگار سرخط گفتار تازه ای از مدیران قرار داریم. یکی از ضعف های بزرگ ما در استان نبود اراده است. ما اراده ای برای پیشرفت نداریم.
ما اگر دنبال توسعه بودیم به تعداد استانداران بعد انقلاب یک اثر فاخر و ماندگار بنام همان استاندار داشتیم. مدیران فارس به دلیل تحولات سیاسی اکثراً موید یکدیگر نبودند بلکه در تکذیب عملکرد دوران کوتاه مدیریتی هم کوشیده اند و این یک بلای بزرگ و آسیب جدی است. در هر صورت امیدداریم دست دردست هم به مهر میهن خورا کنیم آباد و این انتظار بزرگی نیست بلکه یک وظیفه است.
فرزاد وثوقی – روزنامه نگار
نظرات بینندگان
