به گزارش شیرازه، شهر‌ها در دنیای کنونی مانند دریایی مواج و خروشان هستند که موج‌های گوناگون سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و... هر روز آن‌ها را به سویی روانه کرده و جریانی تازه برای آن‌ها می‌آفرینند.

پویایی بی‌حد شهرها، تعدد ذی‌نفعان، جامعه نخبگانی مؤثر، مطالبات و توقعات مردمی بالا و رسانه‌های جدید شبکه‌های اجتماعی، چنان فضای پیچیده‌ای حاکم کرده‌اند که برنامه‌ریزی در شهر‌ها را بیشتر شبیه به رؤیا کرده است تا واقعیت.

مدل‌های پیشین برنامه‌ریزی راهبردی در چنین شرایطی در عمل کارآمدی ندارند و برنامه‌هایی که با این مدل‌های قدیمی نوشته می‌شوند، بیشتر به شعار شبیه هستند تا واقعیت.

در چنین فضای پویا، تعاملی و پیچیده‌ای چطور می‌توان برای آینده یک شهر برنامه‌ریزی کرد؟ واقعیت این است که برای برنامه‌ریزی در چنین فضای پیچیده‌ای باید بر دانش و اطلاعات بسیار بالا و دقیق تکیه کرد و تحلیل‌هایی پیچیده بر پویایی‌های این سیستم لازم است و اینجاست که نقش داده‌ها و اطلاعات خودنمایی می‌کند.

اگر در دنیای کنونی گفته می‌شود که هرکس اطلاعات بیشتری داشت قدرت بیشتری دارد، ناظر به همین مفهوم است، به این معنی که برای غلبه بر چنین فضای پیچیده‌ای نیاز است داده‌ها و اطلاعات کامل و جامع و فراوان از هر آنچه در شهر می‌گذرد در اختیار داشته باشیم و بتوانیم این داده‌ها و اطلاعات را به‌خوبی دسته‌بندی و تحلیل کنیم و از دل آن دانش کاربردی مناسب استخراج کنیم. ناگفته واضح است که انجام این ۲ مرحله بسیار سخت و پیچیده است.

برای داشتن اطلاعات و داده‌های کامل و جامع از شهر باید درگاه‌های دریافت اطلاعات مختلف و متعدد تا آنجا که امکان‌پذیر است، در شهر‌ها وجود داشته باشد.

از این مهم‌تر همه داده‌هایی که در پایگاه‌های داده متعدد و پراکنده وجود دارد، باید تجمیع شود و در بانک اطلاعاتی جامعی با دسته‌بندی‌های مناسب ذخیره‌سازی شود.

آسیبی که هم‌اکنون در مدیریت‌شهری وجود دارد، این است که باوجود اینکه اطلاعات مختلف شهروندان را از درگاه‌های مختلف دریافت می‌کند، تجمیع مناسب و صحیح اطلاعات به‌خوبی انجام نشده و در بسیاری از موارد پایگاه‌های اطلاعاتی مختلف و پراکنده وجود دارد که به هم متصل نیستند.