اگر ایمان از روی روشنی، از روی درك، از روی فکر و با محاسبه‌های صحیح شکل گرفت، آن وقت لازم نیست ما این ایمان را در پارچه و در کهنه و در صندوقچه و در صندوق خانه بگذاریم که مبادا گرما و سرما و گردوخاك و غبار به آن آسیب برساند.
نکته‌ای که در اینجا می‌شود به آن اشاره کرد فرق میان رهبران الهی و دیگر رهبران سیاستمدار جهانی در این مسیر است: رهبر الهی مانند رهرو این راه، به آنچه می‌گوید، به گامی که بر می‌دارد، به راهی که می‌پیماید، با همه وجودش صمیمانه مؤمن است. در حالی که سیاستمداران عالَم، ممکن است سخنان زیبایی و بیانات دلکش و شیوایی داشته باشند، اما به آنچه می‌گویند، ایمان، یا «ایمانِ به قدر لازم» ندارند. معنی ندارد که من پای قله کوه بخوابم، بعد به شما بگویم بالای آن کوه یک آب خوشگواری است، بروید، شتابان باشید. اما خود من از اینجا جنب نخورم. حق دارند همه بگویند اگر راست می‌گفتی، اگر از وجود چشمه خوشگوار خبر داشتی، خودت حرکت می‌کردی. پس دروغ می‌گویی و به آنچه می‌گویی معتقد نیستی. اما پیغمبران و رهبران الهی به آنچه مردم را به آن دعوت کرده‌اند، خود پیش از همه، شتابان رسیده‌اند.
 قرآن می‌فرماید: ایمان آورده است پیامبر به آنچه نازل شده است به سوی او از پروردگارش و مؤمنان و گرویدگان به او، آن افراد برجسته‌ای که پیرامون او را گرفتند و بلندگوهای دعوت او شدند نیز به خدا و فرشتگان خدا و کتاب‌های آسمانی از آغاز تا انجام یکسره، و همه پیامبران او ایمان آوردند و باورشان شد. اینها می‌گویند «سمعنا»  (سمع در عربی یعنی علاوه برآنکه شنیدیم، با تمام وجود فهمیدیم و درک کردیم و نیوشیدیم) ما با تمام وجود فهمیدیم آنچه را که خدا برای ما معین کرده و فرستاده بود. و «اطعنا» و اطاعت کردیم. یعنی اطاعت ما کورکورانه نبود، اطاعت ما از روی روشنی و آگاهی و سمع بود.