بعثت به معنای برانگیختگی است، برانگیخته یعنی تحرک، حرکت بعد از سستی و رکود. به گونه ای که آدم از حالت بی تفاوتی بیرون بیاید و بفهمد مسیری هست که میتواند انسان را به سرمنزل مقصود برساند.
وقتی انسان بر اثر این فکرها بیدار شد و هوشیار شد و تلاش کرد آن وقت می‌گویند که برانگیخته شده است؛ بعثت یعنی این.
پیغمبر قبل از بعثت چگونه است؟
۱) بین قبل و بعد از بعثت نبی ممکن است بگوییم تضاد هست. یک نبی اگر چه مبعوث نشده باشد اما از مایه های بسیار قوی و عمیق انسانی برخوردار است؛ بیش از بقیه مردم استعداد در فهمیدن، حرکت و انفجار دارد. چرا که باید همه مردم را هدایت کند و این تبعیض یا ظلم نیست. بالاخره برای تحمل بار مسئولیت نبوت استخوان سنگین‌تر و درشت تر و مایعی نیرومندتر لازم بوده است. این کار، کار گاندی و با افلاطون و ارسطو نبود.
۲) نبی قبل از بعثت و قبل از پیامبری در جریان معمولی زندگی با مردم رفیق و شریک است. در یک جریان دارند حرکت می‌کنند. از اول مشغول فکر کردن نیست که من چه کار کنم این جامعه را عوض کنم؟ ممکن است ناراضی باشد و البته ناراضی است؛ یک انسان باهوش از اختلاف طبقاتی، از وضعیت جهل زمانه و از جاهلیت زمان خود ناراضی است. اما این نارضایتی در حد یک نارضایتی است و در حد ایجاد یک تحول و انقلاب و یک راه غیرمعمولی نیست.
برای مثال حضرت موسی در خانه فرعون زندگی می کرد. غذای فرعون را می خورد؛ آقازاده ای هم می کرد.