فیلم/ "آقای آقایان"

در بغداد امام موسی کاظم ع به شهادت رسیده است. مردم داغدارند و دور خانه ی احمد بن موسی الکاظم جمع شده اند. شأن و مرتبت بالای ایشان در جامعه باعث شده مردم فکر کنند امام بعدی ایشان است. حضرت از خانه بیرون می آید درحالیکه چشمانشان پر از اشک است. مردم یک به یک با او بیعت میکنند و ایشان از مردم بیعت میگیرد. سپس در ارتفاعی بلند می ایستد و می فرماید: ای مردم همانگونه که با من بیعت کردید بدانید که من خود در بیعت برادرم علی بن موسی الرضا(ع) هستم. ای مردم بدانید پس از پدرم، امام و خلیفه برحق اوست او ولی خداست و هرکس مطیع خداست باید مطیع او باشد. سپس مردم را میکشاند در منزل برادر و خود اولین نفر با حضرت علی بن موسی(ع) بیعت میکند و مردم هم شروع به بیعت می کنند. 

سال 201ه.ش کاروانی به رهبری احمد بن موسی الکاظم (ع) و همراهی صدها نفر از خاندان علوی وارد ایران میشود. در مسیر از اهواز و بهبهان رد شده، به شیراز میرسد تا از آنجا به مشهد و نزد امام رضا(ع) برسد. در طول مسیر مردم مناطق مختلف به کاروان ملحق میشوند و این کاروان تبدیل به یک سپاه بزرگ میشود. سپاه در پایان ماه صفر به هشت فرسنگی شیراز یعنی منطقه خان زنیان میرسد که خبر شهادت حضرت علی بن موسی الرضا(ع) را می شنوند. مامون عباسی دستور کشتار سپاه را صادر میکند و از حکام منطقه ای میخواهد که جلوی پیشروی سپاه گرفته شود. از پادگان شیراز لشکر قتلغ خان حاکم سنگدل عباسی حرکت می کند و در دو فرسنگی شیراز به سپاه احمدبن موسی میرسد و درمقابل آن اردو می زند.

لشکر قتلغ خان 3بار از احمد بن موسی(ع) شکست میخورد و بار آخر تصمیم میگیرد که با نیرنگی کار را تمام کند. لشکر قتلغ خان خود را شکست خورده نشان میدهد و به سمت شهر شیراز عقب نشینی میکنند. جوری تعقیب و گریز میکنند که سپاه احمد بن موسی وارد شهر شود. سپس دروازه های شهر را میبیندند و سپاه احمد بن موسی را تیرباران میکنند و این سپاه عظیم در داخل شهر با دروازه های بسته شده قتل عام می شود.

باقی مانده سپاه به طرف منطقه ی سر دزک می روند. آنجا در خانه ای باز میشود تا پناهگاه ایشان و باقی مانده سپاه باشد. ارتش قتلغ خان به خانه نفوذ میکند و ایشان را به شهادت میرساند. شهادت بیش از هزار نفر در خاک شیراز باعث میشود تا آن را کربلای ایران بنامند و خاک شیراز میزبان اجساد مطهر بیش از چندصد امام زاده شود. 

محل شهادت احمد بن موسی تا مدتها مخفی بوده تا اینکه بعد از دو قرن کشف میشود: پیرزنی ادعا میکند که بر بالای تپه ای هر شب نور چراغی میبیند. شاه آل بویه با لباس شخصی به منزل پیرزن میرود و میگوید هروقت آن نور را دیدی بلافاصله مرا بیدار کن. ساعاتی بعد پیرزن با هیجان چندبار فریاد میزند: شاه،چراغ! شاه چراغ! شاه، چراغ! به این ترتیب آن محل شهادت را پیدا میکنند. زمانی که جسد مطهر احمد بن موسی الکاظم را می یابند میبینند که هنوز تازه است و از آن خون جاری است. دستور ساخت قبه و بارگاه توسط حکومت شیعی آل بویه داده میشود و پایتخت باشکوه آل بویه حول حرم شاهچراغ آرایش پیدا می کند. 

به مرور زمان حرم حضرت شاهچراغ نزد مردم شیراز محبوب و محترم میشود و تحولات اجتماعی و سیاسی و حتی اقتصادی زیادی حول آن رخ میدهد. این حرم شاهد بزرگی بر تحولات مشروطه، نهضت توتون و تنباکو و نهضت ملی میشود و مردم آداب و رسوم خود را به این حرم پیوند میزنند و محوریت حرم در دوران های مختلف ادامه می یابد.  در سالهای 42 تا 57 و تا نزدیک پیروزی انقلاب، حرم شاهچراغ به لحاظ مبارزات سیاسی نقش چندانی ایفا نمیکند. در این سالها تولیت این آستان وابسته به حکومت است و همین جلوی شکل گیری حرکت های اجتماعی را میگیرد. در بعضی حوادث حتی درب حرم بر روی مبارزین بسته می شود. 

در چندماه آخر پیروزی انقلاب که نقش تولیت آستان همانند دیگر نقش های رژیم بی معنی میشود حرم از اسارت تفکر وابستگی به رژیم ضداسلامی پهلوی نجات پیدا میکند و بار دیگر حرم امن مردم و مبارزین می شود. بطوریکه تظاهرات ماه های آخر انقلاب، همه از شاهچراغ آغاز می شود. 

پیروزی نهایی انقلاب در شیراز نیز از همین حرم آغاز میشود. روز 21بهمن57، مهندس طاهری در شاهچراغ سخنرانی میکند و در سخنرانی خود از مردم میخواهد برای همراهی با مردم تهران، با هم از شاهچراغ برای فتح کلانتری ها و شهربانی حرکت کنند. حرکتی که دو روز طول میکشد و منجر به سقوط رژیم پهلوی و پیروزی انقلاب در شیراز می شود. 

انتهای پیام/